Της Βασιλικής-Αγγελικής Χαλιαμπάλια,
Το δικό μου μικρόβιο: μιλάω πολύ. Αν καθίσεις να κάνεις μια συζήτηση μαζί μου θα το καταλάβεις. Λέω ιστορίες, δικές μου και φίλων, αναλύω την κάθε λεπτομέρεια σε κάθε τι που μου αγαπώ ή όχι. Μου αρέσει να μην πάει τίποτα χαμένο, κάθε σκέψη ή ιδέα να βρίσκει τον δρόμο της στο φως. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω. Από τη μια γιατί, καθώς μεγάλωνα, άρχισα να κατανοώ ότι ίσως γίνομαι κουραστική. Από την άλλη γιατί η ανάγκη μου να φωτίσω κάθε ιδέα και σκέψη γινόταν μεγαλύτερη.
Με λένε Βασιλική-Αγγελική Χαλιαμπάλια και σπουδάζω Ψυχολογία στο τμήμα του Α.Π.Θ. Λίγους μήνες πριν κλείσω τα 20 μου χρόνια, μου ήρθε η ιδέα για το πρώτο μου βιβλίο. Ιστορίες βασισμένες σε ήχους, άλλοτε παράξενους, άλλοτε καθημερινούς, με τις ιστορίες όμως που τους περιβάλουν να είναι αλλόκοτες. Πως προέκυψε αυτό; Κάποιος μου αφηγήθηκε μια πολύ όμορφη ιστορία. Και είπα στον εαυτό μου ότι δεν μπορεί να αφήσει να πάει χαμένη μια τόσο όμορφη αφήγηση.
Βλέπεις, πέρα από το “μικρόβιο” του να μιλάω πολύ, μου αρέσει και να ακούω ανθρώπους να μιλάνε, να αφηγούνται με πάθος κάτι δικό τους, είτε ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας είτε της πραγματικότητας. Μπορώ να καθίσω με τις ώρες να ακούω κάποιον να μιλάει για ένα όνειρό του, για την καθημερινότητά του, για αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που μας κάνουν ανθρώπους. Και στο τέλος, να έχω το θράσος να ρωτήσω «Μου επιτρέπεις να γράψω την ιστορία σου;».
Πριν λίγες μέρες, το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα. Για την ακρίβεια, δεν θυμάμαι σε ποια ηλικία μετουσιώθηκε η ανάγκη μου να γράφω ιστορίες σε όνειρο. Μπορώ όμως να θυμηθώ τη στιγμή. «Θα γίνω συγγραφέας, να το θυμάσαι», είχα πει σε μια φίλη μου στο τηλέφωνο, χωρίς να ξέρω το μέγεθος της υπόσχεσης που είχα δώσει στον εαυτό μου. Αυτή τη στιγμή θυμήθηκα όταν είδα τυπωμένο το βιβλίο μου, Δέκα Παραφωνίες και Ένας Γάτος.
Δεν με πλημμύρισαν δεκάδες συναισθήματα, όπως θα ήταν αναμενόμενο. Παρά μόνο αισθάνθηκα αγάπη, γιατί είδα αυτό που αγαπώ να κάνω περισσότερο, να έχει πάρει μορφή και να βρίσκεται ανάμεσα στα χέρια μου, αλλά και φόβο, μιας και πλέον θα το αφήσω να ταξιδέψει μόνο του. Ανακουφίζω όμως τον εαυτό μου, σκεπτόμενη πως αν δεν ένιωθα αυτές τις ρανίδες φόβου, δεν θα τολμούσα απολύτως τίποτα και δεν θα αγαπούσα τόσο βαθιά την προσπάθεια και το όνειρό μου.
Επιστρέφουμε όμως στο βιβλίο, το οποίο αποτελείται από δώδεκα αυτοτελείς ιστορίες, οι οποίες όμως, στην τελευταία, καταλήγουν όλες να συναντώνται μέσα σε ένα λεωφορείο. Την κάθε ιστορία τυλίγει διακριτικά ένας ήχος, όπως προανέφερα, και η καθεμία στο τέλος αναζητά τη λύτρωση. Ο Γάτος, η κεντρική ιστορία της συλλογής, βασίζεται στο ερώτημα αυτό που βασανίζει κάθε άνθρωπο κάποια στιγμή της ζωής του: Τι θα γινόταν Αν. Τι θα γινόταν άραγε, αν έμπαινε ξαφνικά ένας γάτος μέσα στο σπίτι σου και μέσα από τη συζήτηση μαζί του ανακάλυπτες ότι ξέρει περισσότερα πράγματα για τις ανθρώπινες σχέσεις από εσένα; Και τελικά, πόσο πολύ χρειάζεται ο άνθρωπος έναν τέτοιο γάτο στη ζωή του;
Εν τέλει, νομίζω πως έχω έναν συγκεκριμένο στόχο για το βιβλίο μου, πέρα από το να μοιραστώ με τον κόσμο πως αξίζει να αφήνει κανείς ελεύθερη τη φαντασία του και να δημιουργεί. Και αυτός είναι να προκαλέσω τον αναγνώστη να αναρωτηθεί για το τι συμβαίνει πέρα από τα συμφραζόμενα, πέρα από αυτά που αντιλαμβάνεται ο νους μέσα στη ρουτίνα και την καθημερινότητα. Να ψάξει την παραφωνία μέσα σε κάθε ιστορία και, γιατί όχι, να τη μετατρέψει σε μελωδία.
