Του Μίνωα Ράπτη,
Είναι γνωστό μέσα από τη μελέτη διεθνούς ιστορίας ότι οι μεγάλες οικονομικές κρίσεις, κατά τη διαρκεί που ξεσπούν αλλά και μετά το πέρας τους ανοίγουν μεγάλες πληγές στον κοινωνικό ιστό.
Η ελληνική περίπτωση δεν είναι εξαίρεση. Φυσικά κατά την τελευταία δεκαετία, από όταν περίπου δηλαδή ξέσπασε και η κρίση, είδαμε την αλληλεγγύη να ανθίζει και να αποκτά με διάφορες πια εκφάνσεις, συγκεκριμένη δομή και οργάνωση.
Τα αρνητικά αποτελέσματα όμως και η αποσάθρωση που επήλθε σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας είναι πλέον πράγματα που δεν γίνεται και που δεν πρέπει να αγνοούμε.
Ακόμη χειρότερα δε όταν η αποκτήνωση εκφράζεται μέσα στην πολιτική, από τα στόματα των πολιτικών, των «ηγετών» μας, που δίνουν το καλό παράδειγμα.
“Τυχαία έπεσε πάνω εκεί που δεν έπρεπε, ωραία γκομενίτσα ήταν και της την πέσανε για σεξ. Δεν κάθισε και έφαγε τα χαστούκια της.“
«Τώρα να καούν για να βάλουν μυαλό ρε φίλε….Ναι μπορεί να έχουμε 50 νεκρούς για πλάκα για τον κάθε βλάκα τώρα….Τα όρνια να μείνουν εκεί»
Την πρώτη φράση την είπε οπαδός μιας εκ των μεγαλύτερων Ελληνικών ομάδων για μια 22χρονη που δέχθηκε επίθεση με μαχαίρι.
Την δεύτερη, όργανο του Πυροσβεστικού Σώματος κατά τη διάρκεια των φονικών πυρκαγιών που συγκλόνισαν την Ελλάδα τον Ιούλιο του 2018.
Η πλήρης απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και της γενετήσιας ελευθερίας.
Πως περιμένουμε όμως τους ανώνυμους ανθρώπους, τους πολίτες που δεν υπόκεινται σε δημόσια κριτική και δεν χρειάζεται να υποστούν κανενός είδους κοινωνικό έλεγχο (δεδομένου ότι δεν διαρρέει κάτι από τα όσα λένε κι όσα πράττουν) να μην σκέφτονται και να μην δρουν έτσι, όταν ανεχόμαστε έναν υπουργό της κυβέρνησης να απευθύνεται με χυδαίο τρόπο σε ένα άτομο με ειδικές ανάγκες επειδή έτυχε να είναι πολιτικός του αντίπαλος;
Εδώ φυσικά αξίζει να γίνει κι ο διαχωρισμός: όταν αξιώνεις δημόσια θέση τοποθετείς και τον εαυτό σου σε ανάλογη κριτική.
Αυτό δεν αναιρεί όμως πολλά πράγματα. Δεν αναιρεί ότι στο βωμό της κρίσης, οι άνθρωποι δεν γίνεται να συμπεριφέρονται σαν κτήνη, με τις ευλογίες μάλιστα του επίσημου πολιτικού προσωπικού του κράτους.
Μήπως λοιπόν είναι η ώρα να αποκτήσουν ενσυναίσθηση των ευθυνών τους οι τωρινοί, χθεσινοί αλλά και αυριανοί κυβερνήτες αυτής της χώρας; Μήπως είναι η ώρα για λιγότερους Πολάκηδες να μολύνουν τον καθημερινό δημόσιο διάλογο; Μήπως είναι η ώρα κι εμείς οι ίδιοι να αντιδράμε όταν βλέπουμε μια μαμά να χαστουκίζει το ανήλικο παιδάκι της ή έναν άντρα να κακοποιεί τη γυναίκα του;
“Κατηγορούμε την κοινωνία. Αλλά η Κοινωνία είμαστε όλοι εμείς. Κι αν θέλουμε να την αλλάξουμε, πρέπει να αλλάξουμε εμείς πρώτοι.”
Γεννημένος και μεγαλωμένος από το 1998 στην Αθήνα, προπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης & Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης στην Κομοτηνή, στην κατεύθυνση της Πολιτικής Επιστήμης.
