Της Στεργιανής Μπιλιάλη,
Έτος 2019 και το δικαίωμα μιας γυναίκας να έχει απόλυτο έλεγχο στο σώμα της σταματάει στην απόφαση ενός άνδρα. Αναφέρομαι φυσικά στην διάταξη του καινούργιου νόμου περί εκτρώσεων που θεσπίστηκε στην Αμερική, συγκεκριμένα στην πολιτεία της Αλαμπάμα. Σύμφωνα με αυτόν απαγορεύονται οι εκτρώσεις σε όλη την πολιτεία, θεωρούμενες ως ανθρωποκτονία με τα άτομα που εμπλέκονται στην διαδικασία (γιατροί και εγκυμονούσες) να αντιμετωπίζουν ισόβια ποινή φυλάκισης. Την ίδια στιγμή η ποινή για έναν κατά συρροή βιαστή κυμαίνεται στα 5 – 25 χρόνια.
Διάφορα ερωτήματα γεννήθηκαν στο μυαλό μου από την στιγμή που έμαθα τις εξελίξεις αυτές στην περιοχή του Νέου Κόσμου. Που πήγαν όλοι αυτοί οι αγώνες των γυναικών για να αποτινάξουν τον ζυγό της νοικοκυράς, της μάνας, του αντικειμένου που απλά κάποιος μπορεί να φυτέψει ζωή μέσα του για να χάσει κάθε δικαίωμα στην ανεξαρτησία, την αξιοπρέπεια και την ελευθέρια; Που είναι η ελευθερία επιλογής; Γιατί το γυναικείο σώμα γίνεται έρμαιο αντρικής πολιτικής;
Πριν μεταβώ σε οποιαδήποτε περαιτέρω ανάλυση, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι το παρόν κείμενο δεν αποτελεί ένα κλασικό μανιφέστο μισανδρισμού. Ο φεμινισμός και τα αντίστοιχα κινήματα δεν έχουν στόχο να υποδουλώσουν ή να ευτελίσουν το αντίθετο φύλο αλλά έγκειται σε μία προσπάθεια να εξισώσουν τα δύο φύλα στην κοινωνία και στην νοοτροπία των ανθρώπων.
Επιστρέφοντας στο κύριο θέμα, θα ήθελα να σταθώ στο γεγονός, ότι η απόφαση για την νομική απαγόρευση της έκτρωσης στην Αλαμπάμα, πάρθηκε από μια ανδρική πολιτική πλειοψηφία. Αν και το 51% της πολιτείας αποτελείται από γυναίκες μία συντηρητική πολιτική ηγεσία του αντίθετου φύλου θεσμοθέτησε απροκάλυπτα εις βάρος όχι μόνο της γυναικείας αυτοδιάθεσης του σώματός αλλά και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στο δικαίωμα να ελέγχουν οι ίδιοι το σώμα και τον εαυτό τους. Νομοθέτησαν προκλητικά για ένα θέμα που τυπικά δεν θα απασχολήσει τους ίδιους ποτέ θέτοντας μια απ της ανώτερες των ποινών για τυχόν παραβάτες. Η δικαιολογία τους; Το έμβρυο είναι ανθρώπινο όν, επομένως δεν είναι ηθικά πρέπον να στερούμε την ζωή από κάποιον πριν καν αύτη ξεκινήσει. Το τίμημα; Εκατομμύρια γυναίκες να χάσουν το δικαίωμά τους στην ελεύθερη επιλογή, σε έναν καρπό βιασμού ή ακόμα και σε ένα λάθος της στιγμής. Στα πανό των διαδηλωτριών παρατηρούμε το σύνθημα: «You don’t trust me with a choice but with a child?» (σε μετάφραση: δεν με εμπιστεύεσαι με μια επιλογή, αλλά μου εμπιστεύεσαι ένα παιδι;), το οποίο συνοψίζει την αγανάκτηση και την κραυγή για δικαιοσύνη εκ μέρους του γυναικείου πληθυσμού. Τι θα γίνει σε περίπτωση που μια γυναίκα βιαστεί, είναι ανήλικη ή πολύ απλά δεν θέλει στην ζωή της αυτό το παιδί;
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, ο γιατρός που πιθανώς να εκτελέσει την επέμβαση μπορεί να βρεθεί φυλακισμένος ακόμη και για όλο το υπόλοιπο της ζωής του ενώ ένας βιαστής θα εκτελέσει μία ποινή, η οποία θα μειωθεί σημαντικά λόγω καλής διαγωγής, και θα βρεθεί σύντομα σπίτι του. Μετά βέβαια όλοι αγανακτούν με τις χιλιάδες διαδηλώσεις, τα φεμινιστικά κινήματα και τις πορείες, σε έναν κόσμο που εμμέσως θεωρεί τον βιασμό ως όχι ιδιαίτερα βαρέα πράξη ενώ παράλληλα αποδέχεται αδιάφορα την πολιτεία να νομοθετεί για λογαριασμό του σώματός του. Μια πολιτεία που αγνοεί τις συνέπειες, την οδύνη και το τραύμα που προκαλεί ένας βιασμός και καταδικάζει το θύμα, επιρρίπτοντας του όχι μόνο ευθύνες, αλλά και τις συνέπειες.
Τόσα χρόνια ο γυναικείος αγώνας για απελευθέρωση, παρά την φαινομενική επιτυχία του, δεν έχει φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Όταν μια κοινωνία καταδικάζει μια γυναίκα που επιδιώκει να εξελίξει την καριέρα της, ρίχνοντας το έμβρυο, όταν μια γυναίκα βιάζεται και όλοι ρωτάνε «τι φορούσε;» αποδίδοντας το αποτέλεσμα στην ενδυμασία ή την συμπεριφορά της και όχι στον βιαστή η ακόμα και όταν ακούμε γύρω μας στερεότυπα του τύπου «πλύνε κάνα πιάτο» δεν μπορούμε να μιλάμε για ισότητα και ελευθερία. Ακόμα και σήμερα στην ίδια μας την χώρα στην τροποποίηση του συντάγματος για τον βιασμό, λείπει η έννοια της συναίνεσης… Θα μπορούσα να φέρω και άλλα παραδείγματα προκειμένου να αποδείξω ότι το θηλυκό φύλο είναι κοινωνικά ποιο αδύναμο, αλλά δεν είναι στόχος μου να θυματοποιήσω τις γυναίκες.
Στόχος είναι η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης πάνω σε ζητήματα τέτοιου τύπου. Θέλουμε να ισχυριζόμαστε ότι διανύουμε μια σύγχρονη, φιλελεύθερη περίοδο που οι ατομικές και συλλογικές ελευθερίες βρίσκονται στο αποκορύφωμα, που το κράτος απασχολείται με την προστασία και την ευημερία των πολιτών. Κι όμως, οι πατριαρχικές αυταρχικές νομοθεσίες σε βάρος των γυναικών αφήνουν την μεγάλη πλειοψηφία αδιάφορη. Το κυνήγι μαγισσών ξεκίνησε για άλλη μια φορά. Άντε και καλό Μεσαίωνα…
Γεννημένη το 1999 στα Τρίκαλα, σπουδάζει στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Πάντειου Πανεπιστημίου. Η κύρια ενασχόλησή της εντοπίζεται στην εκμάθηση ξένων γλωσσών (αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά). Στον ελεύθερο της χρόνο παρακολουθεί ταινίες στον κινηματογράφο και πραγματοποιεί ταξίδια, που τόσο αγαπάει.
