Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Είτε συμπαθεί είτε αντιπαθεί κάποιος τον Κυριάκο Μητσοτάκη οφείλει να του αναγνωρίσει ότι στις 26 Μαΐου και στις 2 Ιουνίου πέτυχε έναν προσωπικό θρίαμβο: Νίκησε τον ‘’άχαστο’’ Τσίπρα με μία διαφορά που έφτασε κοντά σε διψήφιο ποσοστό στις ευρωεκλογές, βάφοντας τον χάρτη μπλε στις αυτοδιοικητικές εκλογές. ‘Έβαλε έτσι τα θεμέλια ώστε στις 7 Ιουλίου να αναδειχθεί Πρωθυπουργός απολαμβάνοντας πιθανότατα αυτοδυναμίας.
Πέραν όμως της προσωπικής δικαίωσης Μητσοτάκη οφείλουμε να σταθούμε και στην επιβεβαίωση του ενστίκτου αυτοσυντήρησης που χαρακτήριζε διαχρονικά στη Δεξιά παράταξη στην Ελλάδα.
Ο Μητσοτάκης παρά το γεγονός ότι πριν τρία χρόνια ξεκίνησε την κούρσα για την αρχηγία της ΝΔ ως αουτσάιντερ εν τέλει κατάφερε να κερδίσει μιας και στον μέσο νεοδημοκράτη επικράτησε η λογική της ανάδειξης αρχηγού που θα μπορούσε να κερδίσει τον Τσίπρα. Μεταξύ των τεσσάρων διεκδικητών της ηγεσίας μονάχα ο σημερινός Πρόεδρος του κόμματος είχε σοβαρές πιθανότητες να το επιτύχει.
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, παρά το γεγονός ότι είναι ένα ιστορικό στέλεχος της ΝΔ απολαμβάνοντας δημοφιλίας σε μεγάλο τμήμα της, ήταν ηλίου φαεινότερο ότι αποτελούσε τον καλύτερο ‘’πελάτη’’ του Αλέξη Τσίπρα. Στην κρισιμότερη ώρα, το καλοκαίρι του 2015, πήγε στη μάχη με νεροπίστολα για να αντιμετωπίσει πυρηνικά όπλα: Ο Τσίπρας αφού πρώτα είχε εκμεταλλευτεί της αφέλεια των ηγεσιών της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης, η οποία αυτοκτόνησε πολιτικά ψηφίζοντας το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, προκήρυξε άμεσα εκλογές για το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους με το σύνθημα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Την ίδια στιγμή ο Βαγγέλας όταν δεν έκανε χαβαλέ με ”αυτοφοράκηδες’’ κλπ παρακαλούσε τον Πρωθυπουργό να τον δεχθεί την Κουμουνδούρου για καφέ… Κι αυτό διότι απλούστατα λειτουργούσε ως ‘’μπροστινός’’ του συστήματος Καραμανλή, που άλλωστε τα τελευταία τέσσερα χρόνια υπήρξε η άτυπη τρίτη συνιστώσα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το σύστημα αυτό στόχευε η αλλαγή στην κυβέρνηση της χώρας να γίνει με διαδικασία ώριμου φρούτου. Ο Τσίπρας θα είχε τη δυνατότητα να βγάλει μια οκταετία σχετικά αναίμακτα κι όταν έφτανε το πλήρωμα του χρόνου και η φθορά του θα τον καθιστούσε βατό αντίπαλο, στη ΝΔ θα αναδεικνυόταν εις εκ της δυναστείας Καραμανλή. Στη λογική αυτή προσχώρησε και η Ντόρα Μπακογιάννη η οποία επένδυε σε ένα παρόμοιο σενάριο με το υιό της όμως στη θέση του- όποιου- πρίγκιπα Καραμανλή.
Ο Απόστολος Τζιτζικώστας από την άλλη δεν μπορούσε καμία περίπτωση να αποτελέσει σοβαρή εναλλακτική. Αντιθέτως το γεγονός ότι θα ήταν ένας εξωκοινοβουλευτικός Πρόεδρος θα τον καθιστούσε επίσης εύκολη λεία για τον Τσίπρα, ο οποίος θα μονοπωλούσε κυριολεκτικά το βήμα της Βουλής χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο, με μια ευνουχισμένη Αξιωματική Αντιπολίτευση.
Τέλος, ο Άδωνις Γεωργιάδης καίτοι ικανός, μαχητικός κι εξαιρετικά δημοφιλής στο παραδοσιακό Δεξιό κοινό αδυνατούσε φυσικά να σταθεί στη αρχηγία της ΝΔ λόγω προτέρου πολιτικού βίου και των προσωπικών του χαρακτηριστικών, που τον καθιστούν έναν ιδανικό Αντιπρόεδρο ειδικών αποστολών όπως αυτή που έχει αναλάβει και είναι το μπετονάρισμα της Δεξιάς πλευράς της ΝΔ αλλά έναν ακατάλληλο υποψήφιο Πρωθυπουργό.
Ο Μητσοτάκης λοιπόν ήταν μία επιλογή – μονόδρομος για έναν νεοδημοκράτη που ήθελε το κόμμα του να τεθεί το ταχύτερο δυνατό σε τροχιά εξουσίας. Και η αναγκαιότητα αυτή είναι που ανέκαθεν κινητοποιούσε τη Δεξιά στην Ελλάδας κάνοντάς τη να ξεπερνά εσωκομματικά ζητήματα και τραύματα του παρελθόντος:
Το 2009, Πρόεδρος της ΝΔ αναδείχθηκε ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος ήταν ο μόνος που μπορούσε να ανασυντάξει το κόμμα μετά την συντριπτική ήττα των εκλογών του Οκτωβρίου του έτους εκείνου. Η Ντόρα είναι μία πολιτικός η οποία δεν έχει λαϊκά ερείσματα. Ούτε κουβέντα φυσικά για φαιδρές περιπτώσεις όπως του δανδή Αβραμόπουλου ή του εκ Θεσσαλονίκης Ζορρό -Ψωμιάδη. Το «αλήτη, προδότη Σαμαρά» παραμερίστηκε, λοιπόν, μπροστά στην ανάγκη επαναφοράς του κόμματος σε τροχιά εξουσίας.
Με την ίδια λογική έγινε Πρόεδρος νωρίτερα κι ένας πολιτικά ανύπαρκτος και εν πολλοίς άγνωστος στο ευρύ κοινό Κώστας Καραμανλής μιας και οι βαρόνοι της ΝΔ ορθώς έκριναν ότι μετά τις συνεχόμενες ήττες από το ΠΑΣΟΚ μόνο κάποιος που έφερε το όνομα του ιδρυτή της ΝΔ μπορούσε να επανασυσπειρώσει τη συντηρητική και κυρίως καραμανλική βάση της εν Ελλάδι Δεξιάς και κάπως έτσι αναδείχθηκε στο ύπατο αξίωμα ο ”κουρασμένος” της Ραφήνας.
Πηγαίνοντας ακόμη πιο πίσω, στη λογική αυτή έγινε αρχηγός και εν συνεχεία Πρωθυπουργός κι ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1985, καθώς αν και δεν ήταν σαρξ εκ της σαρκός της ΝΔ και είχε βρεθεί σε μεγάλη κόντρα με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή προδικτατορικά, έναντι του κομματικού πατριωτισμού προτάθηκε η ανάγκη αναζήτησης ενός αντι-Ανδρέα που θα έφερνε την ‘’Απ-αλλαγή’’.
Η εσωκομματική συμπεριφορά της Νέας Δημοκρατίας σίγουρα δεν είναι ανεξάρτητη από το γεγονός ότι κατάφερε να διατηρηθεί ως ο ένας εκ των δύο μεγάλων πόλων του μεταπολιτευτικού κομματικού χάρτη έστω και στη σημερινή καχεκτική μορφή που ο δικομματισμός έχει λάβει. Ιστορικά βέβαια η συσπείρωση της Δεξιάς ενόψει εξουσίας έχει τις ρίζες της τόσο στο εγγενές αίσθημα πειθαρχίας- σαφώς μεγαλύτερο από αυτό των κομμάτων του Κεντρώου και Αριστερού χώρου -αλλά και στον τρόπο με τον οποίο άσκησε και ασκεί την εξουσία, μέσα από τη λογική λαφυραγώγησης του κράτους χωρίς να κατορθώνει να προσδώσει σαφές ιδεολογικό στίγμα στις περιόδους της διακυβέρνησης της χώρας από αυτήν. Είναι ένα στοίχημα για τον Μητσοτάκη, εφόσον το θέλει όντως, να αλλάξει πτυχές του DNA της ελληνικής Δεξιάς που της επιτρέπουν να επιβιώνει, τις εξασφαλίζουν εκλογικές νίκες πλην όμως την έχουν οδηγήσει σε βίαιες διακοπές κυβερνητικών θητειών και κατόπιν σε οδυνηρές ήττες.
Γεννήθηκε το 1989 στη Λαμία και έζησε μέχρι τα 18 μου χρόνια στον Άγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Νομικά στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, εργαζόμενος παράλληλα τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, πάνω στα αντικείμενα των σπουδών του. Αρθρογραφεί για θέματα πολιτικής επικαιρότητας.
