Της Ιωάννας Λουκά,
Τους βλέπεις παντού. Είναι παρόντες σε κάθε εκδήλωση, σε κάθε κοσμικό γεγονός. Ακόμη και σε δυσάρεστα συμβάντα δεν χάνουν ευκαιρία να παρευρεθούν και να μοιράσουν καρτούλες. Ποιοι; Μα,οι υποψήφιοι φυσικά. Είτε δήμαρχοι, είτε δημοτικοί σύμβουλοι ή περιφερειάρχες και γενικά υποψήφιοι για αιρετά αξιώματα του πρώτου και δεύτερου βαθμού τοπικής αυτοδιοίκησης, αυτά τα πρόσωπα μονοπωλούν το ενδιαφέρον των τελευταίων ημερών. Δίνουν συνεντεύξεις, πλημμυρίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αναρτήσεις τους και τα πρόσωπά τους «φιγουράρουν» σε περίοπτες θέσεις κεντρικών σημείων των πόλεων τους με κοινή συνισταμένη την υπόσχεση για «καλύτερο αύριο».
Ωστόσο, αυτή η υγιής και θεμιτή δράση τους για ανάδειξη καθίσταται θέσει επίφαση, αφού ο σκοπός τους είναι άλλος. Η υπόσχεση, που πανηγυρικά διακηρύττουν για «καλύτερο αύριο», παραμένει σταθερή, μάλλον «μουσειακή», γιατί, όπως φαίνεται, τίθεται στη βιτρίνα σαν έκθεμα που δεν πρέπει να το αγγίζουμε, και τις περισσότερες φορές αθετείται. «Καλύτερο αύριο» για ποιον; Για τον υποψήφιο ή για τον απλό πολίτη, τον βιοπαλαιστή; Μάλλον, στις αφίσες πρέπει να προστίθεται και αυτή η μικρή ειδοποιός διαφορά. Διότι, οι υποψήφιοι καθήμενοι στην καρέκλα του αιρετού, πλέον, ξεχνούν τις βαρύγδουπες υποσχέσεις και προσπαθούν να ωφεληθούν παντοιοτρόπως.
Με διάχυτη την αντίληψη στην κοινωνία για τα οφέλη που αποκομίζουν οι αιρετοί, ενισχύεται στη συνείδηση των υποψηφίων η πεποίθηση ότι αυτή τους η απόφαση, για την διεκδίκηση μιας πολιτικής θέσης, είναι σωστή. Αν επενέβαινε κάποιος στο σημείο αυτό, θα διερωτάτο πού είναι το μεμπτό στο να δείχνει κανείς ενδιαφέρον για τα κοινά της πόλης του, και γενικά του τόπου του και διάθεση προσφοράς; Και δεδομένο να πάρουμε ότι όλοι αυτοί ενδιαφέρονται ειλικρινά για την πρόοδο του τόπου τους, είναι σχεδόν απίθανο να γνωρίζουν όλοι αυτοί το πώς οφείλουν να δράσουν. Προφανώς και θα υπάρχουν υποψήφιοι αξιόλογοι, όχι μόνο άνθρωποι του πνεύματος αλλά και άνθρωποι του μόχθου και χειρώνακτες που απ’ τη θέση τους μπορούν να προσφέρουν πολλά. Ωστόσο, απ’ ό,τι φαίνεται απ’ το ρεύμα της εποχής, οι περισσότεροι είναι άνθρωποι της «εικόνας». Υποψήφιοι, εραστές της προβολής, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εμφάνιση τους, πρόσωπα λαοπρόβλητα σε talent shows, καλλιτέχνες που δεν γνωρίζουν καν “τι εστί πολιτική;” είναι αυτοί που διεκδικούν θέσεις σε δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια. Νομίζουν το ότι, επειδή είναι αποδεκτοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και γιατί τους “ακολουθούν” χιλιάδες άτομα, με κατεύθυνση, βέβαια, αβέβαιη, θα είναι ικανοί για την πολιτική.
Μα η πολιτική, δεν είναι ένα ακόμα talent show ή τουλάχιστον οφείλει να μην είναι. H πολιτική είναι το μέλλον ,και δεν μπορούμε να αφήσουμε το μέλλον σε ανθρώπους –«βιτρίνες». Η πολιτική θέλει γνώση, θέλει όραμα. Η σωστή πολιτική θέλει ανθρώπους με προσωπικότητα και όχι με “πρόσωπο”. Θέλει ανθρώπους που ονειρεύονται με μάτια καρφωμένα στο έδαφος,γιατί δεν αιθεροβατούν. Είναι ρεαλιστές και όχι αίολοι.
Εξάλλου πως είναι δυνατόν κάποιος, ο οποίος δεν έχει μάθει να εργάζεται και αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα άεργος, έχοντας μόνο ως μοναδική σκέψη στο μυαλό του το πώς να αυτοφωτογραφίζεται, να είναι καλός στα πολιτικά ζητήματα; Αφού δεν έχει λύσει τα του “οίκου” του, πώς θα αντιμετωπίζει σωστά τα του “δήμου”;
Η πολιτική δεν θέλει selfies, θέλει λόγο. Δεν θέλει αναγνωρισιμότητα για τις ενασχολήσεις υποκουλτούρας, αλλά συνείδηση και αυτοσυναίσθηση, χαρακτηριστικά που οι προαναφερθέντες δεν κατέχουν που και εκλεγμένοι ακόμα πολιτικοί μπορεί να μην κατέχουν, αλλά οφείλουν γενικά να έχουν. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως η πολιτική είναι για τους λίγους. Πολιτική με την έννοια ενδιαφέροντος για τα κοινά όχι μόνο είναι δικαίωμα όλων των πολιτών αλλά και υποχρέωση, γιατί αλλιώς δεν αξίζουν τον χαρακτηρισμό του πολίτη αλλά του ιδιώτη.
Στην τελική το ενδιαφέρον για την πολιτική είναι υγιής δράση, ως ένα σημείο. Όταν, όμως, δεν μένει στο επίπεδο της ειλικρινούς μέριμνας για τα «του τόπου» και υπέρκειται αυτού, αγγίζοντας την αυτοπροβολή και το «ίδιον» συμφέρον, τότε αποτελεί πρόβλημα. Και η μάστιγα διογκώνεται, όταν οι αυτοπροβεβλημένοι ξεπερνούν το μέτρο και φτάνουν στην αυτογελοιοποίηση με διάφορες λανθασμένες γλωσσικές εκφράσεις ,έμμεσο δείγμα της πνευματικής τους ένδειας, και με απρεπή συμπεριφορά. Τότε οι χώροι των συνεδριάσεων γίνονται «θέατρα» και οι συνεδριάσεις «θεατρικές παραστάσεις» και, δυστυχώς, οι πολίτες «θεατές» σε ένα “δράμα”.
Για να αποφευχθεί, λοιπόν, το «θέατρο του παραλόγου», οφείλουν να λαμβάνουν θέσεις στην πολιτική άτομα υπεύθυνα, άτομα με αίσθηση καθήκοντος και γνώση. Γιατί, με τη γνώση θα μπορέσει να υπάρξει πρόοδος. Όχι, δεν εννοούμε καθιέρωση της «αριστοκρατίας του πνεύματος», γιατί και ανούσια είναι και ανέφικτη, αφού η δημοκρατία αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα ως το καλύτερο από τα ήδη δοκιμασμένα πολιτεύματα.
Αποσκοπούμε, λοιπόν, στην ανάδειξη ανθρώπων επιπέδου και γενικά στην επιμόρφωση των πολιτών. Αν ενδιαφερόμαστε ειλικρινά για τούτον εδώ τον τόπο οφείλουμε να δράσουμε, τόσο ως ψηφοφόροι, ψηφίζοντας με σύνεση όσο και ως αιρετοί, εργαζόμενοι ουσιαστικά και παραγωγικά για το δημόσιο συμφέρον και όχι τύποις.
