Του Ραφαήλ Μπελενιώτη
Το 3% είναι ο μαγικός αριθμός της εκλογής και της εκπροσώπησης. Η κάλπη κοντοζυγώνει και μαζί της το μεγαλύτερο προεκλογικό θερμόμετρο των εθνικών εκλογών, που θα ακολουθήσει είτε στο τέλος Ιουνίου, είτε έως τα τέλη Οκτωβρίου. Ας δούμε μερικά «μικρά» κόμματα που παλεύουν για το πολυπόθητο «τριάρι».
Ποτάμι: Σύμφωνα με τον Σταύρο Θεοδωράκη θα είναι η «θετική έκπληξη» των εκλογών. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του Ποταμιού είχε διαλυθεί αφού μετά την αποχώρηση των Γρ. Ψαριανού και Γ. Αμυρά, δεν συμπλήρωνε την απαραίτητη κοινοβουλευτική απαρτία. Ύστερα η Κοινοβουλευτική Ομάδα δημιουργήθηκε ξανά με νέα μέλη έπειτα από τις παραιτήσεις αποσχισθέντων βουλευτών και την θετική γνωμοδότηση της επιστημονικής επιτροπής της Βουλής. Πλέον, επενδύει περισσότερο σε νέους και αμύητους στον πολιτικό στίβο ανθρώπους και όχι σε «επαγγελματίες πολιτικούς». Παραμένει σταθερά στον κεντρώο χώρο, ενώ οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν κάπου 2,5 και οριακά να φθάνει το εισιτήριο της εισόδου, το 3%. Στα θετικά καταλογίζονται σίγουρα η, από θέση αρχής, θετική στάση του απέναντι στην Συμφωνία των Πρεσπών και το συνακόλουθο πολιτικό κόστος που επωμίσθηκε και σήκωσε μέχρι τέλους. Το ερώτημα είναι αν θα καταφέρει από μια κίνηση αγανακτισμένων του Κέντρου να μετατραπεί σε ένα σταθερό κοινοβουλευτικό κόμμα με συνεχόμενη παρουσία σε Ευρωπαϊκό και Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Ένωση Κεντρώων: Στις προηγούμενες εκλογές η… «ιστορική» Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη, κατάφερε να εισέλθει στην Ελληνική Βουλή και παρ’ όλες τις εξελίξεις και τις ανακατατάξεις του πολιτικού σκηνικού και του πολιτικού χάρτη, να διατηρήσει την κοινοβουλευτική του ομάδα. Ο Βασίλης Λέβέντης ευελπιστεί σε ένα ποσοστό εκλογής, ίσως ελάχιστα πάνω από το 3%. Πάντως με τις γεωτεκτονικές εξελίξεις φαίνεται πως οι ψηφοφόροι θα επιλέξουν ανάμεσα σε πιο δραστικές επιλογές, όπως στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, είτε για λόγους «σιγουριάς της ψήφους», είτε για λόγους τιμωρίας προς το ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια αναμένεται να «κόψει» ψήφους και το αναδυόμενο ΚΙΝΑΛ, το οποίο ευελπιστεί να ανακαταλάβει τον χώρο του κέντρου και σίγουρα της κεντροαριστεράς. Ενδεχομένως λοιπόν η Ε.Κ. να «συμπιεστεί» από τα παραπάνω και να βρεθεί εκτός και εν όψει τετελεσμένων γεγονότων που αδυνατεί να υπερκεράσει για να πιάσει το τριάρι το καλό.
ΑΝΕΛ: Το Κόμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων (ΑΝ.ΕΛ.) στις περισσότερες δημοσκοπήσεις φαίνεται να μένει εκτός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Συγκεκριμένα σε νέα δημοσκόπηση της Rass φαίνεται να πιάνει μόλις και μετά βίας το 1,6%. Θυμίζουμε, ότι έπειτα από την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, έκανε μια σωτήρια φυγή από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Φυσικά δεν βγήκε αλάβωτο. Πολλοί βουλευτές και στελέχη του επέλεξαν να παραμείνουν στη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ διατηρώντας πολλά από τα Υπουργεία τους. Οι ΑΝ.ΕΛ έχουν ένα πρόγραμμα κοινωνικού και ριζοσπαστικού Φιλελευθερισμού, ουσιαστικά μιλάμε για την «λαϊκή δεξιά» του κ. Καμμένου που δίνει προτεραιότητα στην «εθνική ασφάλεια» και στον έλεγχο των συνόρων, στον οικονομικό και εθνικό προστατευτισμό, αλλά και στην παρεμβατικότητα του κράτους. Είναι κόμμα του κοινωνικού συντηρητισμού και του ευρωσκεπτικισμού και ως εκ τούτου ποντάρει στην εκ άρθρωση ενός νέου αφηγήματος για την Ευρώπη των εθνών, αλλά και στην εναντίωση προς την Συμφωνία των Πρεσπών.
Ελληνική Λύση: Το κόμμα του Βελλόπουλου φαίνεται να προσπαθεί να εμφανισθεί σαν μια στέρεη βάση της κοινοβουλευτικής Ακροδεξιάς. Όντως με αυτό μοιάζει, μπροστά στο βάρος της εγκληματικού προφίλ της Χρυσής Αυγής. Το κόμμα του κ. Βελόπουλου έχει θέσεις όμορες της απανταχού ακροδεξιάς, με έναν έντονο αντισημιτισμό, αντιμεταναστευτισμό και προστατευτισμό. Αν και στον νέο πολιτικό χάρτη του Ελληνικού κοινοβουλίου η Χρυσή Αυγή θα παραμείνει σίγουρα τέταρτο αν όχι πέμπτο κόμμα, η Ελληνική Λύση σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις πιάνει το 3% και κάτι παραπάνω. Το τελευταίο διάστημα μάλιστα κατάφερε και συγκέντρωσε έναν κόσμο από την Χρυσή Αυγή αλλά και από τους ΑΝΕΛ. Το μόνο που μένει να δούμε είναι κατά πόσο μια ενδεχόμενη μεταμοντέρνα έκδοση του ΛΑΟΣ θα ωφελήσει την κοινοβουλευτική ομαλότητα και σταθερότητα. Ο Βελόπουλος επιθυμεί να παίξει τον ρόλο της γραβατομένης ακροδεξιάς και όλα δείχνουν να κερδίζει επάξια τα χειροκροτήματα από τα πέριξ του ακροδεξιού χώρου.
Οικολόγοι Πράσινοι: Το κόμμα της Πολυδιάσπασης. Εν μέρει μια μερίδα του κόμματος συμμετέχει στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μέσω του Υφυπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γ. Δημαρά και του βουλευτή Ι. Τσιρώνη. Από την άλλη, μερικά μέλη υπό την ονομασία «Πράσινη Μετάβαση» είχαν εισχωρήσει στο ΜέΡΑ25 του Γ. Βαρουφάκη. Όμως, ο Συνδυασμός των Οικολόγων Πρασίνων θα κατέλθει στις προσεχείς Ευρωπαϊκές εκλογές μιας και έχουν ολοκληρώσει και ανακοινώσει το Ευρωψηφοδέλτιο τους. Τα δημοσκοπικά ραντάρ αδυνατούν να βγάλουν ένα σίγουρο αποτέλεσμα, δηλαδή μια – κάποια εκτίμηση για το που βρίσκονται τα ποσοστά των Οικολόγων Πρασίνων. Είναι μάλλον πιο ουτοπικό από ποτέ το σύνθημα « μέλη του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος» να συνεχίσουν να υφίσταται. Η διάλυση, μάλλον, πλησιάζει.
ΛΑ.Ε: Η Λαϊκή Ενότητα εκπροσωπείται με τον εν ενεργεία Ευρωβουλευτή της Νίκο Χουντή. Προσπαθεί – δημοσκοπικά τουλάχιστον – να ξεφύγει από τη μαγκάνα του 1,2% – 2,3%, για να ακουμπήσει το πολυπόθητο τριάρι. Προς αυτήν την κατεύθυνση όλο το προηγούμενο διάστημα ο γραμματέας του κόμματος ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ακολούθησε ένα ιδιαίτερο «αριστερό» μονοπάτι. Παίζοντας τα χαρτιά της «Πατριωτικής αριστεράς» και της αριστεράς που νοιάζεται για τα «ευαίσθητα εθνικά θέματα» έχει προχωρήσει σε πολιτικά ανοίγματα και συμμαχίες, κινήσεις για τις οποίες έχει δεχθεί τα πηρά του αριστερού εξωκοινοβουλευτικού ακροατηρίου. Κατεβαίνει σε εκλογική συμμαχία με το «Κόμμα Ελλήνων Πειρατών» και τη «Χριστιανική Δημοκρατία» προσπαθώντας να αυξήσει καταπώς τα ποσοστά της. Η ΛΑΕ είναι ένα ξεκάθαρα αντιμνημονιακό και αντιευρωπαικό αριστερό κόμμα, με πολλά πρώην μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και του Αριστερού Ρεύματος, ενώ τελευταία έχουν προσχωρήσει στο κόμμα και αρκετά πρώην μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ηλικιακά συσπειρώνει έναν φοιτητικό κόσμο, στα αστικά κέντρα τουλάχιστον, αλλά και ανθρώπους περασμένης ηλικίας με γενικότερες καταβολές στο παλαιό κομμουνιστικού κίνημα. Ίσως η ΛΑΕ να μην είναι η μεγάλη έκπληξη των Ευρωεκλογών (ο έντονος αντιευρωπαϊσμός δεν εξυπηρετεί σε αυτό) αλλά η έκπληξη των εθνικών εκλογών, εάν η πολυδιάσπαση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς συνεχισθεί.
ΜέΡΑ25: Το «κόμμα των ανυπάκουων Ευρωπαϊστών» παρουσιάζεται ως το πρώτο διεθνικό κόμμα, το οποίο κατεβαίνει με κοινό πρόγραμμα σε πολλά από τα κράτη της Ευρώπης. Αυτό γίνεται καθώς το ΜέΡΑ25 στην Ελλάδα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Diem25, του Κινήματος για την Δημοκρατία στην Ευρώπη. Έτσι μέσω μιας πρωτόγνωρης για τα ευρωπαϊκά χρονικά εκλογικής Συμμαχίας, όλα τα «Diem» των χωρών της Ευρώπης κατέρχονται στις Ευρωεκλογές μέσω ενός κοινά αποφασισμένου προγράμματος αυτού της «Ευρωπαϊκής Άνοιξης». Παρ’ όλες όμως τις «χολυγουντιανές» προετοιμασίες το κόμμα του Γ. Βαρουφάκη στην Ελλάδα παλεύει ανάμεσα στο 1,8- με 2,5%. Ο Γιάνης Βαρουφάκης ως γραμματέας του Κόμματος επένδυσε στην «μεταγραφή» της εν ενεργεία Ευρωβουλευτίνας της Σοφίας Σακοράφας , με σκοπό να ηγηθεί του Ελληνικού Ευρωπαϊκού ψηφοδελτίου. Αυτό συνέβη καθώς ο ίδιος ο Γιάνης θα είναι υποψήφιος με το κόμμα του «diem» στην Γερμανία και θα ηγείτο του Γερμανικού συνδυασμού, ενσαρκώνοντας ένα άλλο μεγάλο «ατού» του κόμματος, τον «Ευρωπαϊκό Διεθνισμό». Είναι ένα αντιμνημονιακό κόμμα, με καταβολές και αναφορές στην «ηρωική» στάση του πρώην Υπ. Οικονομικών Γ. Βαρουφάκη. Έχει την χάρη να συνομιλεί με την ευρωπαϊκή διανόηση αλλά και την Αμερικάνικη όπως ο Ζίζεκ και ο Τσόμσκυ, όμως, το εκλογικό κοινό του εκτονώνεται ανάμεσα σε καθηγητές πανεπιστημίων και σε μια νεολαία με αναφορές και αισθήματα στην ανανεωτική Ευρωαριστερά. Το χαρτί του κοσμοπολιτισμού δεν φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα το ελληνικό κοινό, πόσο μάλλον το παραδοσιακό αριστερό ακροατήριο. Πολλές μάλιστα υπήρξαν και οι καταγγελίες για αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις στο εσωτερικό του κόμματος, με αποτέλεσμα την μεγάλη εκροή στελεχών. Ένα ενδιαφέρον υπάρχει πάντως, καθώς αν εκλεγεί ο Γ. Βαρουφάκης στη Γερμανία, λέει πως θα παραιτηθεί..
Φιλελεύθερη Συμμαχία: Η Φιλελεύθερη Συμμαχία είναι πολιτική κίνηση που οδήγησε στην δημιουργία πολιτικού κόμματος, το οποίο, σύμφωνα με τις διακηρύξεις της, αποσκοπεί να καλύψει αυτό που θεωρεί «κενό ύπαρξης ενός φιλελεύθερου κόμματος στην Ελλάδα, ανάμεσα στη συντηρητική Νέα Δημοκρατία και το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ». Άλλωστε το σύνθημα της « Ελευθερία στο εσωτερικό –Ειρήνη στο εξωτερικό» είναι χαρακτηριστικό. Είναι φιλοευρωπαική με προτάσεις και ενστάσεις στη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πολλά μέλη της άλλωστε συμμετέχουν και στο ΚΕΦΙΜ-Μάρκος Δραγούμης, το οποίο τελευταία έγινε προεκλογικός στόχος του πρωθυπουργού. Με ανεμικά ποσοστά στις προηγούμενες κάλπες, φαίνεται να χαροπαλεύει ανάμεσα στο 1,4 -2%. Αν και τελευταία που ο «φιλελευθερισμός» φαίνεται να αποκτά μια νέα τάση οπαδών και φίλων, ενδέχεται να υπάρξει μια μικρή άνοδος στην καταγραφή των αποτελεσμάτων. Σίγουρα όμως δεν ακολούθησε και δεν πρόκειται και να ακολουθήσει, όπως λένε πολλά στελέχη της, τον δρόμο της ΔΡΑΣΗ και να συμπορευτεί με τη Ν.Δ..
Έλληνες Ριζοσπάστες: Το νεοϊδρυθέν κόμμα του Σάββα Τσιτουρίδη παλεύει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, προσπαθώντας από το 1% να πιάσει έστω το 2%. Πάντως έχει δώσει ένα ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα και θα κατέλθει τόσο στις Ευρωεκλογές, όσο στις εθνικές. Το κόμμα λοιπόν που το πλαισιώνουν, όπως ακούγεται, ουκ ολίγοι παλαιοί Καραμανλικοί τάσσεται υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζητώντας την πολυεπίπεδη ενίσχυση της. Προασπίζεται προγραμματικά την ελεύθερη οικονομική δραστηριότητα, την κοινωνική συνοχή και ευημερία, ενώ δεν αποκλείει και την παρέμβαση του κράτους υπέρ των αδυνάμων. Λόγω, ενδεχομένως, της νεαρής ηλικίας του κόμματος, ίσως η όποια άνοδος του, να καταγραφεί στην κάλπη των εθνικών εκλογών. Ενδεχομένως και μέχρι τότε να προχωρήσει και σε κάποια εκλογική συμμαχία. Άλλωστε, το «θερμόμετρο» της Ευρωκάλπης θα αποτελέσει για όλα τα κόμματα, σημείο αναφοράς για τις μετέπειτα κινήσεις τους.
Δημοκρατική Ευθύνη: To μικρό κόμμα του «επαναστατικού ορθολογισμού» όπου κινείται στον δημοκρατικό κεντρώο και φιλελεύθερο χώρο, προτάσσοντας τις φιλελεύθερες αξίες και την ελεύθερη οικονομία, δημιουργήθηκε από τον πρώην υπουργό κ. Αλέκο Παπαδόπουλο. Η μικρή απήχηση του κόμματος, η ελλιπής δικτύωση του στις πόλεις και τα χωριά καθώς και το καθόλα σεβαστό χαμηλό και ταπεινό προφίλ που διατηρούν οι πολιτευτές του, το έχει εξοβελίσει από τα καθημερινά πολιτικά show και τις συνακόλουθες προβολές. Για πρώτη φορά όμως τα «ραντάρ» των δημοσκοπήσεων φαίνεται να το εντοπίζουν δίνοντας του ένα ποσοστό από 1% ως και 1.9%. Ενδεχομένως και αυτή η δημοσκοπική καταγραφή να εντάσσεται επίσης στην «άνοδο» των κομμάτων εκείνων που προτάσσουν, φαινομενικά τουλάχιστον, μια αγνή φιλελεύθερη «πρόοδο» τόσο στην οικονομία όσο και στην κοινωνία.
ΛΑΟΣ: Ο άλλοτε συμπαγής και δυνατός Λαϊκός Ορθόδοξος συναγερμός του Καρατζαφέρη, έχει παύσει να χτυπάει στην Ελληνική ακροδεξιά. Πρώτα η Χρυσή Αυγή και ύστερα το κόμμα του Βελόπουλου (που φαίνεται να ενώνει πολλούς φυγάδες της Χ.Α. του ΛΑΟΣ και των ΑΝΕΛ) το υπερκέρασαν. Το ΛΑΟΣ είναι από τα κόμματα που δεν ανιχνεύονται από τις δημοσκοπήσεις, ενώ τοποθετούνται, με ισχνή ποσοστιαία μονάδα στις «άλλες προτιμήσεις». Δεν θα μας κάνει εντύπωση αν δούμε κάποια συνεργασία όλων των αφανών του «χώρου» με την Ελληνική Λύση, για τις επικείμενες εθνικές εκλογές. Οι κάλπες πλησιάζουν και οι σταθερές πολιτικές στέγες είναι ζητούμενο για όλους.
Πολίτες: Καμία απολύτως σχέση με τους Ισπανούς Cuidadanos. Ο λόγος για τους «Πολίτες του Ψινάκη», ναι, του Ηλία Ψινάκη, του πρώην Δημάρχου του Μαραθώνα (και πολλά ακόμη…). Δίχως πρόγραμμα, δίχως προτάσεις, δίχως συμπαγή ομάδα, δίχως επιτελείο παρά μόνο μια διακήρυξη που θυμίζει τις «συλλογικές αποφάσεις» των αγανακτισμένων του Συντάγματος, το μη-κόμμα του Η. Ψινάκη κατέρχεται στις Ευρωεκλογές. Πραγματικά θυμίζει ένα απλό κίνημα Πολιτών και μάλλον αυτό είναι, με σκοπό την εκλογή στα έδρανα του Κοινοβουλίου – μετά βλέπουμε τι κάνουμε. Βέβαια ζητούμενο είναι κιόλας αν πλαισιώνεται και από κανέναν άμοιρο πολίτη – εκ των υποψηφίων θα είναι ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής Λάμπρος Χούτος – γιατί οι δημοσκόποι δεν το βλέπουν ούτε με μικροσκόπιο. Πάντως ο πολύς κ. Ψινάκης το ξεκαθαρίζει: «Θα σέβεστε!». Είναι το μόνο «θα» που επιτρέπει. Τα σέβη μου κ. δήμαρχε…
Μικρότεροι μετωπικοί σχηματισμοί και πολιτικά κόμματα που δεν αναφέρονται στο άρθρο, δεν καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις και φέρουν ελάχιστες ελπίδες για να φτάσουν στην πολυπόθητη εκλογική ρήτρα.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, με κατεύθυνση στην Ιστορία. Αρέσκεται στο να αποκωδικοποιεί την τρέχουσα επικαιρότητα μέσω της αρθρογραφίας.
