Του Νέστορα Παπακωνσταντίνου,
Καθημερινά γινόμαστε δέκτες χιλιάδων πληροφοριών, γεγονότων, βαρύγδουπων δηλώσεων, βίντεο, απόψεων από διάφορες πολιτικές ή μη νόρμες του δημόσιου διαλόγου. Απόψεις προερχόμενες άλλοτε για την ελεύθερη αντιπαράθεση και διάδοση ιδεών τόσο σε ακαδημαϊκό επίπεδο όσο και σε πολιτικό και άλλοτε απόψεις που ως πρωτεύον στόχο έχουν να διαμορφώσουν συνειδήσεις, να καλλιεργήσουν συγκεκριμένες κουλτούρες, έχοντας προφανώς στο μυαλό τους την ευκολία με την οποία οι δέκτες γίνονται ταυτόχρονα και αποδέκτες αυτών των ιδεών και με τελικό στόχο την επίτευξη του επιθυμητού εκλογικού αποτελέσματος. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν, χειραγωγούνται οι μάζες, η πεποίθηση ότι «όλοι είναι το ίδιο» γίνεται καθολικώς αποδεκτή, τα «fake news» αναμεταδίδονται το ένα μετά το άλλο και η αξία της πολιτικής, η συμμετοχή για το κοινό καλό παύει να υφίσταται.
Όσον αφορά για την ποιότητα του διαλόγου στο κοινοβούλιο και την πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των εκλεγμένων από τον ελληνικό λαό αντιπροσώπων του, η συζήτηση αναλώνεται σε ευθείες επιθέσεις στο πρόσωπο και το ήθος των ομιλητών δίχως νόημα, καθώς κανένα από τα φλέγοντα ζητήματα που θα ωθήσουν τον ψηφοφόρο να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα δεν αποτελεί το επίκεντρο της συζήτησης. Ποια είναι τα θέματα αυτά; Η οικονομία, η ασφάλεια, κοινωνικά ζητήματα, η κοινωνική συνοχή και ειρήνη, οι διεθνείς εξελίξεις και τι ρόλο θα έχει η χώρα σε αυτές και ούτω καθεξής. Δεοντολογικά και μόνο λοιπόν, εφόσον η υφιστάμενη κατάσταση είναι αυτή, η πολιτική οφείλει να εξετάζει τα ζητήματα αυτά που θα αποδίδουν το αίσθημα της δικαιοσύνης στην κοινωνία, της οικονομικής ευδαιμονίας, της δημιουργίας εκείνων των προϋποθέσεων που θα μας επιτρέπουν να κάνουμε λόγο για αντιπροσώπους και όχι για φερέφωνα επιχειρηματιών και προασπιστές συγκεκριμένων συμφερόντων.
Επιπλέον, εν μέσω προεκλογικής περιόδου είναι έντονη η πόλωση μέσα στην κοινωνία, η άμεση ή και έμμεση στήριξη σε κάποιο κόμμα, σε κάποιο φορέα δηλαδή ιδεών, καλλιεργείται στους πολίτες ως επιτακτική ανάγκη. Το δίπολο «αριστερά-δεξιά», το οποίο κατ’ εμέ είναι ετεροχρονισμένο και ξεπερασμένο, αφήνει μία χροιά προόδου και συντήρησης στην κοινωνία και καλεί τους πολίτες να κλίνουν ως προς μία από τις δύο αυτές ιδεολογίες και κατ’ αυτόν τον τρόπο τάσσονται, είτε διαχρονικά, είτε συγκυριακά ανάλογα των πεποιθήσεών τους, στο πλευρό του ενός ή του άλλου πόλου με τον τάδε ή τον δείνα τρόπο. Υπό αυτή την έννοια και μόνο, η πόλωση, παρά το γεγονός ότι διχάζει τους πολίτες λειτουργεί ως τονωτική ένεση πολιτικής συμμετοχής σε μία περίοδο παθητικής κουλτούρας και αδράνειας.
Ολοκληρώνοντας, οι αξίες της πολιτικής που θα δώσουν το κίνητρο για την ενεργοποίηση της κοινής συνείδησης και την καλλιέργεια της συμμετοχικής κουλτούρας, αντί να ενισχύονται, εν μέσω προεκλογικής περιόδου εξαλείφονται. Η πρόοδος θα έρθει προωθώντας την κοινωνική συνοχή και όχι την πόλωση, την αλήθεια έναντι των «fake news» και τέλος την αντιπαράθεση σε ζητήματα πολιτικής ατζέντας που εν τέλει θα καθορίσει και το εκλογικό αποτέλεσμα. Είναι απλά οι βάσεις, ο θεμέλιος λίθος για την πτώση των ακροδεξιών δυνάμεων και το τέλος της α-πολιτικής κουλτούρας.
