Του Θεοχάρη Χατζημανώλη,
1824: Λαμβάνει χώρα η «σφαγή των Ψαρών» στο πλαίσιο των εχθροπραξιών της ελληνικής επανάστασης του 1821. Επιθυμώντας να λάβει δραστικά μέτρα κατά του σημαντικού αυτού στρατηγικού σημείου στο Αιγαίο, ο σουλτάνος Μαχμούτ Β’ αποστέλλει στόλο που μεταφέρει περίπου 10.000 στρατιώτες για να καταστείλουν κάθε επαναστατική δράση στα Ψαρά και να περάσει ένα μήνυμα στους υπόλοιπους επαναστατημένους Έλληνες. Στις 19 Ιουνίου οι Τούρκοι κατορθώνουν να καταλάβουν όλο το νησί και την χώρα του και σφάζουν αδιακρίτως – το μόνο που μένει απόρθητο είναι το φρούριο της Χώρας. Η φρουρά των Ψαριανών, καθώς και 600 Θεσσαλομακεδόνες υπό των Γούλα Κασάνδριο και Σκλαβούνο Ράδο, αντιστέκεται σθεναρά, αλλά η προσπάθεια τους είναι μάταια λόγω της τεράστιας αριθμητικής υπεροχής των Οθωμανών. Την 21η Ιουνίου το φρούριο πέφτει στα χέρια των Οθωμανών και οι σφαγές και οι λεηλασίες διαφεντεύουν το πορτρέτο των γεγονότων. Όσοι από τους κατοίκους πρόφτασαν να φτάσουν στα πλοία, διέφυγαν στην Μονεμβασία, από όπου προωθήθηκαν στην Αίγινα.
1
905: Γεννιέται στο Παρίσι ο Γάλλος φιλόσοφος, κριτικός και λογοτέχνης Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Βασικοί πυλώνες της αντικομφορμιστικής διάνοιας του Σαρτρ ήταν ο υπαρξισμός (του οποίου ο Σαρτρ είναι ίσως ο βασικότερος εκπρόσωπος) και η φαινομενολογία του 20ου αιώνα. Ο ίδιος υπήρξε πολιτικός υποστηρικτής του μαρξισμού, αν και δήλωνε αναρχικός, ενώ εμφανής είναι ο μεταμαρξιστικός στοχασμός σε κάποια σημεία της κριτικής του. Η δραστηριότητα του εντοπίζεται στην προσπάθεια ανίχνευσης του πηγαίου και του ξεχωριστού, καθώς ο ίδιος είναι αντιδραστικός σε κάθε έκφανση μαζοποίησης και χειραγώγησης (υπήρξε άλλωστε και ενεργός ακτιβιστής). Διάσημα στιγμιότυπα της ζωής του είναι η σχέση του με την θεωρητικό του φεμινισμού Σιμόν ντε Μποβουάρ και η άρνηση του να παραλάβει το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1964, καθώς «ένας συγγραφέας δεν μπορεί να θεσμοποιηθεί». Σήμερα ο Σαρτρ παραμένει αντικείμενο μελέτης για ερευνητές της φιλοσοφίας, κοινωνιολόγους, κριτικούς και θεωρητικούς της λογοτεχνίας.
1913: Νίκη των Ελλήνων κατά των Βουλγάρων στην μάχη Κιλκίς-Λαχανά στο πλαίσιο του Β’ βαλκανικού πολέμου. Οι προοδευτικές κινήσεις των Βουλγάρων έτειναν να απειλούν την Θεσσαλονίκη, όταν αυτοί κατέφθασαν στην γραμμή Βερτίσκος-Πολύκαστρο. Η απάντηση του ελληνικού στρατού ήταν αστραπιαία και εξανάγκασε τον βουλγαρικό στρατό να οργανώσει την άμυνα του στην τοποθεσία Κιλκίς-Λαχανά. Καθώς οι Έλληνες εξαπέλυσαν την κύρια επίθεσής τους, η ωφέλιμη αμυντική θέση των Βουλγάρων αποδείχτηκε καίρια για την αναχαίτιση των ορμητικών ελληνικών μεραρχιών. Οι Έλληνες πάντως, κατάφεραν να τρέψουν σε φυγή τους Βούλγαρους του Λαχανά. Έπειτα με ταχύτατη δράση, ξημερώματα της 21ης Ιουνίου τα ελληνικά τάγματα κατάφεραν να διασπάσουν την αμυντική γραμμή των Βουλγάρων και να καταλάβουν το Κιλκίς. Η μάχη είναι από τις πιο αιματηρές την νεοελληνικής ιστορίας με πάνω από 8.000 Έλληνες νεκρούς.
Γεννήθηκε στο Λιτόχωρο Πιερίας το 1999. Είναι φοιτητής του τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από τον Οκτώβριο του 2017. Στα ενδιαφέροντα και τις δράσεις που αναπτύσσει συμπεριλαμβάνονται θεματικές ενότητες πολιτικής, ιστορίας, φιλοσοφίας, κοινωνιολογίας, οικονομίας και κριτικής της τέχνης. Συμμετέχει σε πολιτικές προσομοιώσεις, επιστημονικά συνέδρια και ημερίδες και ασχολείται από την παιδική του ηλικία με το θέατρο. Γνωρίζει αγγλικά και ιταλικά. Στο OffLine Post γράφει ιστορικά θέματα.
