Του Γιώργου Κίτη,
Η χώρα κινείται ξεκάθαρα σε προεκλογικούς ρυθμούς. Βέβαια δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο οι ρυθμοί αυτοί που παίζουν κάθε μέρα στα αυτιά και τα μάτια μας είναι ρυθμοί Ευρώπης. Παρά τη βελτίωση σε σχέση με προηγούμενες ευρωαναμετρήσεις, η ατζέντα περιστρέφεται κυρίως γύρω από θέματα τοπικής οικονομίας, ανάπτυξης, θέσεων, θυμίζοντας ένα σκηνικό προεκλογικού αγώνα μάλλον εθνικών εκλογών με καθημερινές «αποκαλύψεις», σκάνδαλα και μικροπολιτικά παιχνίδια. Που είναι αλήθεια οι θέσεις για ένα περισσότερο(ή λιγότερο) ισχυρό Ευρωκοινοβούλιο, για μια περισσότερο(ή λιγότερο) δημοκρατική Ευρώπη; Μάλλον χάθηκαν στους ξέφρενους ρυθμούς της Συμφωνίας για τη Βόρεια Μακεδονία, της Novartis και του εάν ο Τσίπρας έφαγε τσιπούρα ή μπαρμπούνια με τον Πολάκη στην Κρήτη.
Κι αν κάποια βελτίωση έχει επέλθει, αν συζητείται λίγο περισσότερο το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αυτό οφείλεται στην μάχη του σταυρού. Για δεύτερη φορά σε Ευρωεκλογές οι υποψήφιοι εκλέγονται με σταυρό κι όχι με λίστα, όπου το κόμμα εξέλεγε Ευρωβουλευτές με βάση την αριθμητική σειρά των υποψηφίων. Το γεγονός αυτό κινητοποιεί τους υποψηφίους να δραστηριοποιούνται, να «οργώνουν» τη χώρα προσπαθώντας να προβάλουν εαυτόν και τις θέσεις τους. Το γεγονός αυτό, θα μπορούσε να πει κανείς, αποτελεί δίκοπο μαχαίρι, καθώς η δραστηριοποίηση αυτή κινητοποιεί περισσότερους εκλογείς, μειώνοντας έτσι τα ποσοστά της αποχής, από την άλλη όμως οξύνει τις πελατειακές σχέσεις μεταξύ ψηφοφόρου-πολιτευτή σε μια κατά τα άλλα σχετικά αποκομμένη από «βολέματα» διαδικασία.
Ο Μακρόν και η ακροδεξιά…
Όσον αφορά στις εξελίξεις στο ευρωκοινοβουλευτικό επίπεδο, σημαντική είναι η επικείμενη συμπόρευση του Γάλλου Προέδρου Μακρόν με τους Ευρωπαίους Φιλελεύθερους (ALDE), αφού σηματοδοτείται μια νέα εποχή για το φιλελεύθερο χώρο, με περισσότερες έδρες αλλά και ευθύνες στην ευρωπαϊκή σκηνή, Ο Μακρόν έχει έως τώρα αναλάβει πρωτοβουλίες πανευρωπαϊκού –αν όχι διεθνούς- βεληνεκούς και η προσχώρηση των δυνάμεών του στο ALDE αναμένεται να δώσει επιπλέον δυναμική, ίσως όμως και να ταράξει τα νερά στον κεντρώο χώρο, που είναι διαμορφωμένος σύμφωνα με μια λογική συμβιβασμών. Φαίνεται πως ίσως επιδιώκεται η αυτοδύναμη πορεία του χώρου, ο οποίος προβάλλεται συνειδητά ως το ανάχωμα στην άνοδο της Άκρας Δεξιάς και Ευρωσκεπτιστικής τάσης. Είναι χαρακτηριστική σε κάθε περίπτωση η άνοδος του λαϊκισμού στην Ευρώπη. Στον Νότο, τροφοδοτείται από τον «ηρωικό» αγώνα κατά της οικονομικής πολιτικής των Βρυξελλών (βλέπε Σαλβίνι), ενώ οι Βόρειοι λαϊκιστές μάλλον βρίσκουν εύφορο πεδίο ανάπτυξης στα θέματα του προσφυγικού και της άμυνας.
Στη Γαλλία ο Μακρόν φαίνεται να δημιούργησε ο ίδιος ένα δίπολο μεταξύ Φιλελεύθερου Κέντρου και Ακροδεξιάς, στέλνοντας στον πυθμένα των ποσοστών κυρίως την Κεντροαριστερά αλλά και την Κεντροδεξιά. Η Μαρί Λεπέν και ο Εθνικός Συναγερμός είναι ο στρατηγικός αντίπαλός του, με τον κίνδυνο όμως νίκης της Λεπέν στην Γαλλία να είναι –και δημοσκοπικά πλέον- ορατός. Τεκμαίρεται πως η λεγόμενη μάχη μεταξύ δημοκρατικών και ακροδεξιών δυνάμεων μπορεί να ενισχύει τον μεσαίο χώρο. Στην Ελλάδα πάντως καθαρά φιλελεύθερο μαζικό κόμμα δεν υπάρχει, με τις δυνάμεις του χώρου να διασπείρονται μεταξύ ΝΔ, ΚΙΝ.ΑΛ. και Ποταμιού. Στην εύλογη βέβαια απορία γιατί ένα τέτοιο κόμμα δεν υπάρχει, μια πιθανή απάντηση ίσως είναι πως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν αντίστοιχα πολιτικές προσωπικότητες που να εκφράζουν τον φιλελεύθερο χώρο αλλά και να είναι λαοφιλείς ώστε να προσδώσουν δυναμική και ποσοστά. Μια άλλη ανάγνωση είναι πως δεν υπάρχουν οι φιλελεύθεροι ψηφοφόροι που θα έδιναν υπόσταση και φωνή σε ένα τέτοιο εγχείρημα.
Σε άλλα (ευρωπαϊκά) νέα…
Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ισπανίας έκρινε ότι ο Κάρλες Πουτζδεμόν μπορεί να είναι υποψήφιος στις Ευρωεκλογές. Ο Καταλανός αυτονομιστής πολιτικός είχε αυτομολήσει στο Βέλγιο μετά την απόπειρα απόσχισης της Καταλονίας το 2017, με την Εκλογική Επιτροπή να απορρίπτει την υποψηφιότητά του ως επικεφαλής της λίστας Lliures per Europa («Ελεύθεροι για την Ευρώπη», στα καταλανικά), στις Ευρωεκλογές. Το Ανώτατο Δικαστήριο όμως ομόφωνα έκρινε ότι ο Πουτζδεμόν δεν έχει χάσει το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, όπως και οι άλλοι αυτονομιστές υποψήφιοι. Σύμφωνα με το Ανώτατο Δικαστήριο, το δικαίωμα του εκλέγεσθαι είναι «θεμελιώδες δικαίωμα» αναγνωρισμένο από το Σύνταγμα και ισχύει για όλους τους Ισπανούς πολίτες. Σε κάθε περίπτωση η απόφαση αυτή μαρτυρά πως παρά τα όποια προβλήματα, η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη παραμένει σταθερά στα επιθυμητά επίπεδα.
Τέλος, φαίνεται πως η επίδραση των Ευρωεκλογών στα ελληνικά δρώμενα έχει ήδη αρχίσει. Βουλευτές, όπως ο Β. Μεϊμαράκης, παραιτούνται προκειμένου να είναι υποψήφιοι στο ευρωψηφοδέλτιο. Στο ίδιο πλαίσιο, παραιτήθηκε και η Υπουργός Τουρισμού κα Κουντουρά, δίνοντας τη θέση της στον Θ. Θεοχαρόπουλο, πρόεδρο της ΔΗΜ.ΑΡ, σε μια κίνηση του πρωθυπουργού που προκαλεί πολλές αντιδράσεις…
Γεννήθηκε το 1999 στην Αθήνα. Από το 2017 σπουδάζει στη Νομική Σχολή Αθηνών, παρακολουθώντας ταυτόχρονα εκδηλώσεις και συνέδρια του πολιτικού και νομικού χώρου. Συμμετέχει σε εκπαιδευτικές προσομοιώσεις ευρωπαϊκών και παγκόσμιων θεσμών και είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Νέων Νομικών (ELSA). Από τον Απρίλιο του 2019 αποτελεί μέλος του τμήματος επικοινωνίας στο OffLine Post.
