Του Μιχάλη Γιαννακίδη,
Είμαι γεννημένος το 1999, το οποίο αυτόματα σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, όσο και αν προσπαθήσω, ποτέ δεν θα ξεπεράσω την Britney Spears ως το καλύτερο πράγμα που συνέβη στον κόσμο το 1999 και δεύτερον, ανήκω στην generation Z. Τι είναι η generation Z σας ακουώ να ρωτάτε; Είναι η γεννιά στην οποία υπάγομαι εγώ και τα υπόλοιπα άτομα που έχουν γεννηθεί στα τέλη των 90’s και στις αρχές των 2000’s.
Τα περισσότερα χαρακτηριστικά αυτής της γεννιάς είναι ευρέως γνωστά, με κύριο από αυτά να είναι η πλήρης εξοικειώση με την τεχνολογία και πιο σημαντικά, με το διαδύκτιο, καθώς σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες γεννιές, δεν θυμόμαστε τον κόσμο χωρίς αυτό. Με λίγα λόγια, είμαστε τα πρώτα παιδιά που μεγάλωσαν έχοντας άμεση πρόσβαση σε υπολογιστή και τόσες άλλες φορητές συσκευές, gameboy, psp, i-pad, nintendo DS, είχαμε απ’όλα.
Όμως, τα χαρακτηριστικά μας δεν σταματούν εδώ. Από τις προσωπικές μου περιπλανήσεις σε διάφορες γωνίες του διαδικτύου και όχι μόνο, έχω παρατηρήσει πως πολλά νεαρά άτομα εκφράζουν έντονα ένα αίσθημα μελαγχολίας και θλίψης. Άσχετά με το αν αυτό το αίσθημα είναι όντως αληθινό, μπορείς πολύ εύκολα να το εντοπίσεις σε διάφορες δημοσιεύσεις, σχόλια, βίντεο και memes. Σε πολλά, πολλά memes.
Παράλληλα, σημαντικό παρακλάδι του πιο διάσημου μουσικού είδους στον πλανήτη, της rap, είναι η emo rap, με καλλιτέχνες όπως ο XXXtentacion, ο Lil uzi vert, ο Lil Peep και ο Juice Wrld να αποτελούν κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα παγκοσμίως. Μπορεί να μην έχετε ακουστά ή σε εκτίμηση κανέναν από τους παραπάνω, όμως δεν μπορείτε να αρνηθείτε πως η μουσική που κάνουν έχει πέραση, ειδικότερα στις νεαρές ηλικίες. Φυσικά, δεν είναι πρώτη φορά που η emo πρωταγωνιστεί στη μουσική σκηνή, με το τρίτο κύμα της emo να σημειώνει τεράστια επιτυχία την προηγούμενη δεκαετία. Η διαφορά, όμως είναι πως μπάντες σαν τους Brand New τραγουδούσαν για τα έντονα συναισθήματα τους, ενώ οι σημερινοί emo-rappers προτιμούν να γράφουν για την ασυναισθησία που τους περιβάλλει.
Άρα, πάει κάτι λάθος με τη Generation Z;
Νομίζω πως ναι. Μπορεί κάποιες φορές να φαίνεται λες και η μελαγχολία και η θλίψη έχουν γίνει της μόδας, όμως πιστεύω πως πραγματικά υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Αρχικά, τα άτομα που έχουν γεννηθεί την τελευταία 20ετία μεγάλωσαν κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 2008, ενώ είναι και η πρώτη γεννιά που, σύμφωνα με το Forbes, θα έχει χαμηλώτερο εισόδημα από την προηγούμενη.
Ακόμη, οι Gen Z’ers( το ξέρω δεν είναι πολύ πιασάρικο) τείνουν να περνούν αρκετό χρόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάτι που είναι πολύ πιθανόν να έχει αντίκτυπο στην ψυχική τους υγεία. Φυσικά, δεν είμαι ο πρώτος που θα το πει, αλλά τα social media μπορούν πολύ εύκολα να επηρεάσουν τους χρήστες τους με αρνητικό τρόπο, καθώς σε αυτά ο καθένας προβάλλει μια φαινομενικά τέλεια έκδοση του εαυτού του, η οποία δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα, πολλά άτομα συγκρίνουν τις ζωές τους με αυτές των άλλων, δημιουργώντας στους εαυτούς τους αισθήματα ζήλειας και μειονεκτικότητας.
Φύσικα, όλα τα παραπάνω είναι υποθέσεις. Μπορεί εγώ και το Forbes να έχουμε πέσει πολύ, πολύ έξω και η generation Z να είναι μια χαρά. Παράλληλα, μπορεί να έχουμε απόλυτο δίκιο και οι μελλοντικοί ψυχολόγοι να τρίβουν τα χέρια τους σκεπτόμενοι τα πιθανά κέρδη τους. Όπως και να έχει, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, θα πρέπει απλά να περιμένουμε, o,τι και να γίνει, θα είναι ενδιαφέρον.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά μένει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι τριτοετής φοιτητής Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και πιο συγκεκριμένα στον χώρο τον media, ενώ στον ελεύθερο του χρόνο, ασχολείται με την τέχνη και την άθληση.
