Του Ραφαήλ – Νικόλαου Μπελενιώτη,
«Γεννήθηκε μέσα από δεκάδες συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν σε όλη την Ελλάδα..»
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως πολιτικό μέτωπο δυνάμεων συγκροτήθηκε μόλις το 2009 και σύμφωνα με όσους έχουν μια πολιτική και οργανωτική αφετηρία σε αυτήν, πρόκειται για τον ανθό της «ριζοσπαστικοποίησης» του 2008. Ανήκει στον χώρο της αντικαπιταλιστικής και ευρύτερης αριστεράς και οικολογίας. Οι συνιστώσες «τάσεις» που την απαρτίζουν είναι το Νέο Αριστερό Ρεύμα (ΝΑΡ-νΚΑ), το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ), η ΟΚΔΕ-ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, το ΕΚΚΕ και πλέον η ΜΕΤΑΒΑΣΗ (πρώην μέλη του ΝΑΡ). Τέλος σημαντική είναι και η συμμετοχή της Ενωτικής Πρωτοβουλίας Παρέμβασης και Διαλόγου. Μέχρι σήμερα σημειώθηκαν αρκετές αποχωρήσεις από το μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τις περισσότερες δυνάμεις να απορροφούνται από τη Λαϊκή Ενότητα.
Η ιδεολογική αφετηρία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκκινεί από την αποδοχή της μαρξιστικής πάλης των τάξεων ως βασικό χαρακτηριστικό της ταξικής κοινωνίας, όπως διαμορφώνεται από τον καπιταλισμό. Μακροπρόθεσμα κάθε ταξική αντίθεση θα εκλείψει μόλις εκλείψουν οι τάξεις και το κράτος, όμως για να γίνει αυτό πρέπει οι μάζες να οδηγηθούν σε οριστική ρήξη με τον καπιταλισμό ως έχει, θέτοντας ταυτόχρονα τα θεμέλια για μια άλλη σοσιαλιστική κοινωνία. Στο σήμερα, αντιμάχεται τη συμμετοχή της Ελλάδας στους διεθνείς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Βασικοί άξονες του προγράμματος της είναι η ολική διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση βασικών τομέων παραγωγής με εργατική εξουσία, η αντικαπιταλιστική έξοδος από την ΕΕ, η απαγόρευση των απολύσεων και η πλήρης ένταξη και νομιμοποίηση των μεταναστών & εργατών στην Ελλάδα. Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα αποτελούν το «Μεταβατικό πρόγραμμα» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δημοσκοπικά δεν κατάφερε να ξεπεράσει ποτέ το 2% – ούτε όμως και να το αγγίξει καθαρά. Αυτό δεν πτοεί τα στελέχη του «ψηφίζουμε όπως αγωνιζόμαστε – Αντικαπιταλιστικά!», τα οποία νυχθημερόν δηλώνουν πως «σημασία έχουν οι αγώνες στους δρόμους και ουχί στις κάλπες!».
Ο εμφύλιος της αφίσας.
Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ η «αφίσα» είναι πράγμα ιερό. Ως τέτοιο ιερό πράγμα αφισοκολλείται τελετουργικά παντού και συχνά. Μάλιστα «άλλη» βαρύτητα έχει στην αργκό του αριστερού εξωκοινοβουλευτικού κόσμου, η αφίσα μιας τάσης (σέχτας, γκρούπας όπως θέλετε). Υπάρχουν κανόνες. Πρέπει να λέει λίγα, στοχευμένα και μετρημένα, όμως οι καιροί (πολιτικού) πανικού δεν προσφέρονται.
Ο λόγος για την αφίσα που έβγαλε πρόσφατα το ΝΑΡ (ν.ΚΑ), στην οποία απεικονίζεται ο Γ.Γ. του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας μαζί με ρασοφόρους ιερωμένους και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης της ΛΑ.Ε στο γνωστό ακροδεξιό πάνελ, μαζί με τον αφορισμό «Δεν μας αξίζει η Αριστερά του Νόμου και της Τάξης» ενώ παρακάτω μια «αντάρτισσα» (μα τι σεξισμός!) καλεί σε «Αντάρτικη ψήφο». Δεν άργησαν να πέσουν και οι πρώτες ψηλές.
Αμέσως το αγαπημένο παιχνίδι –κλοτσοπατινάδα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς άναψε! Κείμενα επί κειμένων άρχισαν να κατακλύζουν την ατμόσφαιρα, τοποθετήσεις και «καταγγελίες» για την απαράδεκτη διχαστική συμπεριφορά του ΝΑΡ (νΚΑ) να στοχοποιήσει την Αριστερά εν όψει εκλογών (!) ενώ ο κοινός εχθρός, κατά λέξη, είναι οι πολιτικές της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ, εν γένει οι πολιτικές της αστικής τάξης της χώρας που (ως γνωστόν…) εξυπηρετούν τα δύο κόμματα εξουσίας.
Γνώμη μου είναι και συγχωρέστε με, ότι η ψήφος στις αστικές (δυτικές, φευ) δημοκρατίες αδυνατεί να είναι «Αντάρτικη». Είναι εξ ορισμού «αστική» της τάξης και του νόμου, μιας και διενεργείται στα πλαίσια εκλογής αντιπροσώπων μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα και από αυτό. Στην προκειμένη, διενεργούνται για την εκλογή αντιπροσώπων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή αυτού του «ιμπεριαλιστικού μηχανισμού», αυτής της «φυλακής των Λαών». Αντάρτικες ήταν μονάχα οι ψήφοι της κυβέρνησης του Βουνού με τον Βαφειάδη και ο άμοιρος ο Μάρκος δεν ζητούσε από τα μέλη του (τους αντάρτες, ντε) να ψηφίσουν «αντάρτικα».
Αν θες «αντάρτικη» ψήφο μπορείς να ζωστείς σαν καλό γκρουπόσκουλο τα σκουριασμένα τουφέκια του ‘47, να κάνεις πολιτικά μπαστούνια του σήμερα τα κόκαλα των παππούδων μας που βρήκαν φριχτό θάνατο στον εμφύλιο και να τραβήξεις γραμμή για τα βουνά της Γκιόνας και του Γράμμου. Όχι να στείλεις εκλογικούς αντιπροσώπους στην Α’ Αθηνών. Όχι να παίρνεις 20.000 χιλιάρικα το μήνα από τη Κομισιόν ως ευρωβουλευτής, με μόνιμη κατοικία τις Βρυξέλες, εξαργυρώνοντας την «αντάρτικη» ψήφο του επαναστατικού «φοιτηταριάτου».
Δεν ευθύνεται μονάχα η έλλειψη ενσυναίσθησης και ο ναρκισσισμός των εξωκοινοβουλευτικών. Αυτά τους οδηγούν σε απομαζικοποίηση, καθίζηση και σε ενδοαριστερούς εμφυλίους. Υπάρχουν και οι ηγεμονίες…
Άλλοι Δήμοι να αγαπιόμαστε..
Στις αυτοδιοικητικές εκλογές συνηθιζόταν όλες οι συνιστώσες μαζί να «κατεβάζουν» ένα κοινά αποδεκτό συνδυασμό. Έτσι λοιπόν, στους κύριους και βασικούς Δήμους της χώρας, όπως της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, κατέβαιναν αντίστοιχα οι παρατάξεις που υποστηρίζονταν και στελεχώνονταν από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι «ΑΝΤΑΡΣΙΑ στη Θεσσαλονίκη για την Ανατροπή» και «Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αθήνα». Φέτος όμως τα πράγματα άλλαξαν.
Η «Πόλη Ανάποδα» στη Θεσσαλονίκη και η «Αντικαπιταλιστική ανατροπή στην Αθήνα» εμφανίσθηκαν από το πουθενά! Καλά, ίσως όχι και από το πουθενά.
Πρώτα στην Θεσσαλονίκη τα μέλη του ΣΕΚ δίχως πρότερη επικοινωνία ή συζήτηση αποφάσισαν να ανακοινώσουν την υποψηφιότητα του (ΣΕΚίτη) Γ. Κούτρα ως δημάρχου με προεκλογική αφίσα. Αντίστοιχες πρακτικές ακολούθησε το ΣΕΚ και στην Αθήνα. Ο στόχος λογικά ήταν να προκαταβάλουν τα γεγονότα για να μην αφήσουν περιθώρια εναλλαγής θητείας. Σύμφωνα με πηγές μέσα από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί θα κατέλθουν μονάχα στις περιφερειακές και στις Ευρωεκλογές.
Επόμενο ήταν λοιπόν τα μέλη κυρίως του ΝΑΡ, αλλά και ανένταχτοι αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να βάλουν πλώρη για δικά τους ανεξάρτητα σχήματα. Ανέκαθεν υπήρχε διαφορά πολιτικής κουλτούρας μεταξύ ΣΕΚ και ΝΑΡ, όμως οι αντιθέσεις των δυνάμεων επανέρχονται για πρώτη φορά με ορμή διάλυσης και διάσπασης.
Ευρωβουλή
Η κάλπη κοντοζυγώνει. Οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ το πολύ στο 1%. Η προεκλογική συγκέντρωση στην Αθήνα ήταν εμφανώς (και τρομακτικά) μικρότερη από τις συγκεντρώσεις του ΕΠΑΜ και της Ελληνικής Λύσης, ενώ η δεύτερη προηγείται και εμφανίζεται να μπαίνει στη Βουλή. Οι βερμπαλισμοί και οι αναχρονισμοί στον πολιτικό λόγο αλλά και ο έντονος αντιευρωπαϊσμός απομακρύνει τις μεγαλύτερες ηλικίες. Η εκλογική βάση του μετώπου συγκροτείται κυρίως από τη σπουδάζουσα μεσοαστική νεολαία των αστικών κέντρων, από εκπαιδευτικούς μέσης εκπαίδευσης, διανοούμενους, ανέργους και ηλικιωμένους με προηγούμενη θητεία στο ΚΚΕ. Μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει και το ΚΚΕ το οποίο σαν το παραδοσιακό κόμμα της ελληνικής «εργατικής τάξης» ξέρει να ομιλεί και την «εργατική» γλώσσα σε εκείνους που επιθυμούν να την ακούσουν και με αυτόν τον τρόπο τραβάει πολύ κόσμο μαζί του, κυρίως εργαζόμενους σε βιομηχανίες και δημοσίους υπαλλήλους.
Το μεγάλο ερώτημα για την «εξωκοινοβουλευτική αριστερά», όπως επικράτησε ο όρος – αναφορά για αυτόν τον πολιτικό χώρο, είναι αν εντός του 2021 θα αναφωνήσει το «διαλυθείτε ησύχως» ή αν θα επιχειρηθεί νωρίτερα κάποια «ηρωική» είσοδος σε κοντινό μετωπικό σχήμα, όπως η ΛΑ.Ε.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, με κατεύθυνση στην Ιστορία. Αρέσκεται στο να αποκωδικοποιεί την τρέχουσα επικαιρότητα μέσω της αρθρογραφίας.
