Του Πελοπίδα-Παναγιώτη Κουλούρη,
1707: Εφαρμόζεται το «Νομοσχέδιο για την Ένωση». Τα Κοινοβούλια Αγγλίας και Σκωτίας συνεδριάζουν και αποφασίζουν την ένωσή τους – Πράξεις της Ένωσης 1707 -, σχηματίζοντας το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας. Το Νομοσχέδιο για την Ένωση του 1707 ψηφίστηκε από τα Κοινοβούλια της Σκωτίας και της Αγγλίας και προέβλεπε την Ένωση των δύο βασιλείων σε ένα. Αρχικά, ψηφίστηκε στο Κοινοβούλιο της Αγγλίας το 1706, ως “Νομοσχέδιο για την Ένωση με τη Σκωτία”, ενώ το 1707 ψηφίστηκε στο Κοινοβούλιο της Σκωτίας ως “Νομοσχέδιο για την Ένωση με την Αγγλία”. Από το 1606, 1667 και 1689 έγιναν προσπάθειες να ενωθούν οι δύο χώρες οι οποίες συνδέονταν με προσωπική ένωση, και με πολιτικούς όρους. Το 1707 τα δύο κοινοβούλια υποστήριξαν τη Συνθήκη, αν και για διαφορετικούς λόγους. Η Συνθήκη της Ένωσης αποτελούταν από 25 άρθρα, εκ των οποίων τα 15 ήταν οικονομικού χαρακτήρα. Στη Σκωτία, το Κοινοβούλιο ψήφισε χωριστά το κάθε άρθρο και ορισμένες ρήτρες, οι οποίες συζητήθηκαν στις εξειδικευμένες επιτροπές. Το άρθρο 1 της Συμφωνίας, που αναφερόταν στη συγχώνευση των δύο χωρών σε μια Ένωση, ψηφίστηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1706, με 116 υπέρ και 83 ψήφους κατά. Για να μειώσει την αντίσταση της Εκκλησίας της Σκωτίας, το Κοινοβούλιο της Σκωτίας πέρασε έναν επιπλέον νόμο, που χορήγησε προτεραιότητα σε αυτήν όσον αφορά τα θρησκευτικά θέματα. Η σύμβαση στο σύνολό της υπερψηφίστηκε στις 16 Φεβρουάριο του 1707 με 110 – 69 ψήφους. Η Union Jack, η νέα σημαία, είναι αποτέλεσμα των συμφωνιών της Ένωσης. Τα αίτια της Ένωσης διαφέρουν από ιστορικό σε ιστορικό. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ψηφίστηκε από τους Σκωτσέζους ώστε να τους βοηθήσει η Αγγλία με τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν. Άλλοι πάλι θεωρούν δεδομένο ως κίνητρο και την δωροδοκία. Από τη μεριά των Άγγλων τα κίνητρα φαίνονται πιο καθαρά. Μετά από 100 χρόνια ουσιαστικής κατάκτησης της Σκωτίας, και του θανάτου του βασιλιά υπό τον οποίον τα δύο στέμματα βρίσκονταν σε προσωπική ένωση, η Αγγλία δεν ήθελε να αποσχιστεί η Σκωτία, ενώ, φοβόταν και συμμαχία με τους αντιπάλους της.
1863: Γεννιέται στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ο ποιητής Κωνσταντίνος Π. Καβάφης. Χωρίς αμφιβολία, ο Καβάφης αποτέλεσε τη μεγαλύτερη πνευματική φυσιογνωμία της Αλεξάνδρειας. Το 1870, άρχισε η σταθερή πορεία της οικονομικής παρακμής της οικογένειας. Το 1872 ο Καβάφης και τα αδέρφια τού μετακόμισαν στην Αγγλία όπου και έζησαν εκεί για έξι χρόνια. Το 1878, επέστρεψαν στην Αλεξάνδρεια και ο Καβάφης συνέχισε τις σπουδές του στο Εμποροπρακτικό Λύκειο «Ερμής». Το 1882, στη διάρκεια της αιγυπτιακής εξέγερσης κατά των Βρετανών, μετακόμισε με την οικογένειά του για τρία χρόνια στην Κωνσταντινούπολη. Η τριετής παραμονή του Καβάφη στην Πόλη ήταν σημαντική, καθώς τότε ξεκίνησε τις πρώτες συστηματικές προσπάθειές τού στην ποίηση. Παράλληλα, εκείνη την εποχή, συνέχισε να μελετά την αρχαία και μεσαιωνική ελληνική φιλολογία, μελέτη, που είχε ξεκινήσει από την Αγγλία. Το 1891 εξέδωσε σε μονόφυλλο το πρώτο αξιόλογο ποίημά του, το «Κτίσται», και δημοσίευσε ορισμένα εκ των πιο αξιόλογων πεζών του κειμένων, όπως το περί των «Ελγινείων», που παρουσίαζαν, δημοσίως, την πολιτική πλευρά του ποιητή και το «Ολίγαι λέξεις περί στιχουργίας». Το 1901 και το 1903 ταξίδεψε στην Ελλάδα και γνώρισε, στην Αθήνα Έλληνες πεζογράφους (Πολέμης, Ξενόπουλος, Πορφύρας). Το 1903 συνέγραψε και το σημαντικότερο πεζό κείμενό του, τον «φιλοσοφικό έλεγχο» των ποιημάτων του, που είναι γνωστό με τον τίτλο «Ποιητική». Τα επόμενα χρόνια κυλούν ανάμεσα σε ποιητικούς, φιλοσοφικούς στοχασμούς, γνωριμίες με εξέχουσες προσωπικότητες στην Αλεξάνδρεια (Ίων Δραγούμης, Ε.Μ. Φόρστερ). Το 1926 η κυβέρνηση του δικτάτορα Πάγκαλου τίμησε τον Καβάφη με το παράσημο του Φοίνικος, διάκριση, την οποία ο ποιητής απεδέχθη, λέγοντας, πως: «Το παράσημο μού το απένειμε η Ελληνική Πολιτεία, την οποία σέβομαι και αγαπώ. Η επιστροφή του παρασήμου θα είναι προσβολή εκ μέρους μου προς την Ελληνικήν Πολιτείαν γι’ αυτό και το κρατώ». Το 1927 γνώρισε τη Μαρίκα Κοτοπούλη και το Νίκο Καζαντζάκη. Από το 1930 άρχισε να έχει προβλήματα με το λάρυγγά του και τον Ιούλιο του 1932, οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο του λάρυγγα. Μετέβη στην Αθήνα και εισήχθη σε νοσοκομείο κάνοντας τραχειοτομία. Μετά από τέσσερεις μήνες παραμονής στην Αθήνα, γύρισε στην Αλεξάνδρεια όπου και το 1933, στις 29 Απριλίου, μέρα των γενεθλίων του, πέθανε.
1901: Γεννιέται στο Ανάκτορο Αογιάμα στο Τόκιο, ο 124ος Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας, Χιροχίτο και, επίσης, γνωστός και ως Αυτοκράτορας Σόουα. Ήταν ο μακροβιότερος Αυτοκράτορας στην ιστορία της Ιαπωνίας. Το 1926 ανήλθε στον θρόνο μετά τον θάνατο του πατέρα του. Εφήρμοσε ιμπεριαλιστική πολιτική καταλαμβάνοντας τη Μαντζουρία το 1931, ενώ εξαπέλυσε επίθεση στην Κίνα το 1937. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Χιροχίτο, αρχικά, τάχθηκε υπέρ της ουδετερότητας αλλά, τελικά, αποφάσισε να εισέλθει η Ιαπωνία στον πόλεμο στο πλευρό των Δυνάμεων του Άξονα. Η απόφαση αυτή οδήγησε στην ήττα της Ιαπωνίας και στην παράδοσή της στους Συμμάχους. Ο Χιροχίτο έγινε ο πρώτος Ιάπωνας αυτοκράτορας που παραδόθηκε σε ξένα στρατεύματα. Με την είσοδο των Αμερικανών στο Τόκιο, ο Χιροχίτο όχι μόνο δεν έχασε τον θρόνο, αλλά δεν παραπέμφθηκε καν για εγκλήματα πολέμου.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1996. Το 2014 ξεκίνησε τις σπουδές του, στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Πάντειου Πανεπιστημίου αποφοιτώντας το 2018. Τον Οκτώβριο ξεκίνησε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Νεαπόλεως Πάφου στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα "Νεότερη και Σύγχρονη Ευρωπαϊκή και Ελληνική Ιστορία". Στο OffLine Post αρθρογραφεί για τις κατηγορίες Πολιτικού και Ιστορίας.
