Της Βαλασιάδου Σπυριδούλας,
Κι ενώ ο Ευρωπαϊκός Νότος κατακλύζεται από θερμά κύματα, ο χρόνος τρέχει γοργά και οι εξελίξεις ταλανίζουν τον ανθρώπινο πληθυσμό.
Ο λεκτικός «πόλεμος» του Ιρανού προέδρου με τον Αμερικανό ομόλογό του κορυφώθηκε όταν ο Χασάν Ροχανί αποκάλεσε τον Λευκό Οίκο «διανοητικά καθυστερημένο». Η απάντηση του «προσβεβλημένου» Τραμπ ήταν η αναμενόμενη, καθώς συνεχίζει τη ρητορική εξαπόλυσης απειλών άσκησης βίας. Χαρακτηριστικά υπογράμμισε πως οι ΗΠΑ, λόγω της υπεροχής τους σε παράγοντες ισχύος, σε μία σύγκρουση με το Ιράν υπερτερεί ενώ ξεκαθάρισε πως δεν αναφέρεται σε έναν πόλεμο χερσαίων δυνάμεων. Βέβαια η αμερικανική τακτική άσκησης πιέσεων είναι ξεκάθαρη, διά των τομέων της χαμηλής πολιτικής. Από τη δική του πλευρά, ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ διατείνεται πως ο διπλωματικός διάλογος με την αμερικανική δύναμη φαντάζει ως «…μια απάτη αναφορικά με αυτό που πραγματικά θέλουν. Έχεις ένα όπλο στα χέρια σου και δεν τολμούν να πλησιάσουν. Λένε: άφησε το όπλο ώστε να μπορώ να κάνω ό,τι θέλω μαζί σου. Αυτές είναι οι διαπραγματεύσεις». Απερίφραστα δηλώνει άλλωστε ότι δεν προτίθεται να υποχωρήσει στις «σκληρές» αμερικανικές κυρώσεις.
Στο ίδιο μήκος κύματος της «σκληροπυρηνικής» πολιτικής κινούνται οι ΗΠΑ αναφορικά και με τη Κινεζική Δημοκρατία, ανάγοντας την ασυμφωνία ως προς το δασμολογικό σε εμπορικό «πόλεμο». Ανοικτό ωστόσο άφησε ο Τραμπ το ενδεχόμενο του να καταλήξουν οι δύο επικεφαλής σε συμφωνία για την αποτροπή περαιτέρω δασμών, στη σύνοδο της Ομάδας των «G20» στην Ιαπωνία. Φλερτάρει ο Τραμπ με το αμερικανικό όνειρο, απερίσκεπτα ή έχοντας μήπως κατά νου κάποιο σχέδιο; Ας μη ξεχνάμε άλλωστε και το επαγγελματικό του προφίλ πριν χρηστεί ως «πρόεδρος». Σε πολιτικό παιχνίδι έχει εμπλακεί ή μήπως δρα με γνώμονα το κέρδος;
Ενόψει των επικείμενων συναντήσεων στις 28-29 Ιονίου, η πολιτική ατζέντα των «20» θα συμπεριλάβει τα φλέγοντα επίκαιρα ζητήματα της διεθνούς πολιτικής, μεταξύ των οποίων είναι: η σινοαμερικανική εμπορική σύγκρουση, οι γεωπολιτικές εντάσεις στο Ιράν, στη Βόρεια Κορέα και στη Τουρκία καθώς και στη διαδοχή του Ευρωπαίου Επίτροπου, Γιούνκερ.
Κερδισμένη βέβαια από τη συνάντηση αυτή αναμένεται να αναδειχθεί η κινέζικη υπερδύναμη δεδομένης μάλιστα και της θριαμβευτικής επίσκεψης του Σι στη Βόρεια Κορέα. Μία κίνηση διπλωματικού σχεδιασμού με την οποία η Κίνα φιλοδοξεί να κερδίσει έδαφος έναντι των ΗΠΑ, αποδεικνύοντας ότι παραμένει παραδοσιακός σύμμαχος της Πιονγκγιάνγκ. Ενδεχομένως αυτή η συμμαχία να αποτελέσει και το διπλωματικό χαρτί της Κίνας έναντι του δασμολογικού αμερικανικού πολέμου. Ο Τραμπ ωστόσο θα κατευθυνθεί στη Σεούλ –αναμενόμενο καθώς ήταν- ώστε να συνομιλήσει για το βορειοκορεατικό πυρηνικό πρόγραμμα με τον νοτιοκορεάτη ομόλογό του, Μουν Τζε-ιν. Στο σημείο αυτό να υπενθυμιστεί και το αμερικανικό τελεσίγραφο προς τη Τουρκία στο οποίο αναγράφει ρητά ότι μέχρι τέλη Ιουλίου θα πρέπει να έχει απορρίψει τους S-400, ειδάλλως θα προχωρήσει σε κυρώσεις.
Κινούμενες μεταξύ σφαιρών επιρροής οι ΗΠΑ χαράζουν μία εξωτερική πολιτική βασισμένη σε κυρώσεις και επιπλήξεις, σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της θέσης της ως “Η παγκόσμια Υπερδύναμη”. Μήπως η στάση της ωστόσο, καθώς το διακρατικό σύστημα είναι πολυπολικό και σε αυτό αναδύονται νέες ισχυρές δυνάμεις, υψώνει τείχη; Ας θυμηθούμε και το παράδειγμα της Αθηναϊκής Συμμαχίας..
