Του Βασίλη Χρίστογλου,
Pride. Μια λέξη που συνδέεται με πολλά πράγματα στη ζωή μας. Περηφάνια για τα κατορθώματα μας, για τους βαθμούς μας, για τη δουλειά μας, για την οικογένεια μας. Η συγκεκριμένη λέξη όμως έχει μια ιδιαίτερη σημασία για την LGTB κοινότητα. Συμβολίζει τη μέρα μιας μεγάλης γιορτής, μιας γιορτής ελευθερίας και έκφρασης, αλλά πάνω από όλα μιας γιορτής-διαμαρτυρίας. Ακόμα και σήμερα ομοφυλόφιλοι σε κάθε γωνιά του κόσμου αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Το Prideδιοργανώνεται κάθε χρόνο σε όλες τις χώρες του Δυτικού κόσμου. Χιλιάδες άνθρωποι παρελαύνουν στο απόλυτο highlight της ημέρας με τη μεγάλη σημαία του ουράνιου τόξου να κυματίζει. Ένα τέτοιο γεγονός φυσικά δεν θα μπορούσε να έχει μόνο φίλους. Κάθε χρόνο ακροδεξιές ομάδες προσπαθούν με όποιο τρόπο μπορούν, να ματαιώσουν το event αυτό είτε προκαλώντας επεισόδια είτε «ενημερώνοντας» τον κόσμο να μείνει στα σπίτια του ώστε να μην δει τους «άρρωστους» όπως τους χαρακτηρίζουν. Στη Θεσσαλονίκη πέρσι προσπάθησε να γίνει μία τέτοια απόπειρα όταν μια ομάδα έκλεισε τους δρόμους με κάδους απορριμμάτων.
Μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που δεν έχει πρόβλημα με το pride αλλά με τον τρόπο της διεξαγωγής του, θεωρεί πως δεν χρειάζεται ολόκληρη η πόλη να παραληρεί για ένα τέτοιο event. Μία άποψη ήταν να τοποθετηθεί η εκδήλωση στο χώρο της ΔΕΘ και να περιοριστεί εκεί. Αυτή την άποψη την ενστερνιζόμουν και εγώ. Τουλάχιστον μέχρι πριν από κάποιες μέρες.
Φέτος για πρώτη φορά πήρα μέρος στη γιορτή του Pride. Όλο αυτό θα μπορούσε να πει κανείς πως έγινε κάπως τυχαία καθώς δεν είχα στο μυαλό μου να παρευρεθώ. Την ώρα λοιπόν που γυρνούσα από τον κινηματογράφο, παρατήρησα το ατελείωτο πάρτι που γινόταν στο λευκό πύργο. Έτσι κατέβηκα από το λεωφορείο για να ρίξω μια ματιά. Πέρα από το κέφι και το ατελείωτο γέλιο που προσέφεραν ομάδες και τραγουδιστές πάνω στην σκηνή, παρατήρησα και κάτι άλλο. Οι άνθρωποι εκεί “ανέπνεαν”. Φαινόταν μια αλλαγή στα μάτια τους που για κάποιο λόγο μου ήταν ιδιαίτερα γνώριμη. Γέλασα καθώς δεν μπορούσα να πιστέψω πως είχα ξεχάσει έστω και για λίγο πού το είχα δει. Αυτή την αλλαγή την είδα στις πόλεις του Λονδίνου και του Σιάτλ. Δύο πόλεις όπου το Pride είναι καθημερινότητα. Δύο πόλεις φιλελεύθερες και απολύτως ανοιχτές προς της LGBTκοινότητα. Το χθεσινό μου «ντεμπούτο» όμως με έκανε να καταλάβω ίσως την βασική λεπτομέρεια που κάνει ένα Pride τόσο σημαντικό για αυτούς τους ανθρώπους.
Σε μια κοινωνία συντηρητική, το γεγονός ότι γίνεται κάθε χρόνο pride δεν την καθιστά φιλελεύθερη, είναι πολύ δύσκολο για μια μεγάλη μερίδα αυτού του κόσμου να εκφραστεί. Να ξέρει αν πρέπει να πιαστεί χεράκι – χεράκι, να φιληθεί, να αγκαλιαστεί χωρίς κάποιος να αγριοκοιτάξει, να βρίσει ή ακόμα χειρότερα να χειροδικήσει. Αυτό δεν είχε σημασία εκεί. Εκείνη τη μέρα ήταν ελεύθεροι. Αυτή ήταν και η σημασία του ανέπνεαν σε εισαγωγικά. Χθες μπορούσαν να αγκαλιαστούν, να φιληθούν και να πιαστούν χεράκι, χεράκι χωρίς να ανησυχούν ότι κάποιος θα τους κακολογήσει.Οκ, σίγουρα κάποιοι θα πείτε “άλλα όμως έλεγες”. Δεν είναι κακό να αλλάζουν τα μυαλά και οι απόψεις. Κάποιες φορές ίσως είναι και για το καλύτερο. Γιατί όπως μου είπε και ένας άνθρωπος που εκτιμώ βαθύτατα «Το σημαντικό είναι να έχουμε ανοιχτά μάτια και αυτιά ώστε να δούμε και να αφουγκραστούμε τον άλλον δίπλα μας, κυρίως αυτόν που ΔΕΝ μας μοιάζει.»
Σίγουρα υπάρχουν κάποια πράγματα στο όλο pride που με ενοχλούν ακόμη. Στην τελική όμως αυτά είναι πολύ μικρές λεπτομέρειες για να με γυρίσουν στην προηγούμενη άποψη μου. Δεν χρειάζεται καμία ΔΕΘ. Ο κόσμος πρέπει να δει. Δεν χρειάζεται ντε και καλά να δει τα κοστούμια, το ουράνιο τόξο ή τα μπλουζάκια. Αν δει τα πρόσωπα των ανθρώπων θα καταλάβει. Θα καταλάβει πως το Prideείναι κάτι πολύ σημαντικό για αυτούς τους ανθρώπους. Όπως το κατάλαβα και εγώ. Όπως πιθανόν το κατάλαβαν και πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.
Love is love.
