Της Έλενας Ίσαρη,
Βιάστηκε και δολοφονήθηκε, επειδή αρνήθηκε τη συνεύρεση. Σκοτώθηκε από τον ίδιο της το πατέρα, γιατί είχε συνάψει ερωτική σχέση με έναν Αφγανό. Πυροβολήθηκε εν ψυχρώ από τον ζηλόφθονα σύζυγό της. Η γυναίκα, ως υπάνθρωπος, παλεύει καθημερινά για τα αυτονόητα. Παλεύει, για να διεκδικήσει το σεβασμό, την ασφάλεια, την αυτοδιάθεση του σώματος της, τη χειραφέτηση της. Αγωνίζεται, για να αποτάξει από πάνω της το ζυγό του ετερόφυλου αλλά και του άτεγκτου κοινωνικού ελέγχου.
Όλα αυτά, στη μεσαιωνική κοινωνία της ψωροκώσταινας που φέρει άρωμα σαπίλας. Στην κοινωνία που «λόγοι τιμής» οπλίζουν τα χέρια των δολοφόνων. Στην κοινωνία που το “όχι” πρέπει να ειπωθεί εντός ορισμένου χρονικού ορίου, αλλιώς δε λαμβάνεται υπ’όψιν. Στην κοινωνία που η παρθενία δεν λογίζεται ως κοινωνικό κατασκεύασμα, αλλά συνεπάγεται την αγνότητα και την αξία. Στην κοινωνία που η σύζυγος είναι η κυρία του κυρίου, η δούλα και η κυρά, η αφοσιωμένη μητέρα, η εργαζόμενη, η πάντοτε ευπαρουσίαστη και ελκυστική σύντροφος. Στην κοινωνία του “όλες έχουμε φάει και από μια σφαλιάρα, δεν έγινε τίποτα”. Σε μια κοινωνία που παρακολουθεί αμέτοχη και ατάραχη τη γυναικοκτονία να κορυφώνεται και το πρότυπο του «ματσό» άντρα να βασιλεύει. Και ναι, πρόκειται για γυναικοκτονίες, όχι για εγκλήματα “πάθους ή τιμής” ούτε για “οικογενειακές τραγωδίες”. Πρόκειται για τις φρικτές συνέπειες που επιφέρει η γαλούχηση των μικρών αγοριών στη βάση της στερεοτυπικά άκαμπτης και ατσαλάκωτης εικόνας της αρρενωπότητας.
Αλλά τί μπορούμε περιμένουμε από ένα σαθρό κοινωνικό οικοδόμημα, θεμελιωμένο πάνω στην πατριαρχία, την έμφυλη ανισότητα και τον ανήλεο λιθοβολισμό των μειονοτήτων; Το 1956 πανηγυρίζαμε για την κατάκτηση του δικαιώματος ψήφου από τις γυναίκες και το 1975 για την συνταγματική κατοχύρωση της ισότητας των φύλων. Είναι, όμως, η θεσμική κατοχύρωση της ισοτιμίας αρκετή; Δεν πρέπει καν να τίθεται τέτοιο ερώτημα. ΟΧΙ, διότι σεξισμός υφίσταται. Δεν είναι συμβολικός ούτε λανθάνων. Κατάφορες εκδηλώσεις του επηρεάζουν ή και καθορίζουν τις ζωές χιλιάδων γυναικών στη χώρα μας. Εμείς γιατί τις αγνοούμε; Χρειάζεται να διαπραχθούν 9 γυναικοκτονίες, μόνο το 2019, για να τεθεί το συγκεκριμένο θέμα επί τάπητος; Γιατί η έμφυλη βία στέκει ως δεσπόζων πυλώνας της ελληνικής κανονικότητας; Γιατί ψάχνουμε τους λόγους διάπραξης ενός βιασμού; Γιατί η ενδοοικογενειακή κακοποίηση, ο λεκτικός εξευτελισμός, οι βιασμοί, οι φόνοι συνδιαμορφώνουν την καθημερινότητά μας;
Ντρέπομαι που αποτελώ μέλος μιας τέτοιας κοινωνίας και αναπνέω τον ίδιο αέρα με όλους εκείνους που με προθυμία τρέφουν το τέρας του σεξισμού και της πατριαρχίας. Νιώθω συνυπεύθυνη κάθε φορά που ακούω πως μια κοπέλα βιάστηκε, γιατί αποτελώ απλώς ένα βουβό θεατή της τραγωδίας της. Συναισθάνομαι τον πόνο μια γυναίκας που αναγκάζεται να βρίσκεται στο πεζοδρόμιο. Αηδιάζω, όταν ακούω για τιμή και παραδόσεις, για νόρμες καθωσπρεπισμού. Το μήκος της φούστας μου καθορίζει την ηθική μου. Οι ειδεχθείς πράξεις ενός μισογύνη ,που προσπαθεί να ανορθώσει το μαραζωμένο του ανδρισμό, δεν κάνουν το ίδιο…
Γεννημένη το Μάιο του 1999 στην Αθήνα, σπουδάζει στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Το ενδιαφέρον της επικεντρώνεται κυρίως στην κοινωνική ψυχολογία, την κοινωνιολογία και την κοινωνική πολιτική ενώ παράλληλα ασχολείται και με τις ξένες γλώσσες. Έχει λάβει μέρος σε πλήθος συνεδρίων και σεμιναρίων ποικίλης θεματολογίας.
