Της Άννας Κανελλοπούλου,
Μια φράση απλή, αποτελούμενη μονάχα από δύο λέξεις, ένα συναίσθημα και χιλιάδες γυναικείες φωνές αρκούν για να μεταδοθεί σε όλη την υφήλιο το μήνυμα ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εξουσιάζει το σώμα του. Το σύνθημα “my body, my choice” δεν είναι παρά η απάντηση των Αμερικανίδων στους 25 άνδρες γερουσιαστές της Αλαμπάμα που ψήφισαν τον αυστηρότερο νόμο κατά των αμβλώσεων. Οι αμβλώσεις ποινικοποιούνται μετά την έκτη εβδομάδα κύησης, μόλις δηλαδή εντοπιστεί καρδιακός παλμός στον έμβρυο, και οι ιατροί που αγνοούν τον νόμο έρχονται αντιμέτωποι με την ποινή της κάθειρξης 10 έως και 99 ετών. Ούτε ο βιασμός, ούτε η αιμομιξία θεωρούνται σοβαροί λόγοι για να προβεί μια γυναίκα σε διακοπή της εγκυμοσύνης της. Έτσι, τον Μάιο του 2019 η Αλαμπάμα επιστρέφει στον Μεσαίωνα…
Το ζήτημα της άμβλωσης επί αιώνες διχάζει την κοινή γνώμη. Ορισμένοι εναντιώνονται στην πράξη αυτή και συχνά την εξομοιώνουν με ανθρωποκτονία, στηριζόμενοι στο δικαίωμα του εμβρύου για ζωή. Στην «αντίπερα όχθη» βρίσκονται εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η κύηση ανήκει στο γενικότερο δικαίωμα ελευθερίας της μητέρας και ειδικότερα στο δικαίωμά της να ελέγχει το σώμα της. Τα γεγονότα στην Αλαμπάμα, όμως, φέρνουν στην επιφάνεια μια άλλη όψη του ζητήματος της έκτρωσης. Ο νέος νόμος δεν αντιμετωπίζει την άμβλωση ως ανήθικη ενέργεια που επικρίνεται από τις κοινωνικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις αλλά ως έγκλημα το οποίο, άλλωστε, απαγορεύει ρητώς. Το ερώτημα, επομένως, που πρέπει να μας γεννάται δεν είναι το αν η εκούσια διακοπή της εγκυμοσύνης χαρακτηρίζεται ως ηθική ή ανήθικη αλλά το ποιός είναι, τελικά, εκείνος που θα πάρει την απόφαση της κυοφορίας, το κράτος ή η γυναίκα; Στην απάντηση αυτού, ακριβώς, του ερωτήματος έγκειται η αυστηρότητα του νόμου περί απαγορεύσεως των αμβλώσεων.
Η Αλαμπάμα, λοιπόν, απάντησε σε χιλιάδες γυναίκες πως το αν θα κυοφορήσουν ή όχι το έμβρυο δεν εξαρτάται από εκείνες αλλά από το κράτος. Η γυναίκα δεν έχει πλέον το δικαίωμα, την ελεύθερη βούληση να επιλέξει αν θα μεγαλώσει ένα μωρό στα σπλάχνα της, μια απόφαση εντελώς προσωπική και ουδόλως εύκολη αν αναλογιστεί κανείς τις ευθύνες που συνεπάγεται η μητρότητα. Ας μην εθελοτυφλούμε, υπάρχουν και ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, γυναίκες που βιάσθηκαν ακόμα και από συγγενείς τους, γυναίκες ανύπαντρες που αδυνατούν να αναλάβουν τα βάρη ενός παιδιού, γυναίκες ανήλικες που φοβούνται την κοινωνική κατακραυγή ακόμα και γυναίκες που δεν θέλουν λόγω προσωπικής τους επιλογής να γίνουν μητέρες. Ηθική ή όχι η άμβλωση πρέπει να είναι επιλογή κάθε γυναίκας. Πάντως, σε ορισμένες περιπτώσεις δεν αποτελεί καν επιλογή αλλά μονόδρομο. Μαρτυρίες ,εξάλλου, αποδεικνύουν πως δεν πρόκειται για ευχάριστη διαδικασία ή απερισκεψία, αντιθέτως οι ψυχολογικές και σωματικές επιπτώσεις της έκτρωσης είναι για αρκετές γυναίκες δυσβάστακτες. Σίγουρα, ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός των αμβλώσεων είναι ανησυχητικός αλλά η ποινικοποίησή τους αντί να λύνει το πρόβλημα δημιουργεί νέα.
Η απαγόρευση των αμβλώσεων πρακτικά συνεπάγεται την διακοπή των ασφαλών αμβλώσεων. Η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει πως η παρανομία ανήκει στην ανθρώπινη φύση. Πριν την νομιμοποίηση τους το 1973, χιλιάδες εκτρώσεις γίνονταν κρυφά και φυσικά παράνομα, χωρίς τις απαραίτητες εξετάσεις, χωρίς νοσηλεία σε νοσοκομείο και συχνά χωρίς την συνδρομή ειδικού ιατρού, με αποτέλεσμα πολλές κοπέλες να χάσουν την ζωή τους ή αν ήταν τυχερές να «γλιτώσουν» με σοβαρές, όμως, συνέπειες στην υγεία τους. Δεν ήταν λίγες και εκείνες που προσπάθησαν μόνες τους να διακόψουν την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη τους είτε με την γνωστή μέθοδο της κρεμάστρας είτε πέφτοντας από σκάλες είτε κάνοντας γενικώς κακό στον εαυτό τους. Απελπισία, αυτή είναι, εξάλλου, η λέξη που περιγράφει την κατάσταση σου όταν δεν μπορείς να ελέγξεις το ίδιο σου το σώμα. Έστω, ότι τα φαινόμενα παρανομίας καταπολεμούνται και οι εκτρώσεις σταματούν οριστικά, τα παιδιά που θα γεννιούνται από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, θα είναι και τα ίδια ανεπιθύμητα, θα μεγαλώνουν ως ανεπιθύμητα και άρα δεν θα μεγαλώνουν σωστά. Πώς να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί που έχει προέλθει από βιασμό ή ένα παιδί που η μητέρα του δεν μπορεί να του προσφέρει τα στοιχειώδη απαραίτητα αγαθά για την διαβίωσή του; Τι θέλουμε τελικά περισσότερες αμβλώσεις ή περισσότερα δυστυχισμένα παιδιά που δεν θα εξελιχθούν ποτέ σε κοινωνικά υγιείς ανθρώπους;
Αγαπητή Αλαμπάμα, η καταπολέμηση των εκτρώσεων δεν επιτυγχάνεται με την καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων των γυναικών, που κατακτήθηκαν με πόνο και αγώνες. Οι υπογραφές 25 ανδρών δεν πρέπει να είναι αρκετές να ελέγξουν την ζωή ούτε μίας γυναίκας. Αρκούν, όμως, για να μετατρέψουν το χάρισμα της μητρότητας σε κατάρα και το γυναικείο σώμα σε φυλακή! Οι αμβλώσεις θα σταματήσουν μόνο όταν σταματήσουν οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Ας είναι, λοιπόν, ο στόχος κάθε κυβέρνησης η δημιουργία ιδανικών συνθηκών, κοινωνικών και οικονομικών, για να έρθει στον κόσμο ένα παιδί. Προς το παρόν, για άλλη μια φορά, οι γυναίκες θα βγουν στους δρόμους, θα διαδηλώσουν, θα φωνάξουν αλλά στο τέλος θα νικήσουν, θα καταφέρουν την ίση αντιμετώπισή τους στην κοινωνία και το δίκαιο, θα εξασφαλίσουν τα αναπαραγωγικά τους δικαιώματά , ακόμα και αν η μάχη πρέπει να δοθεί τον 21ο αιώνα…
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1999 με καταγωγή από την Τρίπολη. Το 2017 αποφοίτησε από το Αρσάκειο Τοσίτσειο Εκάλης και έκτοτε είναι φοιτήτρια στην Νομική Σχολή Αθηνών. Στο πλαίσιο αυτό έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις των Ηνωμένων Εθνών (M.U.N) και συχνά παρακολουθεί νομικά συνέδρια. Παράλληλα δραστηριοποιείται ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Νέων Νομικών (ELSA). Λατρεύει τα ταξίδια, την διασκέδαση και το θέατρο.
