Της Ρένας Δανατζή,
Άλλο ένα Gay Pride φτάνει στην Αθήνα και εγώ έχω την ίδια απορία με πέρσι: γιατί μισούμε τόσο την gay κοινότητα; Η Ελλάδα είναι μία από τις πολλές χώρες που ακόμα, δεν μπορεί να δεχτεί ότι το να είσαι gay είναι εντάξει! Προσπαθούμε απεγνωσμένα να κατακρίνουμε το Pride, προτάσσοντας διάφορες αστείες δικαιολογίες και ανυψώνοντας το ανάστημα της ηθικής μας. Ποιας ηθικής όμως; Είναι ηθικό να επιβάλλουμε σε κάποιον να αλλάξει τη φύση του;
Αν το καλοσκεφτούμε, η σεξουαλικότητα είναι έμφυτη. Κανείς δεν ξυπνά μία μέρα και αποφασίζει αν θα είναι straight ή gay. Είναι μία ανάγκη που έρχεται σταδιακά και εντελώς φυσικά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι gay κοινότητα υπήρχε πάντοτε. Απλά είτε ερμηνευόταν διαφορετικά, είτε λόγω έντονης καταπίεσης, τα gay άτομα δεν εκδηλώνονταν ανοιχτά… Ας μη γελιόμαστε, δεν είναι εύκολο να υψώσεις το ανάστημά σου σε ένα πλήθος έτοιμο να σε κατασπαράξει και να μιλήσεις ανοιχτά γι’ αυτό που είσαι.
Αν και πάντα πίστευα ότι κανείς δε χρειάζεται «δικηγόρο» να τον υποστηρίξει, η κοινή γνώμη, ειδικά στην Ελλάδα έχει διαμορφώσει ένα πολύ εχθρικό κλίμα στα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Το Pride, είναι, επιτέλους, μία γιορτή, στην οποία όλοι μιλάνε ανοιχτά για την σεξουαλικότητά τους, χωρίς να φοβούνται μην κριθούν. Πολλοί, βέβαια, έρχονται να υποστηρίξουν ότι το Pride είναι έκφυλο και όσοι συμμετέχουν ξεφεύγουν από τα όρια.
Ποια είναι όμως, τα όρια, ποιος τα θέτει και με ποια κριτήρια; Μήπως έχουμε μπερδέψει το ηθικό με το ακαλαίσθητο. Γιατί σαφώς, μπορώ να δεχτώ ότι μία εικόνα μπορεί να «κλοτσάει» στην αισθητική μου. Δεν μπορώ όμως, να θεωρήσω κάτι ανήθικο, επειδή απλά, δεν ταιριάζει στο δικό μου «κοστούμι». Εγώ παραδείγματος χάριν, θεωρώ ανήθικο το να βλέπει ένα ολόκληρο κράτος ένα τεράστιο κύκλωμα επαιτείας στα φανάρια των πόλεων και να μην κάνει απολύτως τίποτα. Θεωρώ εντελώς ανήθικο να βλέπω στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ανοιχτό εμπόριο ναρκωτικών και νεαρά παιδιά να κυκλοφορούν τριγύρω σαν να μην τρέχει τίποτα.
Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ανήθικο έναν άντρα που είναι gay, μία γυναίκα που είναι bi ή έναν άνθρωπο που θέλει να κάνει διόρθωση φύλου. Και δεν το θεωρώ ανήθικο γιατί πολύ απλά, δεν με αφορά. Αντιθέτως, θεωρώ εντελώς ανήθικο, να αναγκάσω έναν άνθρωπο να μου υποκρίνεται για την ταυτότητά του, επειδή φοβάται την αντίδρασή μου. Θεωρώ εγκληματικό να αναγκάσω έναν άνθρωπο να παίζει θέατρο σε όλη του τη ζωή επειδή δεν μ αρέσει να βλέπω κάτι που δεν μου μοιάζει.
Ίσως στο Pride δω εικόνες που θεωρήσω ακαλαίσθητες. Μπορεί να πω αυθόρμητα: «Πού πας έτσι μωρέ;». Όμως υπάρχει μία βασική διαφορά. Θα κρίνω την εικόνα. Δε θα κρίνω την επιλογή. Θα κρίνω το ρούχο, όχι τη σεξουαλικότητα. Εννοείται ότι ο καθένας μπορεί να κρίνει και να κριθεί. Φυσικά και έχουμε το δικαίωμα να πούμε ότι κάτι δεν μας αρέσει. Όπως έχουμε και το δικαίωμα να γελάσουμε με κάτι. Δεν έχουμε, όμως, κανένα δικαίωμα να στρατολογούμε τη σεξουαλικότητα κανενός. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να βάζουμε σε καλούπια τους ανθρώπους γύρω μας για να ικανοποιούμε το εγώ μας. Και στην τελική, ποιοι είμαστε εμείς που θα αναγκάσουμε τόσο κόσμο να υποκρίνεται καθημερινά, απλά και μόνο επειδή φοβόμαστε ό,τι δεν μας ταιριάζει;
