Συνέντευξη στον Ραφαήλ-Νικόλαο Μπελενιώτη,
Η Maria είναι μετανάστρια από τη Βενεζουέλα, 26 χρονών και ζει με τον Antonio σε ένα διαμέρισμα του τέταρτου ορόφου μιας πετρόχτιστης πολυκατοικίας στην North Grate George’s Street του Δουβλίνου της Ιρλανδίας. Το σπίτι τους είναι άνετο και λιτό εσωτερικά, ενώ δεν διαφέρει σε τίποτα εξωτερικά με τα υπόλοιπα σπίτια του Δουβλίνου όπως τα γνώρισα.
Και οι δύο κατάγονται από την Βενεζουέλα. Είναι παντρεμένοι έξι χρόνια. Η Maria δουλεύει σκληρά στο ταμείο ενός τοπικού Super Market. Στα σχέδια της δεν υπήρχε το ενδεχόμενο μετανάστευσης στην Ευρώπη. Την ενδιέφερε η πολιτική, μικρή ήταν οργανωμένη στην Αριστερά. Σκέφτομαι ότι η δική της πρωτόλεια πορεία πολιτικοποίησης πρέπει να υπήρξε εκρηκτική, σε μια χώρα όπου εφαρμόσθηκε το μοντέλο του “Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα” και φτάνει να καταρρέει με πολλά δάκρυα. Από την άλλη βέβαια όταν είσαι νέος ή νέα, στα δεκαοχτώ σου, στα δεκαεννιά σου, δεν διαλέγεις εσύ την πολιτική σου ταυτότητα – εκείνη σε διαλέγει. Την ρωτάω ευθέως σε πιο μέρος του σύγχρονου πολιτικού χάρτη κατοικεί (off the record) μα πλέον δεν μπορεί να μου προσδιορίσει που εκβάλει πολιτικά. Όταν τις αναφέρω το δικό μου ταχύ πέρασμα από τα έδρανα της Τροτσκιστικής επαναστατικής αριστεράς ως μαθητής, γελάει εξιστορώντας μου στιγμές από τη δική της πορεία. Ναι σκέφτομαι, όταν είσαι νέος δεν χρειάζεται να κάνεις και πολλά, η πολιτική σου συγκρότηση δομείται κυρίως από ασυνάρτητα και ασύνδετα μεταξύ τους πράγματα και από ένστικτα που σου γεννούν οι καταστάσεις.
Σίγα σιγά η συζήτηση ανάβει και πλησιάζουμε το θέμα της συνέντευξης. Γύρω στο 2013 με 2014 η κυβέρνηση του Μαδούρο ανίκανη να αντιμετωπίσει την οικονομική και ανθρωπιστική κρίση που ξεσπούσε στη χώρα, βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα μεγάλο κύμα διαδηλώσεων στο οποίο πρωτοστάτησε η νεολαία. Ήταν η μαγιά του κινήματος, το οποίο τώρα έχει ενσαρκωθεί στο πρόσωπο του Guaido και ζητά επίμονα την αλλαγή.
Η εκμάθηση της Αγγλική γλώσσας φάνηκε σαν ένα πρώτο διαβατήριο διαφυγής προς την Ευρώπη για την Maria, όπως και για πολλούς συνομήλικους της στην χώρα. Φυσικά στο πίσω μέρος του μυαλού της είχε το σχέδιο να επιστρέψει κάποια στιγμή πίσω στην γειτονιά όπου μεγάλωσε. Ένα τηλεφώνημα όμως από την πατρίδα την κράτησε μακριά. Η μητέρα της ζήτησε να παραμείνει στην Ιρλανδία, καθώς και εκείνοι θα εγκατέλειπαν την Βενεζουέλα για κάποια άλλη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Το καθεστώς Μαδούρο είχε αρχίσει τις δολοφονίες.
Η Maria δέχθηκε να μιλήσει στο OffLine Post για δύο λόγους. Πρώτων για να καταθέσει την δική της απλή μαρτυρία ζωής για τα γεγονότα στη χώρα της, δίχως να διανθίζει τον λόγο της με υπερθεωρητικές φιοριτούρες και ξύλινα λογύδρια. Δεύτερον για να μας δώσει εδώ στην Ελλάδα μια εναλλακτική προσέγγιση όσων συμβαίνουν στη Βενεζουέλα.
- Καλησπέρα Maria. Αρχικά θέλω να σου εκφράσω τις ευχαριστίες όλων των συντελεστών του OffLine Post για την παραχώρηση της συνέντευξης αυτής. Για όλους εμάς στο OffLine Post, ανάδειξη τέτοιων προσωπικών ιστοριών και μαρτυριών στην Ελλάδα είναι σημαντική συμβολή στη δημόσια συζήτηση και μεγάλη τιμή για μας. Ειδικά όταν η θεματολογία κινείται γύρω από θέματα πολύπλοκα και ευαίσθητα όπως οι δοκιμασίες που βιώνει ο λαός της Βενεζουέλας σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για την χώρα του. Θα ήθελα τώρα, να μου πεις τι ήταν εκείνο που σε έκανε αρχικά να θέλεις να εγκαταλείψεις την πατρίδα του την Βενεζουέλα και να εγκατασταθείς στην Ιρλανδία, μια χώρα-μέλος της Ε.Ε. και συγκεκριμένα στη πρωτεύουσα της, στο Δουβλίνο;
Λοιπόν, στην αρχή πριν ακόμα πάρω την απόφαση να εγκαταλείψω την πατρίδα μου την Βενεζουέλα, σπούδαζα Νομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο. Εκείνη την περίοδο γύρω στο 2012-13 ήταν που όλοι εμείς θυμόμαστε να ξεκινούν μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στην κυβέρνηση. Βέβαια, οι πρώτες διαδηλώσεις ήταν ειρηνικές. Σχεδόν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούσαν και τα Πανεπιστήμια είχαν αναστείλει την λειτουργία τους ή βρισκόντουσαν υπό κατάληψη από τους φοιτητές ως ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στην Κυβέρνηση. Η μητέρα μου τότε πρότεινε σε εμένα, μιας και βρισκόμουν ακόμα στο πρώτο έτος των σπουδών μου να φύγω από την Βενεζουέλα με σκοπό να εγκατασταθώ στην Ευρώπη ώστε να μάθω την Αγγλική γλώσσα. Κατέληξα στην Ιρλανδία καθώς ήταν πιο εύκολη η διαβίωση με χαμηλό καθημερινό κόστος ζωής και σχετικά εύκολα μπορούσα να βρω μια δουλειά, όπως και βρήκα. Έτσι και ενώ βρισκόμουν για αρκετούς μήνες στην Ιρλανδία μαθαίνοντας την Αγγλική, στην Βενεζουέλα είχαν αρχίσει να μετράνε θύματα στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Ήταν σαν το ξεκίνημα ενός εμφυλίου πολέμου. Το πλάνο αρχικά, όταν έφτασα το 2013, ήταν να μείνω όσο διάστημα χρειαστεί στην Ιρλανδία ώστε να μάθω καλά την Αγγλική γλώσσα, αλλά ύστερα αποφάσισα να μείνω οριστικά. Ήταν επικίνδυνο για εμένα να επιστρέψω στη πόλη μου, στο San Cristobal στη Táchira, η οποία βρίσκεται στα σύνορα με την Κολομβία. Οι περισσότεροι κάτοικοι εκεί είναι ταγμένοι ενάντια στο καθεστώς του Μαδούρο και η ζωή για τους ανθρώπους είναι δύσκολη και επικίνδυνη.
- Όταν ήρθες στο Δουβλίνο, φαντάζομαι άφησες πίσω σου οικογένεια και φίλους. Η οικογένεια σου βρίσκεται ακόμα στη Βενεζουέλα ή έχουν φύγει για κάποια άλλη χώρα;
Ναι έχουν φύγει όλοι τους. Η μητέρα μου, τα αδέρφια μου, ο πατέρας μου όλοι. Oι δύο αδερφές μου είναι στην Αργεντινή. Πλέον όλοι από την οικογένεια μου ζούνε σε άλλες χώρες στην Λατινική Αμερική.
- Περιέγραψε μου εν συντομία την καθημερινότητα σου στην Βενεζουέλα και στην πόλη σου στο San Cristobal όπως την ανακαλείς στην μνήμη σου, αυτήν την στιγμή.
Οι μνήμες μου από την καθημερινή μου διαβίωση στη Βενεζουέλα και συγκεκριμένα στην πόλη μου δεν είναι και τόσο όμορφες. Θυμάμαι να κάνουμε ουρές σε καταστήματα με κουπόνια στα χέρια για συγκεκριμένα αγαθά, όπως επίσης και να γράφουν αριθμούς στα χέρια ανθρώπων ώστε εκείνοι να μπορούν να αγοράσουν λίγο ψωμί ή και γάλα. Όλα αυτά πρέπει να άρχισαν γύρω στο 2012-13. Η ποιότητα ζωής μου συνάντησα στο Δουβλίνο, εργαζόμενη φυσικά σκληρά, δεν έχει καμία σχέση με όλα εκείνα πίσω στην πατρίδα μου.
- Λογικά θα έχεις έστω και μια μικρή καθημερινή επαφή με φίλους και γνωστούς από την Βενεζουέλα. Μπορείς να μου εξηγήσεις, αυτήν την δεδομένη στιγμή, ποια κομμάτια της κοινωνίας είναι εκείνα τα οποία στηρίζουν την κυβέρνηση του Μαδούρο, δηλαδή από που αντλεί μέσα από τη κοινωνία την νομιμοποίησή της, ταξικά και πολιτικά;
Καμία κοινωνική τάξη στην πραγματικότητα δεν στηρίζει τον Μαδούρο, ούτε αυτό που ονομάζουμε «εργατική τάξη», ούτε φυσικά και άλλα μεσαία η μικρά κοινωνικά στρώματα. Όλοι επιθυμούν μια πολιτική αλλαγή. Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι σε αυτό, ότι η κυβέρνηση του Μαδούρο ληστεύει τον χρυσό της χώρας, από τα δημόσια αποθεματικά ταμεία του κράτους και τα μεταφέρουν σε δικούς τους προσωπικούς κυβερνητικούς τραπεζικούς λογαριασμούς. Οι μόνοι που στηρίζουν πραγματικά τις καθεστωτικές δομές του Μαδούρο αλλά και πολιτικά τον ίδιο είναι οι άνθρωποι οι οποίοι ωφελούνται από την υπάρχουσα κατάσταση, άνθρωποι σε υψηλόβαθμα αξιώματα του στρατού, σε πολιτικές υπηρεσίες ασφαλείας, υπουργοί και κρατικοί λειτουργοί. Η πλειοψηφία της κοινωνίας, όμως, όπως οι εργαζόμενοι και οι άνθρωποι του μόχθου που έχουν να ζήσουν οικογένειες και να σπουδάσουν τα παιδιά τους είναι ενάντια στο Μαδούρο.
- Βλέπουμε συνεχώς στις τηλεοράσεις της Ευρώπης σκηνές βίας και καταστολής συγκεντρώσεων στη Βενεζουέλα, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα. Βλέπουμε την κυβέρνηση να χρησιμοποιεί τον στρατό ενάντια στους πολίτες της χώρας, οι οποίοι συμμετέχουν στις συγκεντρώσεις και στις διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης. Πολλές φορές χτυπάνε, συλλαμβάνουν ακόμα και σκοτώνουν άοπλους ανθρώπους. Πρόσφατα το CNN μετέδωσε τηλεοπτικά τη στιγμή που ένα στρατιωτικό όχημα έπεσε πάνω και πάτησε ανθρώπους σε συγκέντρωση της αντιπολίτευσης, με σκοπό να τη διαλύσει, ύστερα η κυβέρνηση «έριξε» το σήμα αναμετάδοσης του CNN. Ποια είναι η κύρια πηγή αυτής της κρατικής καταστολής, η οποία καταπατά τα πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, ασκεί βία και φιμώνει τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης;
Χρησιμοποιούν τον στρατό καθώς δεν επιθυμούν να εγκαταλείψουν την εξουσία και τα οφέλη της. Μόνο ο στρατός υποστηρίζει τον Μαδούρο, και τα οφέλη που απορρέουν από αυτό για το στρατοκρατούμενο κράτος είναι πολλά. Οι υποστηρικτές του Guaido δεν ασκούν πραγματικά βία, πρόκειται για άμυνα, η κυβέρνηση του Μαδούρο διαστρεβλώνει την πραγματικότητα μέσω των ελεγχόμενων κρατικών Μέσων Ενημέρωσης. Όταν γιγαντιαία κύματα της κοινωνίας μέσα από μεγάλες διαδηλώσεις ζητούν ειρηνικά την πολιτική αλλαγή και την παραίτηση του Μαδούρο και αυτός απαντάει με τανκς και όπλα, τι άλλο μπορεί να ακολουθήσει πέραν της βίας; Η βία, όμως, είναι δυσανάλογη. Όταν εσύ άοπλος διαδηλώνεις για τις επιθυμίες σου και τα πιστεύω σου και απέναντι σου έχεις το οπλισμένο κράτος, οφείλεις να αμυνθείς. Ιδιαίτερα οι νέοι, οι οποίοι είναι απογοητευμένοι και οργισμένοι.
- Η Αριστερά και οι νεολαιίστικες οργανώσεις της στην Ελλάδα βλέπουν και αντιμετωπίζουν την διακυβέρνηση και τις πρακτικές του Μαδούρο, ως μια από τις τελευταίες «άμυνες» του νέου Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα απέναντι στον άκρατο καπιταλισμό και τον νεοφιλελευθερισμό. Φυσικά, μέσα στον λόγο που αρθρώνει η Ελληνική αριστερά για τη Βενεζουέλα, η Αμερική είναι εκείνη η οποία επιθυμεί να «τελειώσει» τον Μαδούρο, ώστε να μπορεί να ελέγχει την ατίθαση «πίσω αυλή» της, την Λατινική Αμερική. Τι απαντάς στο παραπάνω θεωρητικό σχήμα και τη συνακόλουθη στάση της Ελληνικής Αριστεράς;
Τον Ιανουάριο του 2019 η Εθνοσυνέλευση της Βενεζουέλας κήρυξε τον Μαδούρο «σφετεριστή» της εξουσίας. Στις βουλευτικές εκλογές του 2015 η αντιπολίτευση κέρδισε για πρώτη φορά τον έλεγχο της Εθνοσυνέλευσης. Μέχρι όμως το 2017 ο Μαδούρο συγκέντρωσε καταπατώντας το σύνταγμα τις εκτελεστικές, τις νομοθετικές και τις δικαστικές εξουσίες στα χέρια του και παράλληλα πραγματοποίησε άρση των ασυλιών των μελών της αντιπολίτευσης. Οι προεδρικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν στις 20 Μαΐου του 2018 μετά από αναβολές. Το κλίμα είχε διαμορφωθεί με τους περισσότερους εκπροσώπους και ηγέτες της αντιπολίτευσης να βρίσκονται σε “κατ’ οίκον περιορισμό” ή να έχουν φυλακισθεί. Στο μεταξύ στις δημοτικές και βουλευτικές εκλογές που είχαν προηγηθεί όλοι κατήγγειλαν νοθείες και μεθοδεύσεις υπέρ του Μαδούρο. Ο Μαδούρο πράγματι νικάει στις εκλογές αλλά αμφισβητείται τόσο η εγκυρότητα των αποτελεσμάτων, όσο και το ποσοστό της συμμετοχής από την αντιπολίτευση! Αμέσως μια σειρά κράτη αρνούνται να αναγνωρίσουν τα αποτελέσματα. Όταν εκλέχθηκε ο Μαδούρο ταυτόχρονα ο Γκουιαδό είχε εκλεγεί και αυτός Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης. Η Εθνοσυνέλευση υπό την προεδρία του Γκουαιδό κήρυξε σφετεριστή τον Μαδούρο και ζήτησε την παραίτηση του. Παράλληλα η Εθνοσυνέλευση έδωσε Αμνηστία στα μέλη του στρατού και της Κυβέρνησης. Έκτοτε το Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο ελέγχεται πλήρως από τον Μαδούρο, βρίσκει την ευκαιρία να κηρύξει παράνομη ολόκληρη την εθνοσυνέλευση. Ο μόνος που καταπάτησε και καταπατά τους νόμους και το σύνταγμα της χώρας μεθοδευμένα και συστηματικά είναι ο Μαδούρο.
- Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας ήταν το πρώτο πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα που κατήγγειλε τις κινήσεις του Guaido ως αμερικανοκίνητο «πραξικόπημα» ενάντια στη νόμιμα εκλεγμένη από τον λαό, κυβέρνηση του Μαδούρο. Ακολούθησαν μετέπειτα παρόμοιες ανακοινώσεις στο ίδιο μήκος κύματος, από πιο περιθωριακά αριστερά σχήματα, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε ποιο βαθμό η Αμερική επιβουλεύεται τον φυσικό πλούτο και τα πετρέλαια της χώρας και ποιος είναι ο βαθμός εμπλοκής του Αμερικάνικου παράγοντα στις εξελίξεις;
Φυσικά και η Αμερική και η κυβέρνηση της επιθυμεί να έχει λόγο στις πολιτικές εξελίξεις της Βενεζουέλας. Μέσα στη χώρα υπάρχει ένα φιλοαμερικάνικο μπλοκ και δεν εκφράζεται, όπως όλοι πιστεύουν, μονάχα από τον Γκουιαδό και την αντιπολίτευση αλλά και αυθόρμητα από τον κόσμο. Είναι τρελό όμως αν σκεφτείς ότι όλοι έσπευσαν να καταγγείλουν την παρεμβατικότητα της Αμερικής στις εσωτερικές εξελίξεις της Βενεζουέλας, ενώ η Αμερική είναι η μόνη χώρα που αυτήν την στιγμή δεν διαθέτει στρατιωτική παρουσία στη χώρα! Οι Ρώσοι στρατιώτες τους τελευταίους μήνες έχουν φθάσει στη Βενεζουέλα και έχουν ακροβολιστεί στις πετρελαιοπηγές, στις τράπεζες και σε άλλες νευραλγικές εγκαταστάσεις, σε σημεία – κλειδιά για την εξουσία στη χώρα. Φαινομενικά στηρίζουν το καθεστώς του Μαδούρο, όμως μόνο και μόνο για τις πετρελαιοπηγές και τον πλούτο της χώρας, τον οποίο και επιβουλεύονται. Εκτός από την Ρωσία όμως και η Κούβα έχει αναπτύξει στρατό στη χώρα μας προς υπεράσπιση του Μαδουρό. Ενώ η Ρωσία το κάνει εξόφθαλμα, η Κούβα από το 2002 έχει μια μακρά παρουσία με κρατικούς μυστικούς πράκτορες της Intelligence Directorate – G2, οι οποίοι έφθαναν στη χώρα μας ως ιατρικό προσωπικό, προς υπεράσπιση του καθεστώτος του Τσάβες. Συλλαμβάναν κόσμο, συνεπικουρούσαν στις παρακολουθήσεις για λογαριασμό της κυβέρνησης, εκπαίδευαν τις αντίστοιχες κρατικές μυστικές υπηρεσίες του Τσάβες. Η Κούβα είναι μια χώρα με “σοσιαλιστικό” καθεστώς, με αδύναμη οικονομία, χαμηλή ανάπτυξη και παραγωγή. Χρειάζεται τα πετρέλαια της Βενεζουέλας. Τώρα φαντάζομαι οι Κουβανοί πράκτορες συνεχίζουν να βρίσκονται στη χώρα μας και μάλλον προσπαθούν να εξασφαλίσουν την επιβίωση του Μαδούρο και τη μερίδα του λέοντος από τα πετρέλαια και το χρυσό μας… Όλα αυτά φυσικά εις γνώσει της κυβέρνησης του Μαδούρο. Άλλωστε, συνεργάζεται άπταιστα και με τα καρτέλ των ναρκωτικών…
- Τι εννοείς συνεργάζεται με τα καρτέλ ναρκωτικών (σ.σ.“Mathuro government is a Narco–government”); Τι είδους συνεργασία έχει η κυβέρνηση της χώρας με τα παράνομα Καρτέλ παραγωγής και διακίνησης Ναρκωτικών;
Έχουν μια απόλυτη συνεργασία. Η Βενεζουέλα είναι δίοδος εμπορίου για τα Καρτέλ των Ναρκωτικών και αυτό που έχουν ανάγκη είναι ελευθερία διακίνησης. Ο Μαδούρο τους προσφέρει αυτήν την ιδιότυπη «ασυλία» εξουσίας και έτσι μπορούν να εισάγουν και να εμπορεύονται ναρκωτικά από την Κολομβία ώστε να τα διοχετεύσουν στην υπόλοιπη Ευρώπη, π.χ. στην Ισπανία. Στη Βενεζουέλα δεν είχαν ποτέ μεγάλο πρόβλημα με τα Ναρκωτικά Αυτό που δεν κατάφερε να αποκτήσει ο Πάμπλο Εσκομπάρ το κατάφεραν οι έμποροι ναρκωτικών στη Βενεζουέλα με τη κυβέρνηση του Μαδούρο. Ελεύθερη πρόσβαση στα σαλόνια της εξουσίας. Άλλωστε δεν είναι άγνωστη πρακτική για κινήματα και καθεστώτα του ιδεολογικού χώρου του Μαδούρο. Καλλιέργεια ναρκωτικών έκαναν και οι αντάρτες της FARC – EP (Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας) για να ενισχύσουν οικονομικά τον ένοπλο αγώνα τους…
- Μια μέρα ο Μαδούρο θα φύγει. Αργά ή γρήγορα θα επιτευχθεί μια -κάποια- πολιτική αλλαγή στη χώρα. Ποια είναι τα υλικά από τα οποία θα κτισθεί η επόμενη μέρα στη Βενεζουέλα;
Ακούγονται πολλά πράγματα, πολλές αναλύσεις και «λύσεις» για το τι χρειάζεται η χώρα μας. Η Βενεζουέλα μπορεί να ανακάμψει και ο λαός της επιθυμεί να εργαστεί σκληρά προς αυτήν την κατεύθυνση. Η καταπολέμηση της διαφθοράς είναι πολύ σημαντικός παράγοντας. Αυτήν την στιγμή υπάρχει διαφθορά παντού, από την καθημερινή εργασία μέχρι και στις κρατικές δημόσιες υπηρεσίες ως και στα ανώτατα κλιμάκια της κυβέρνησης. Η οικονομία κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα σταθεροποιηθεί, θα ανακάμψει. Το πρόβλημα όμως είναι στη κουλτούρα που καλλιέργησε στους ανθρώπους η κυβέρνηση του Μαδούρο. Η φτώχεια, η απόγνωση και η εξαθλίωση οδηγούν τους ανθρώπους στο να επιβιώσουν με κάθε μέσο, ακόμα και με αθέμιτα μέσα. Έπειτα αυτό γίνεται καθημερινότητα και συνήθεια… Οπότε, ναι, χρειάζεται πολύ δουλειά. Εκπαίδευση, μόρφωση, επενδύσεις σίγουρα και έναν νέο αέρα, μια νέα κουλτούρα, μια νέα καθημερινή ζωή. Οι νέοι πρέπει να βοηθήσουν και να εργαστούν προς αυτήν την κατεύθυνση.
- Μaria, αυτή η ιδιαίτερη, ενδιαφέρουσα και πλούσια συζήτηση μας, φτάνει στο τέλος της. Θα ήθελα να μου πεις για το τέλος, ως μετανάστρια και εργαζόμενη σε μια χώρα μέλος της Ε.Ε, τι περιμένεις και τι απαιτείς από τις χώρες της ένωσης σχετικά με την κατάσταση στη χώρα σου; Ακόμα και οι δικοί μας αντιστασιακοί δημοκράτες στην Ελλάδα, οι οποίοι πάλευαν για την ανατροπή της Χούντας των Συνταγματαρχών, προσδοκούσαν συνεχώς βοήθεια και υποστήριξη για τον αγώνα τους από την Ευρώπη και το Διεθνή Παράγοντα..
Θα πω κάτι το οποίο πιστεύω σε κάποιους/ες θα ακουστεί άσχημο, όμως είναι το αναγκαίο για τη πολυπόθητη αλλαγή στη Βενεζουέλα: χρειαζόμαστε άμεση στρατιωτική επέμβαση. Δεν φτάνουν οι ανακοινώσεις των κυβερνήσεων, δεν λειτουργούν από μόνες τους οι διπλωματικές πιέσεις και παραινέσεις και οι καταγγελίες των Διεθνών οργανισμών όπως του Ο.Η.Ε. Αυτή τη στιγμή το καθεστώς του Μαδούρο έχει την εξουσία γιατί έχει όπλα, ο στρατός είναι μαζί του, πυροβολούν κόσμο εν ψυχρώ, είναι εγκληματίες. Πρέπει η Ευρώπη να αναλάβει δράση. Εμείς δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Χρειάζεται άμεση ανάληψη δράσεων από τις χώρες της Ευρώπης, διαφορετικά θα βυθιστούμε στο χάος και στον πόνο.
Maria, εκ μέρους όλων των συντελεστών και των αναγνωστών του Οff Line Post σε ευχαριστούμε βαθύτατα για τη συνέντευξη.
Interview prescription in english
Maria is an immigrant from Venezuela, 26 years old and lives in an apartment with her husband Antonio at the 4 th floor of a stone-built block, at North Grate George’s Street of Dublin, Ireland. Their home is comfortable and simple on the inside when on the outside is the typical architecture. I met in Dublin. They both come from Venezuela and they have been married for six years. Maria works hard as a cashier at a local supermarket. She never thought she would ever leave her country and immigrate to Europe. She is interested in politics, and she used to be on the left side when she was younger. I can’t stop thinking that her initial involvement with politics must have been truly intense, in a country that the “21 st century socialism” model was applied and turned out to fall apart causing pain and tears. And the truth is, when you are young, at the age of 18, 19 you don’t actually choose your political identity- it chooses you. Right now she can’t be absolutely sure about her political beliefs. When I shortly described her my passage through the left side parties here in Greece as a student, she laughed narrating me stories of her youth. Yes, I think, when you are young you don’t really need to do much, your political identity is structured mostly based on inexplicable and nonsense things and notions and your immature instincts. As we keep on talking the conversations becomes even more interesting and we slowly approach the main subject of this interview. Around 2013-2014 the government of Maduro, incapable of dealing with the economical and the humanitarian crisis in the country, had to face a massive amount of protests, especially from the youth. The movement fired up and it is now incarnate in the face of Guaido, and they keep on demanding the change. Learning the English language seemed to be the first step towards the migration to Europe for Maria- and also others her age. At the beginning the plan was to return to where she grew up, although a phone call kept her back. Her mother asked her to stay where she was. Her family was about to abandon Venezuela too and move to another country of Latin America. Maduro’s regime had started to murder people. Maria agreed to reveal her story to OffLine Post for two reasons. First to testify her personal experience and give us a closer look to what is really happening in her country. Secondly to tell us her opinion about what should we do.
Μετάφραση-επιμέλεια: Ραφαήλ Ν. Μπελενιώτης, Τζένη Βοζίκη
