Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Αυτό είναι το σχήμα που μπορεί να αποτυπώσει την πορεία του Αλέξη Τσίπρα η οποία κατέληξε στη συντριβή του ιδίου και του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Ο τρόπος που πολιτεύεται διαχρονικά ο Τσίπρας ουδέποτε χαρακτηριζόταν από το μέτρο. Παρέβη από νωρίς τα όρια της Ύβρεως, η Άτις που ακολούθησε τον οδήγησε σε ακόμη χειρότερες συμπεριφορές, προκαλώντας τη Νέμεση του εκλογικού σώματος για να έρθει μοιραία η Τίσις. Η αλαζονεία που τον είχε κυριεύσει – συνδυασμός ιδεοληψίας, απότομης ανόδου στην εξουσία και έλλειψης Παιδείας— τον έκανε να πιστεύει ότι θα μπορούσε εσαεί να ξεγελά το εκλογικό σώμα και να απαξιώνει τους θεσμούς ατιμώρητος.
Πίστεψε κι ο ίδιος τη ‘’ζύμωση’’ ότι οι χυδαιότητες και τα τερατώδη ψέματα με τα οποία πήρε την εξουσία το 2015 καθώς και οι εγκληματικές πράξεις και παραλείψεις του πρώτου εξαμήνου της διακυβέρνησής του, κρίθηκαν οριστικά τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους και παραγράφηκαν από το συλλογικό υποσυνείδητο. Ήταν βέβαιος, ότι το πολυδιαφημιζόμενο ‘’ηθικό πλεονέκτημα’’ της Αριστεράς ήταν ένας αξιόπιστος φερετζές για να κρυφτούν πίσω του τα σκάνδαλα της κυβέρνησής. Θεώρησε, ότι οι άναρθρες κραυγές Πολάκη κατά της παλιάς διαπλοκής θα έκαναν τον ελληνικό λαό να μην αντιληφθεί τη νέα διαπλοκή που ο ίδιος έστηνε.
Ήταν σίγουρος, ότι η βενεζουελοποίηση της Ελλάδας θα του επέτρεπε να κυβερνά αδιάλειπτα, με Δικαιοσύνη ελεγχόμενη από τον ‘’Ρασπούτιν’’, Δημόσια Διοίκηση με στρατούς συγγενών και φίλων, ΜΜΕ ημέτερων ολιγαρχών και παρακρατικών δημοσιογράφων, δημοψηφίσματα που το αποτέλεσμα αλλάζει το ίδιο βράδυ και εκλογικό σύστημα εμπνευσμένο από την παλαιοκομμουνιστική αντίληψη ‘’όταν δεν μπορείς να ελέγξεις το συσχετισμό δυνάμεων, έλεγξε τη διαδικασία’’. Πίστευε, ότι μια ζωή θα είχε ως αντιπολίτευση τον Βαγγέλα, τον μπροστινό του κατοικοεδρεύοντος στη Ραφήνα ‘’συναδέλφου’’ στην κούραση , που όταν δεν θα έκανε χαβαλέ θα παρακαλούσε να τον δεχθεί για καφέ στην Κουμουνδούρου. Ότι θα απορροφούσε τον χώρο του ΠΑΣΟΚ με τη συνδρομή γυρολόγων ΄΄γεφυροποιών΄΄ μηδενικής κοινωνικής αναφοράς που απ΄ όπου πέρασαν άφησαν καμένη γη.
Κυρίως ήταν σίγουρος ότι είχε το ιδανικό plan b αν κάτι στράβωνε: Ο ελληνικός λαός θα παραμυθιαζόταν από ένα ξεροκόμματο που θα του πέταγε λίγες ημέρες πριν τις εκλογές, βαφτίζοντάς το 13η σύνταξη. Ένα ξεροκόμματο το οποίο αντισταθμίζει ακόμη και το ξεπούλημα της Μακεδονίας. Άλλωστε οι ΣΥΡΙΖΑίοι κρίνουν μονίμως εξ ιδίων τα αλλότρια χαρακτηρίζοντας φασίστες όσους αγωνίζονται για τη διατήρηση όλων εκείνων των χαρακτηριστικών που συγκροτούν την ιδιαίτερη ταυτότητα του κάθε Έθνους, ακροδεξιούς όσους θεωρούν ότι τα κράτη έχουν σύνορα, ‘’νοικοκυραίους’’ όσους επιθυμούν να ζουν σε μία χώρα η οποία είναι ασφαλής και στην οποία επικρατούν συνθήκες που επιτρέπουν την επαγγελματική επιτυχία και την ανοδική κοινωνική κινητικότητα.
Ο πέλεκυς όμως έπεσε βαρύς και το στραπάτσο ήταν αναλόγου μεγέθους με την αλαζονεία του Τσίπρα και των δικών του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και κατηγορίες πολιτών που ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε προνομιακούς συνομιλητές όπως οι νέοι ψηφοφόροι και οι δημόσιοι υπάλληλοι τον μαύρισαν ανελέητα. Μέσα στον πανικό της πλέον η πρώτη φορά Αριστερά τους δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο. Δεν κατάλαβαν τι ψήφισαν, δεν εκτίμησαν τη γαλαντομία του ηγέτη, πάσχουν από το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι οι ερμηνείες που δίνονται και προοιωνίζουν νέα συντριβή. Δεν ξέρω αν ξεμπερδέψαμε με την παρέα του Τσίπρα. Το βέβαιο είναι ότι όποιος πολιτικός επιθυμεί να μακροημερεύσει στην εξουσία με γνώμονα το καλό του τόπου οφείλει να μελετήσει αυτήν την τετραετία και να παραδειγματισθεί για το τι πρέπει να αποφύγει…
Γεννήθηκε το 1989 στη Λαμία και έζησε μέχρι τα 18 μου χρόνια στον Άγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Νομικά στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, εργαζόμενος παράλληλα τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, πάνω στα αντικείμενα των σπουδών του. Αρθρογραφεί για θέματα πολιτικής επικαιρότητας.
