Της Τζέννης Βοζίκη.
Η πορεία προς την Ευρωκάλπη έπειτα από σχεδόν τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης της χώρας υπό τους ΣΥΡΙΖΑ (ΑΝΕΛ) αποδείχτηκε ιδιαίτερα ψυχοφθόρα. Πολλά θα είναι τα επίδικα της εθνικής κάλπης όπως η επικύρωση της αναγκαίας πολιτικής αλλαγής, που και αυτή σκιαγραφήθηκε μέσα από την Ευρωκάλπη. Κυριότερο εκείνο της ανασύστασης και επανοηματοδότησης της Κεντροαριστεράς.
Το πολιτικό σκηνικό από το 2010 βρίσκεται σε μια παρατεταμένη ανακατάταξη. Μιλάμε για τέτοια ανακατάταξη όμως, τέτοια ανακατωσούρα, σα τα νερά μιας θάλασσας που τα αφρισμένα κύματα της δεν λένε να κοπάσουν και μανιωδώς μαστιγώνουν τις ακτές και ανακατεύουν τα χαλίκια με την άμμο. Η ενσάρκωση των παραπάνω παρομοιώσεων γίνεται αντιληπτή τόσο από τις «προοδευτικές Γέφυρες», τις οποίες έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την φυγή -αυτοθυσία- των ΑΝ.ΕΛ, καταφέρνοντας να καλύψει το κενό των εταίρων, τόσο κυβερνητικά όσο και προεκλογικά, καλωσορίζοντας τις ενσαρκώσεις του πολιτικού αριβισμού από τον χώρο της κεντροαριστεράς.
Ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος, ο Γ. Ραγκούσης και πολλοί άλλοι είναι τα πολιτικά απόνερα της «παλιάς Ελλάδας». Φυσικά, δεν συνέβησαν και λίγα τα τελευταία πέντε χρόνια. Από το Καστελόριζο φτάσαμε στην Ιθάκη, πολιτικές «χωροταξικές» σταθερές γκρεμίστηκαν, το δεύτερο μεγάλο κόμμα εξουσίας επωμίσθηκε τα βάρη των επιλογών του και ύστερα από μια μεγάλη περιδίνηση, γκρεμίστηκε παταγωδώς. Η Κεντροαριστερά δεν επιβίωσε παρ’ όλες τις κατά καιρούς ισχνές, απέλπιδες προσπάθειες ανασύστασης της, από επίδοξους που την πόνεσαν. Ακόμα και η Ν.Δ. δεν είναι ίδια με εκείνη του 2014. Η «διεύρυνση» έχει προχωρήσει με αισθητά αποτελέσματα. Όπως και να’ χει όμως, η δεξιά επιβίωσε.
Η κεντροαριστερά πλέον, ως πολιτικός όρος έχει φθαρεί στις συνειδήσεις πολλών ανθρώπων, σαν εκείνο το παλιό πουκάμισο το οποίο απόκαμε από τις πλύσεις και την πολυφορεσιά – μα χιλιάδες τα επίδοξα μοντέλα, παλιά και νέα, που επιθυμούν να φορέσουν ξανά τούτο το πουκάμισο και ευελπιστούν να εφαρμόσει καλά πάνω τους. Από το ΚΙΝ.ΑΛ. αλλά και όψιμα από το ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν ότι ράφτηκε και κόπηκε στα μέτρα τους. Ο καθείς τις δικές του βελονιές.
Τώρα που ο Αριστερός ριζοσπαστικός καιροσκοπισμός απέτυχε, που το αριστερό «ηθικό πλεονέκτημα» εκποιήθηκε για σκαφάτες διακοπές, τώρα που ο Ελληνικός λαός δεν έχει με ποιόν «λαϊκό ήρωα» να ταυτιστεί, ποιόν αρχηγό των «ατάκτων» λεβέντη να ψηφίσει, τώρα είναι η πιο κρίσιμη στιγμή για νοηματοδοτηθεί ξανά η κεντροαριστερά. Αυτό δεν εξαντλείται στη σύσταση φορέων και μετώπων. Οι επίδοξοι της ανασύστασης του κεντροαριστερού χώρου πρέπει να στραφούν εκ νέου στον κόσμο, μέσα στην κοινωνία και να δούν αν είναι ή όχι ώριμη η κοινωνία να σηκώσει το αναγκαίο για το μέλλον βάρος ενός δικομματισμού, ο οποίος θα εγγυάται την κοινοβουλευτική και κατ’ επέκταση την εθνική σταθερότητα.
Ενός δικομματισμού που θα διαμορφώνεται από μια μεγάλη συμπαγής Κεντροαριστερά και μια μεγάλη Κεντροδεξιά. Τα σύνορα μεταξύ τους οφείλουν να χαραχθούν με σταθερότητα. Ας μην αυταπατόμαστε, ότι η μακρά πορεία ανασύστασης μιας υγιούς κεντροαριστεράς στην Ελλάδα δεν αφορά τη Δεξιά.
