Της Άννας Κανελλοπούλου,
Κυριακή 7 Ιουλίου, ημέρα εκλογών είπαν. Ο υδράργυρος «χτυπάει κόκκινο» και τότε έρχεται το δίλλημα: ψήφος ή μπάνιο στη θάλασσα; «Τι θα αλλάξει με μια ψήφο;», σκέφτεσαι. Έτσι και αλλιώς δεν ήξερες τι θα ψηφίσεις, όλοι τα ίδια «χάλια» είναι λες. «Δεν με εκφράζει κανένα κόμμα, γιατί να σπαταλήσω την ημέρα μου στην ουρά του εκλογικού κέντρου;». Και κάπως έτσι καταλήγεις στην παραλία χωρίς τύψεις που δεν άσκησες το εκλογικό σου δικαίωμα. Αυτή είναι η νοοτροπία του μέσου φοιτητή-μαθητή στο άκουσμα των εκλογών. Ακόμα και η παραμικρή ευκαιρία αρκεί για να ξεπουλήσει το δικαίωμα του «εκλέγειν» στην καλοπέρασή του. Δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία για αυτόν οι εκλογές. «Δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά», απαντάει αν τύχει και τον ρωτήσουν.
Μα, αν δεν αποφασίσεις εσύ για το μέλλον το δικό σου και της χώρας σου, ποίος περιμένεις να το κάνει; Οι εκλογές έχουν μεγαλύτερη σημασία απ’ όσο φαντάζεσαι και η ψήφος σου μετράει πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζεις. Το κράτος σε θεωρεί «πολίτη» και σου παραχωρεί το «όπλο» της ψήφου για να διεκδικήσεις τα όνειρα και τα συμφέροντά σου. Στην χώρα που γέννησε την δημοκρατία είναι θλιβερό οι νέοι να απέχουν από τις κάλπες. Ίσως, είσαι απογοητευμένος από την σημερινή κατάσταση και αισθάνεσαι πως δεν έχεις την δύναμη να την αλλάξεις ή ίσως δεν σε νοιάζει να ασχοληθείς με ένα πολιτικό σύστημα που νοσεί. Σε όποια κατηγορία και αν ανήκεις, η λύση δεν είναι να παραδώσεις τα όπλα αλλά να πάρεις το αύριο στα χέρια σου. Μας αρέσει, άλλωστε, να γκρινιάζουμε για ο,τι μας δυσαρεστεί. Πάντα, όμως, φταίει ένας τρίτος, είτε βουλευτής, είτε δήμαρχος, είτε πρωθυπουργός, είτε ακόμα και το ίδιο το σύστημα. Κρίνουμε, παραπονιόμαστε και αποδίδουμε ευθύνες. Μήπως όμως φταίμε και εμείς τελικά; Μήπως φταις και εσύ που για να μην χάσεις το μπάνιο σου ή γιατί δεν ήξερες που να ρίξεις την ψήφο σου, δεν την έριξες καν;
«Τι νόημα έχει να πάω να ψηφίσω χωρίς να έχω πολιτική άποψη;», θα μπορούσε να πει. Το πρόβλημα, λοιπόν, ξεκινάει ακριβώς από αυτή την φράση. Σήμερα, οι νέοι στην πλειοψηφία τους δεν διαθέτουν ούτε τις βασικές πολιτικές γνώσεις που θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν να ταχθούν υπέρ ή κατά ενός κόμματος. Ενώ κανείς θα περίμενε εν έτη 2019 τα παιδιά της τεχνολογίας που έχουν άμεση και γρήγορη πρόσβαση σε ένα ευρύτατο φάσμα πληροφορίας να ενημερώνονται τουλάχιστον για την πολιτική πραγματικότητα, καταλήγουμε τελικά στο άκρο της πλήρης αποπολιτικοποίησης τους. Ούτε το σχολείο φρόντισε όμως να τους μυήσει στην πολιτική ζωή. Αντιθέτως, τέτοιου είδους συζητήσεις ήταν απαγορευμένες στις σχολικές αίθουσες και μαθήματα όπως η «Πολιτική Παιδεία» αντιμετωπίζονταν με την γνωστή ελαφρότητα των μαθητών, όπως είναι λογικό σε ένα σύστημα παιδείας καθαρά εξετασιοκεντρικό. Με λίγα λόγια, ο νέος έχει συνηθίσει να αδιαφορεί για την πολιτική και ως γνωστών οι συνήθειες δύσκολα κόβονται.
Ήρθε η ώρα, όμως, να αναλάβεις και τις δικές σου ευθύνες. Η ματαιόδοξη νοοτροπία «δεν μπορώ να αλλάξω κάτι, άρα επαναπαύομαι» έχει κουράσει και πρέπει να ξεπεραστεί. Δεν είναι δυνατόν να αποκοπείς από την πραγματικότητα, δεν είναι δυνατόν να ζήσεις στον μικρόκοσμό σου και να απαξιώνεις ό,τι βρίσκεται έξω από αυτόν. Όταν σκύβεις το κεφάλι, όταν αφήνεις τους άλλους να αποφασίσουν για σένα, μετατρέπεσαι σε «άβουλο όν» και κανείς δεν αξίζει αυτόν τον χαρακτηρισμό στην εποχή μας. Ενημερώσου, διάβασε, κινητοποιήσου, το αύριο σε αφορά, η χώρα σου σε χρειάζεται. Έχεις «φωνή», φώναξε!
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1999 με καταγωγή από την Τρίπολη. Το 2017 αποφοίτησε από το Αρσάκειο Τοσίτσειο Εκάλης και έκτοτε είναι φοιτήτρια στην Νομική Σχολή Αθηνών. Στο πλαίσιο αυτό έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις των Ηνωμένων Εθνών (M.U.N) και συχνά παρακολουθεί νομικά συνέδρια. Παράλληλα δραστηριοποιείται ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Νέων Νομικών (ELSA). Λατρεύει τα ταξίδια, την διασκέδαση και το θέατρο.
