Του Μιχάλη Γιαννακίδη,
Ήταν ένα υπέροχο πασχαλιάτικο απόγευμα: καθόμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, πίνοντας εναν πραγματικά τεράστιο freddo capuccino, ακούγοντας μόνο τα πουλάκια… και τα ενοχλητικά θορυβώδη λεωφορεία (καταραμένο 411). Τότε, όσο κοιτούσα τα φυτά που με παρακαλούσαν, σχεδόν με ικέτευαν, να τα ποτίσω πέρασε ένα όχημα που έφερε έναν αιθερικό ήχο στα αυτιά μου.΄Οντας στο πασχαλιάτικο, σε-επαφή-με-τον-θεό πνεύμα, νόμιζα πως ήταν φωνές αγγέλων, μα όχι, ήταν η φωνή του Sin Boy να μου ανακοινώνει πως δεν είναι μάμα.
Τώρα θα ήταν η στιγμή που θα σας μιλούσα για το τραγούδι, μάλλον κάνοντας κάποια, ελάχιστα τραβηγμένα, αστεία, μα πραγματικά δεν βρίσκω το λόγο, γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι υπερβολικά έυκολο. Από την εκκέντρικη εμφάνιση του Sin Boy (την οποία πλήρως υποστηρίζω) μέχρι τα bars του Ypo για το εμφιαλωμένο νερό fiji, και την απέχθεια του madclip για την αποθήκευση τηλεφωνικών επαφών: οι επιλογές είναι απεριόριστες. Η κωμικότητα του ”Mama”, είτε εσκεμμένη, είτε όχι, είναι κομμάτι του τραγουδιού και παράγοντας στην επιτυχία του.
Μιλώντας για επιτυχία, το Mama είναι ίσως το πιο ”viral” ελληνικό rap τραγούδι των τελευταίων ετών. Έχει συγκεντρώσει 11 εκατομμύρια προβολές μέσα σε 20 μέρες, παραμένει υψηλά στις τάσεις του Youtube και ακούγεται στο Spotify 20.000 φορές καθημερινά, πολύ παραπάνω από οποιοδήποτε άλλο τραγούδι στην Ελλάδα.
Η κωμικότητα του το καθιστά απόδειξη για την σχέση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ της διαδικτιακής χιουμοριστικής κουλτούρας και της μουσικής. Όπως έκανε το Gucci Gang και το I Love It, έτσι και το Mama εισέρχεται στον κόσμο του Ίντερνετ και χρησιμοποιείται με διαφόρους τρόπους. Γίνεται αντικείμενο για memes, θέε μου, τόσο πολλά memes, το βλέπεις να αναφέρεται σε σχόλια στο facebook, το ακούς από τα ηχεία ενός αυτοκινήτου, υπάρχει παντού.
Παράλληλα, φτάνει στα αυτιά ατόμων που δεν συνηθίζουν να ακούν τέτοιου είδους μουσική και μπορεί μάλιστα να τη χλευάζουν για την έντονη χρήση του autotune και την κενότητα των στίχων της. Όμως κάποιες φορές ο παραγωγός έκανε καλή δουλεία και ο ρυθμός είναι πολύ καλός, το μπάσο πολύ δυνατό και το autotune τόσο μελωδικό. Έτσι, αγκαλιάζεις αυτούς τους στίχους για γυναίκες, ντρόγκια και λεφτά που δε σημαίνουν τίποτα για σενα και τους τραγουδάς κοιτώντας τον κοντινότερο σου φίλο, περιμένοντας να σου ανταποδώσει ένα χαζό γέλιο.
Όμως, δεν είναι μόνο η κωμικότητα που ευθύνεται για τη δημοφιλία του Mama, αλλά και ο ήχος του. Θα ήμουν πολύ άδικος προς στον παραγωγό AMPROD αν έλεγα πως το δημιούργημά του δεν είναι εκνευριστηκά πιασάρικο. Είναι μία μίξη πολλών μουσικών τάσεων που έχουν πέραση στο σημερινό μουσικό τοπίο, ένας συνδυασμός trap, RnB, pop και διαφόρων τεχνικών που χρησιμοποιούνται ευρέως στη μουσική βιομηχανία.
Μπορείτε, εύλογα, να αναρωτηθείτε αν οι στίχοι του έχουν κάποιο, έστω ελάχιστο, νόημα, αν έχει κάποιον ιδιαίτερο καλλιτεχνικό σκοπό, αν περνάει το οποιοδήποτε μήνυμα, αν θα το θυμόμαστε σε 10 χρόνια. Η απάντηση σε όλες τις παραπάνω ερωτήσεις είναι λογικά αρνητική, αλλά δεν έχει σημασία. Το Mama είναι το τραγούδι που, αυτή τη στιγμή, προτιμάει η μάζα, για τον έναν ή τον άλλον λόγο. Είναι το τέλειο τραγούδι για μία ατελή, όπως κάθε άλλη, εποχή.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά μένει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι τριτοετής φοιτητής Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και πιο συγκεκριμένα στον χώρο τον media, ενώ στον ελεύθερο του χρόνο, ασχολείται με την τέχνη και την άθληση.
