Της Κωνσταντίνας Στεργίου,
Πέμπτη, 23 Μαΐου: Η είδηση που σοκάρει…κοπέλα 14 ετών έβαλε τέλος στη ζωή της πηδώντας στις ράγες του τρένου, καθώς ο συρμός κατέφθανε στο σταθμό του Μοσχάτου.Ο λόγος που οδήγησε την νεαρή κοπέλα στην αυτοκτονία φέρεται να ήταν η σχέση που διατηρούσε με έναν 43χρόνο ιδιοκτήτη καταστήματος ψιλικών ειδών στο Μοσχάτο και κυρίως η άσχημη ψυχολογική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει εξαιτίας της.
Εκτενέστερα, το Χαμόγελο του Παιδιού είχε δεχθεί κλήση από έναν ενσυνείδητο πολίτη της περιοχής στις 9 Μαΐου, ο οποίος κατήγγειλε την ανάρμοστη συμπεριφορά του άντρα απέναντι στην ανήλικη. Έτσι, το Χαμόγελο του Παιδιού, με την σειρά του, μετέφερε την καταγγελία στις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως η κοπέλα είχε ιδωθεί να επιβαίνει στο αυτοκίνητο του 43χρονου, αλλά και να ανταλλάσσουν δημοσίως μηνύματα σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Παρ’ ότι αναγνωρίζω την τραγική κατάληξη της υπόθεσης, δεν θα ήθελα να επικεντρωθώ μονάχα στο συγκεκριμένο γεγονός. Αντιθέτως, με αφορμή αυτό θα ήθελα να θίξω ένα θέμα το οποίο θεωρώ πληγή για την Ελλάδα. Αναφέρομαι, βέβαια, στην αναποτελεσματικότητα και την έλλειψη έγκυρης παρέμβασης των ελληνικών αρμόδιων αρχών σε περιπτώσεις αυτοκτονίας, σεξουαλικής παρενόχλησης, σχολικού εκφοβισμού. Κάνω λόγο για μία “πληγή” καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που αν είχαν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα θα μπορούσε να είχε σωθεί ένα παιδί.
Παρά την καταγγελία και την έκκληση για βοήθεια από το Χαμόγελο του Παιδιού προς τις αρμόδιες αρχές, παρά τις οφθαλμοφανείς ενδείξεις συσχέτισης της 14χρονης με τον 43χρονο, δεν πάρθηκαν μέτρα ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη ή έστω να αποφευχθεί το μοιραίο. Ακόμη χειρότερα, η νεκρή πλέον κοπέλα αποδεικνύεται πως δεν αποτελεί το μόνο θύμα του άντρα. Πόσα καμπανάκια χρειάζεται να κρούσουμε στην ελληνική αστυνομία ώστε να θεωρήσει μία υπόθεση άξια προσοχής και διερεύνησης;
Οι ελληνικές αρχές είναι τις περισσότερες φορές βραδυκίνητες και αδιάφορες. Η γραφειοκρατία στη χώρα μας στέκεται εμπόδιο ακόμη και όταν το ζήτημα αφορά τη ζωή μιας ανήλικης. Αυτό και μόνο φανερώνει πως οι μηχανισμοί δικαιοσύνης του κράτους υπολειτουργούν και πως η Ελλάδα δεν είναι ούτε και σήμερα ένα λεγόμενο κράτος πρόνοιας και πρόληψης. Δυστυχώς τα ποσοστά αυτοκτονιών ανηλίκων στην Ελλάδα είναι υψηλά. Το πιο ενδιαφέρον σχετικά με αυτά όμως, είναι ότι τα άτομα που ευθύνονται για την αυτοχειρία ανήκουν είτε στο οικείο είτε στο στενό οικογενειακό περιβάλλον του θύματος.
Τα συμπεράσματά μου; Όταν αναφερόμαστε στην αυτοκτονία ενός ανήλικου κοριτσιού η γραφειοκρατία δεν πρέπει να αποτελεί σε καμία περίπτωση εμπόδιο. Το πιο σημαντικό όμως, είναι να υπάρχει συνεργασία μεταξύ φορέων και αρχών και να μην αντιμετωπίζεται η εκάστοτε υπόθεση ως ένα μπαλάκι που πετάει ο ένας στον άλλον.
Γεννήθηκε το 2000, στην Αθήνα και είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Πέρα από τις σπουδές της, μαθαίνει ξένες γλώσσες και συμμετέχει ενεργά σε προγράμματα και προσομοιώσεις που αφορούν Ευρωπαϊκά κυρίως ζητήματα. Τέλος, αγαπά τα ταξίδια.
