Του Αλέξανδρου Πανταζή,
«Ζούμε μεγάλες στιγμές» είχε ερμηνεύσει ο Νίκος Κουρκούλης στο ομώνυμο τραγούδι του και πράγματι δεν είχε άδικο. Ζούμε στην εποχή που ένας ολόκληρος πλανήτης βασίζεται στα χέρια μιας χούφτας εκατομμυριούχων, οι οποίοι έχουν ως σκοπό να σώσουν το περιβάλλον αποσκοπώντας στο δικό τους κέρδος φυσικά. Ενδεικτικά πλούσιοι επιχειρηματίες, όπως ο Έλον Μασκ και ο Μπιλ Γκέιτς έχουν ιδρύσει εταιρίες οι οποίες έχουν ως στόχο την μείωση των περιβαλλοντικών ρύπων.
Στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος ο Ρόμπερτ Ντάνι Τζούνιορ στην ομιλία του στο Λας Βέγκας στα πλαίσια του Amazon’s re: MARS conference ανακοίνωσε την ίδρυση μίας οργάνωσης η οποίας μέσω νέων τεχνολογιών και συγκεκριμένα ρομποτικής και νανοτεχνολογίας δεσμεύεται να χρησιμοποιεί νέες τεχνολογίες για την μείωση του αποτυπώματος του άνθρακα. Συν τοις άλλοις ανέφερε ότι η οργάνωση θα ξεκινήσει επίσημα να δραστηριοποιείται το 2020 και ότι θα πετύχει τον στόχο της σε βάθος δεκαετίας.
Από την άλλη μεριά ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλτ Τραμπ, σε ανάρτηση του στο Twitter τάσσεται κατά των εναλλακτικών μορφών ενέργειας αναφέροντας ότι οι ανεμογεννήτριες προκαλούν καρκίνο. Ως αναφορά, τώρα την ελληνική επικράτεια, καμία κυβέρνηση δεν έχει εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας και καμία κυβέρνηση δεν έχει εμποδίσει δραστηριότητες που μεν της φέρνουν έσοδα αλλά καταστρέφουν το περιβάλλον, όπως η εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές.
Έτσι λοιπόν, η ενασχόληση των εκατομμυριούχων με την διάσωση του περιβάλλοντος ακόμα και αν έχει ως απώτερο σκοπό την κερδοσκοπία των ίδιων δεν θα έπρεπε να προβληματίζει κανέναν, απεναντίας θα μπορούσε να θεωρηθεί ως γενναιοδωρία. Όμως το πρόβλημα ξεκινά όταν αυτοί οι άνθρωποι δρουν ως μονάδα και εκτελούν τις αρμοδιότητες των υπεύθυνων. Τουτέστιν, αντί οι πολιτικοί να ασχολούνται με την επίλυση των περιβαλλοντικών προβλημάτων, ασχολούνται κάποιοι επιχειρηματίες οι οποίοι δυστυχώς μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Συνεχίζοντας λοιπόν, και όντας σε πολιτικό κλίμα λόγω των επερχόμενων εκλογών, θεωρώ ότι είναι σημαντικό η ψήφος μας να περιέχει και ένα περιβαλλοντικό αντίκτυπο. Αφενός λόγο της επιτακτικής ανάγκης για αναβάθμιση του περιβάλλοντος και αφετέρου για να τηρήσουμε την στρατηγική που έχει θέσει η ευρωπαϊκή ένωση μέχρι το 2020. Η αρχή έχει ήδη γίνει σε άλλες χώρες, όπως την Ιρλανδία, την Γαλλία, την Γερμανία αλλά και το Βέλγιο, όπου κόμματα με ευαισθησίες προς το περιβάλλον ανεβάζουν το ποσοστά τους με εκθετικό ρυθμό. Βέβαια στην Ελλάδα ούτε λόγος για το περιβάλλον, αφού η διατήρηση και η άνθηση του μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και πολλές φορές αναφέρονται για να αναδείξουν τις δήθεν ανησυχίες του εκάστοτε πολιτικού αρχηγού.
Ζούμε μεγάλες στιγμές λοιπόν, όπως προ είπα, και με το τέλος της κυβέρνησης και την πιθανή ανάδειξη νέας κυβέρνησης είναι στο χέρι μας αν θα ενδιαφερθούμε και για το περιβάλλον ή απλά αν θα εκδηλώσουμε την διαμαρτυρία μας προς την κυβέρνηση δια μέσω του εκλογικού μας δικαιώματος. Άξια της τύχης της η κάθε κυβέρνηση, όμως η τύχη της Ελλάδας είναι το ερώτημα. Επ’ αυτού «Τίς ἀγορεύειν βούλεται;», στις κάλπες φυσικά.
Είναι φοιτητής του τμήματος Μηχανικών Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος του Ελληνικού Μεσογειακού Πανεπιστημίου. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στον Νομό Χανίων λόγω της φοιτητικής του ιδιότητας, ενώ τα μαθητικά του χρόνια τα πέρασε στον δήμο Σπάτων-Αρτέμιδος. Κατά την διάρκεια της φοίτησής του έχει παρακολουθήσει αρκετά σεμινάρια και ημερίδες σχετικά με το αντικείμενο σπουδών του και έχει λάβει μέρος στην προσομοίωση της Βουλής των Ελλήνων (ΜΒΕ).
