Του Άγγελου Μαρίνου,
Η πιο βασική απόρροια που μπορεί να εκφράσει κανείς για τις σύγχρονες θέσεις των σοσιαλδημοκρατών, είναι η υποστήριξη ενός διευρυμένου συστήματος κοινωνικής πρόνοιας, ενώ παράλληλα διατηρούν έναν τόσο φιλο-μεταναστευτικό λόγο. Ο λόγος που προκύπτει αυτή η απόρροια είναι προφανής. Η ικανότητα να διατηρήσεις ένα υγιές σύστημα κοινωνικής πρόνοιας ενώ υπάρχουν εισροές ανθρώπων (ιδίως από φτωχές χώρες) είναι ολίγον τι δύσκολος. Αυτή η παρατήρηση είναι τόσο οφθαλμοφανής, οπού οι συντηρητικοί της Σουηδίας θεώρησαν ότι ένας καλός τρόπος να μειώσουν το διευρυμένο κοινωνικό δίχτυ της χώρας τους, ήταν να υποστηρίξουν την μετανάστευση.
Οι Δανοί σοσιαλδημοκράτες, βέβαια, απέφυγαν όλα αυτά τα προβλήματα της σύγχρονης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, υιοθετώντας έναν λόγο υπέρ των κοινωνικών προγραμμάτων και μεταναστευτικών περιορισμών. Συγκεκριμένα το κόμμα περιγράφει το δίλημμα στο τελευταίο του μανιφέστο. Εκεί αναφέρει ότι ως σοσιαλδημοκράτες πιστεύουν πως οφείλουν να βοηθήσουν τους πρόσφυγες, αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει αρνητικά αποτελέσματα για τους Δανούς πολίτες. Πρέπει να βρεθεί μία ισορροπία ανάμεσα στο ανθρωπιστικό έργο και στη διατήρηση της συνοχής της χώρας, καθώς και την ικανότητα να παρέχει στους πολίτες την υψηλού επιπέδου κοινωνική πρόνοια που τη χαρακτηρίζει. Ως εκ τούτου, δηλώνουν ότι θα περιορίσουν τη μετανάστευση και θα «συσφίξουν» τους νόμους περί ασύλου.
Βεβαίως, η αλλαγή αυτή δεν είναι τυχαία. Η σοσιαλδημοκράτες είχαν παρατηρήσει πως η εργατική τάξη τους άφηνε για κόμματα με τάσεις ενάντια στη μετανάστευση. Η αλλαγή αυτή επομένως είναι στρατηγικής σημασίας. Εξ άλλου, οι Δανοί σοσιαλδημοκράτες βρίσκονταν σε κατάσταση εμφύλιου εδώ και αρκετά χρόνια. Οι υποψήφιοι τους στην τοπική αυτοδιοίκηση, συχνά έφερναν στο προσκήνιο την αντίθεση των πολιτών με τις μεταναστευτικές αντιλήψεις του κόμματος. Για χρόνια αυτές οι φωνές απαξιώνονταν, μέχρι που φυσικά αυτό κατέστη πολιτικά αδύνατο.
Αυτή η «εξαναγκαστική» αλλαγή πλεύσης, λοιπόν, οδήγησεντους σοσιαλδημοκράτες σε νίκη στις εκλογές με ποσοστό 25,9%. Η πολιτική τους οφείλει να θεωρείται επιτυχημένη, καθώς το ακροδεξιό-λαϊκιστικό κόμμα Danish People’s Party, καταποντίστηκε στο 8,7% χάνοντας 21 έδρες στο κοινοβουλευτικό σώμα. Παρότι οι ψηφοφόροι των λαϊκιστών δεν κατέληξαν στους σοσιαλδημοκράτες, είναι εμφανές πως η επιλογή των σοσιαλδημοκρατών τους οδήγησε να ψηφίσουν σε πιο κεντρώα κόμματα, καθώς η αντιμεταναστευτική ρητορική του DPP έχασε τη χρησιμότητα της.
Βασική ερώτηση που θα απαντηθεί στο μέλλον, είναι εάν το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα θα επιμείνει μακροχρόνια σε αυτή τη πολιτική ή εάν είναι απλώς προσωρινή τακτική ισχύος. Πολλά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη έχουν αποδυναμωθεί οικτρά τα τελευταία χρόνια, επομένως είναι λογικό να υπάρξουν λειτουργίες αυτοπροστασίας σε δράση. Δεδομένου ότι η φιλο-μεταναστευτική ομάδα εντός του κόμματος έχει συρρικνωθεί στο μικρότερο μέγεθος των τελευταίων δεκαετιών, όλα δείχνουν ότι αυτή θα είναι η θέση τους και στις επόμενες εκλογές.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αξίζει να βρισκόμαστε υπ’ ατμόν για το εάν θα αντιγραφεί αυτή η πολιτική και από άλλα κεντροαριστερά κόμματα. Μία μεταβολή τέτοιου είδους θα τράνταζε τη πολιτική σκηνή, δίνοντας της ένα εντελώς διαφορετικό προφίλ από αυτό που έχουμε συνηθίσει. Σε αυτές τις ευρωεκλογές καθώς και σε εθνικό επίπεδο, η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει δεχθεί καταστροφικό πλήγμα. Σε περίπτωση όμως που κάτι τέτοιο έμελλε να συμβεί ή συνέβαινε, δεν θα ήταν απόρροιας άξιον να δούμε αυτή την αλλαγή να πραγματοποιείται και σε άλλες χώρες. Ο χρόνος θα δείξει…
Γεννηθείς το 1996 στη Κομοτηνή, είναι φοιτητής του Οικονομικού Τμήματος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, με κατεύθυνση στην οικονομική ανάλυση. Διαθέτοντας ακόρεστο ενδιαφέρον για τα πολιτικά, αρθρογραφεί στην κατηγορία των Οικονομικών του OffLine Post.
