Του Μιχάλη Γιαννακίδη,
Ναι, έγιναν οι ευρωεκλογές και εγώ γράφω ένα ακόμη άρθρο σχετικά με αυτές. Γνωρίζετε ήδη τα αποτελέσματα, τις εκπλήξεις, τους νικητές, τους χαμένους και μπορεί να σας έχει, ήδη, κουράσει ο σχολιασμός τους και η ενασχόληση σας με τα κοινά. Πάντως, όπου και να στέκεστε πάνω στο θέμα, σίγουρα, θα έχετε ακούσει για αυτό το περιβόητο 13% που συγκέντρωσε η Χρυσή Αυγή στις ηλικίες 17-24, ποσοστό ανησυχητικά υψηλότερο από το συνολικό της 4,9 %. Γιατί λοιπόν εμείς, οι νέοι, που θεωρητικά θα έπρεπε να είμαστε προοδευτικοί, τους ψηφίζουμε;
Με έναν ειρωνικό τρόπο, η απάντηση που θα σου έδιναν τα βιβλία έκθεσης της Γ’ Λυκείου είναι πως η ρίζα πολλών από των προβλημάτων που ταλανίζουν τις κοινωνίες παγκοσμίως είναι η παιδεία. Πράγματι, πιστεύω πως το επίπεδο παιδείας μίας χώρας λέει πολλά για την ίδια. Εδώ στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, η εκπαίδευση δεν έχει μόνο σκοπό την μάθηση και την ένταξη στην κοινωνία, αλλά και την ανάπτυξη μίας εθνικής συνείδησης. Σαν παιδάκια, ζωγραφίζουμε στρατιώτες του 40′, με την εικόνα να έχει στο κέντρο ένα τεράστιο ΟΧΙ, σαν poster από καλοκαιρινό μπλοκμπάστερ, τραγουδάμε για τον αξιωματικό που κοιμάται μες το χιόνι, διδασκόμαστε λίγο επιλεκτικά την ιστορία, ξέρετε τι εννοώ, τα έχετε ζήσει.
Παράλληλα, στην προσωπική μου εμπειρία, οι Έλληνες μαθητές τείνουν να μην έχουν την καλύτερη σχέση με το μάθημα της ιστορίας. Για τους περισσότερους, είναι απλά ένα μάθημα που δεν φαντάζει ιδιαίτερα χρήσιμο ή έστω ενδιαφέρον, αλλά είναι απλά εκατοντάδες σελίδες που πρέπει να αποστηθίσεις. Αν δεν διαλέξεις τη θεωρητική κατεύθυνση λογικά το αγνοείς από τις αρχές του λυκείου, ενώ αν τείνεις προς τις ανθρωπιστικές επιστήμες η διαδικασία των πανελληνίων μπορεί να σε κάνει να τη σιχαθείς. Όπως και να έχει, είναι λες και το εκπαιδευτικό σύστημα προσπαθεί ενεργά να κάνει την ιστορία να φαίνεται βαρετή, παράγοντας πολίτες με ανεπαρκή γνώση της, ευάλωτους σε λαϊκιστές πολιτικούς και ακραία κινήματα.
Μιλώντας για λαϊκιστές και δημαγωγούς πολιτικούς, όντας φοιτητής πολιτικής επιστήμης, έπεσαν στα χέρια μου πολλά βιβλία που μιλάνε για αυτούς και τις τεχνικές με τις οποίες φανατίζουν τις μάζες, ειδικότερα τους νέους. Ο ακαδημαϊκός κόσμος ,χρόνια τώρα, κάνει λόγο για την άνοδο της ακροδεξιάς, όμως το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα κάνει ελάχιστη προσπάθεια για να δημιουργήσει πολιτικά ενημερωμένους πολίτες. Πολύ γενικές και βασικές έννοιες όπως ο φιλελευθερισμός, ο καπιταλισμός, ο συντηρητισμός, ακόμη και η διάκριση μεταξύ δεξιάς και αριστεράς δεν διδάσκονται, τη στιγμή που οι μαθητές Β’ Λυκείου έχουν δικαίωμα ψήφου. Έτσι, ο φασισμός αναπτύσσεται πολύ πιο εύκολα όταν δεν αναγνωρίζεται για το τι πραγματικά είναι.
Βέβαια, δεν ευθύνεται μόνο η ανεπάρκεια του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος για την επιτυχία που έχει η Χρυσή Αυγή στους νέους. Ο φασισμός δεν ανθίζει σε περιόδους ευμάρειας, αλλά σε δύσκολες, για τον λαό, εποχές. Οι νεαροί ενήλικες που ψηφίζουν νεοναζιστικά κόμματα είναι τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα στην οικονομική κρίση, γύρω από ένα κλίμα έντονης αγανάκτησης, απογοήτευσης και ευρωσκεπιτικσμού.
Για αυτά τα παιδιά η Χρυσή Αυγή εκφράζει την απέχθεια τους προς ένα πολιτικό σύστημα με το οποίο ποτέ δεν ασχολήθηκαν, την δυσαρέσκεια τους προς μια Ευρώπη που θεωρούν πως μας κατέστρεψε και τον φόβο τους προς κάθε τι διαφορετικό που κανείς δεν τους έμαθε πως να αποδέχονται. Η ψήφος στη Χρυσή Αυγή είναι ένα σηκωμένο μεσαίο δάχτυλο προς όλα τα παραπάνω, μια ηχηρή κραυγή διαμαρτυρίας, η οποία φαντάζει ελκυστική, όταν θεωρείς πως ο πολιτικός διάλογος έχει ήδη αποτύχει.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά μένει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι τριτοετής φοιτητής Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και πιο συγκεκριμένα στον χώρο τον media, ενώ στον ελεύθερο του χρόνο, ασχολείται με την τέχνη και την άθληση.
