Του Γιάννη Κουτούδη,
Γεννηθείς το 1998, οι πρώτες μνήμες «πολιτικών γεγονότων» που μπορώ να ανακαλέσω είναι αυτές της απαρχής της ελληνικής κρίσης. Μιας κρίσης, που ξεκίνησε ως ένα φαινόμενο οικονομικό, και κατέληξε να έχει βαθύ πολιτικό χαρακτήρα με ανυπολόγιστες κοινωνικές συνέπειες.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά το 2009, τις αγωνιώδεις προσπάθειες της τότε κυβέρνησης να προσπαθεί να μας πείσει ότι όλα βαίνουν καλώς. Θυμάμαι τις αποκαλύψεις σκανδάλων και τις αντιδράσεις, που αυτές προκάλεσαν. Θυμάμαι τα πρόσωπα των συγγενών μου, την απογοήτευση τους και την οργή, που τους διακατείχε. Θυμάμαι τους «αγανακτισμένους», τις κινητοποιήσεις και τα θλιβερά επεισόδια.
Όλες αυτές οι μνήμες είναι βαθιά χαραγμένες τόσο στο συνειδητό, όσο και στο ασυνείδητο της γενιάς μου. Της Γενιάς Z ή αλλιώς της «Γενιάς της Κρίσης», όπως κατέληξε να αποκαλείται. Μια γενιάς, η οποία γαλουχήθηκε από τις διχαστικές εικόνες της τηλεόρασης και τον θυμό των συγγενών, που μας οδήγησαν να διαμορφώσουμε μια εξόχως αρνητική στάση απέναντι στην πολιτική και τους πολιτευτές.
Η απαξίωση της πολιτικής όμως επανέφερε φαινόμενα μιας άλλης εποχής. Δημιούργησε έντονη πόλωση, διχασμούς και πολιτική βία, συμπεριφορές που νομίζαμε ότι είχαμε αφήσει πίσω μας μετά από 45 χρόνια μεταπολίτευσης. Η πολιτική των άκρων επανήλθε στο προσκήνιο, ως έκφραση του θυμού, που νιώθει ο Έλληνας πολίτης.
Όμως η βία, η ανηθικότητα και ο λαϊκισμός δεν έχουν θέση στη Δημοκρατία.
Μπορεί η κρίση να άφησε ένα ανεξίτηλο μελανό σημάδι στον πολιτικό συλλογισμό της γενιάς μας. Μπορεί να αποθάρρυνε και να απομάκρυνε τους νέους από τα κοινά και να έκανε πρόσφορο το έδαφος για λαϊκιστικές και ακραίες φωνές, που προσφέρουν «εύκολες» λύσεις. Οι εύκολες λύσεις όμως δεν διέπονται ποτέ από ρεαλισμό και αποτελούν εργαλείο για την εξασφάλιση προσωπικών φιλοδοξιών διαφόρων επιτήδειων δημαγωγών.
Τα προβλήματα του τόπου μας πρέπει να αντιμετωπιστούν από άτομα με γνώσεις και όρεξη, χωρίς προχειρότητα και ωχαδερφισμό. Πρέπει να τύχουν της διαχείρισης νέων ατόμων, που αγαπάνε την πολιτική και όχι το «κόμμα».
Το σημάδι της κρίσης, πρέπει να γίνει για εμάς ένα μάθημα. Πρέπει να μας παρακινήσει να χαλυβδώσουμε το δημοκρατικό πολίτευμα, μέσα από το προσωπική μας συμμετοχή στα κοινά, τόσο μέσω του εκλέγειν όσο και μέσω του εκλέγεσθαι. Γιατί σε αυτή τη δύσκολη στιγμή ο τόπος μας έχει ανάγκη.
Το φιλελεύθερο ελληνικό κράτος είναι η κληρονομιά, που μας αφήνουν οι γονείς μας. Παρόλο που μας το παραδίδουν πληγωμένο και απαξιωμένο, είναι στο χέρι μας να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε σε αυτό, έτσι ώστε με τη σειρά μας, να παραχωρήσουμε στις επόμενες γενιές μία «άλλη» υπερήφανη και αλώβητη Ελλάδα.
Φοιτητής του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παν. Μακεδονίας, στην κατεύθυνση Πολιτικής και Διπλωματίας. Είναι Υποψήφιος Τοπικός Σύμβουλος στην Δημοτική Κοινότητα Καλοχωρίου του Δήμου Δέλτα. Είναι συνιδρυτής και αρχισυντάκτης του φοιτητικού think tank «Politique Réal». Έχει διατελέσει ασκούμενος στο Νατοϊκό Στρατηγείο στη Θεσσαλονίκη (NRDC-GR). Μεταξύ των ακαδημαϊκών ενδιαφερόντων του είναι τα ζητήματα πολιτικής και στρατηγικής επικοινωνίας, συγκριτικής πολιτικής και θεωρίας διεθνών σχέσεων.
