Του Γεωργίου-Ερμή Μπουγιούρη,
«Το Πάσχα, η μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας, μια μέρα που συμβολίζει για όλους μας τη νίκη του Φωτός επί του σκότους, της Δικαιοσύνης επί της αδικίας, της Αγάπης επί της μισαλλοδοξίας…, μπορεί να είναι φέτος και μια μέρα βεβαιότητας για ένα καλύτερο αύριο».
Θα νόμιζε κανείς πως αυτή θα μπορούσε να είναι η ευχή κάποιου βαθιά θρησκευόμενου πολιτικού. Είναι απ’ τις ευχές που θα ήταν κάνεις σίγουρος πως προέρχονται απ’ το γραφείου Τύπου ενός κόμματος που δηλώνει περήφανο για την ελληνικότητά του. Ένα κόμμα που ενσαρκώνει το παλιό καλό τρίπτυχο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Από εκείνα τα κόμματα που κατηγορούν για όλα τα κακά τους ξένους ή τις ξένες δυνάμεις.
Καμία σχέση. Η προαναφερθείσα δήλωση ήταν του Πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα σε μήνυμα του μέσω του ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Θυμάμαι το Πάσχα του ’15, ο νέος και φρέσκος τότε, πρωθυπουργός είχε κάνει την παρθενική του εμφάνιση στην εκκλησία. Μέχρι και η σατιρική εκπομπή «Ράδιο Αρβύλα» είχε αφιερώσει και βιντεάκι για ακριβώς αυτό το πράγμα. Ήδη σχολίαζαν από τότε πως ο κ. Τσίπρας από εκεί που πολεμούσε την θρησκεία με νύχια και με δόντια (σήμα κατατεθέν της Αριστεράς) κατέληξε να βρίσκεται με κεράκι στα σκαλιά της εκκλησίας να εύχεται «Καλό Πάσχα» στους υπόλοιπους πιστούς που βρίσκονταν εκεί. Που να ήξεραν, τότε, πόσα ακόμη θα ακολουθούσαν…
Ωστόσο, θα ήταν λάθος να κατηγορήσει κάνεις τον Πρωθυπουργό. Δεν φταίει ο ίδιος. Είναι οι δεδομένες συγκυρίες που επιβάλλουν τέτοιες κινήσεις. Είναι οι καιροί. Οι αριθμοί στα υπόγεια του Μαξίμου δεν βγαίνουν και πρέπει κάπως να γίνει σωστό μάρκετινγκ ώστε να προσελκύσουν τις ψήφους που χρειάζονται. Παρά ταύτα οφείλουμε να τον συγχαρούμε πως έβαλε το πρωθυπουργικό καθήκον πάνω απ’ τις προσωπικές του προτιμήσεις. Διότι, εκείνη την στιγμή στην εκκλησία δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας αλλά είναι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Και ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος οφείλει να γιορτάσει το Πάσχα.
Η πολιτική σε αλλάζει. Από την μια μέρα στην άλλη, ελέω της ψηφοθηρίας και της ανάγκης επιβίωσης στην πολιτική αρένα, βλέπει κανείς παλαίμαχους φιλελεύθερους και δεξιούς να βγαίνουν φωτογραφίες αγκαλιά με συνδικαλιστές των ταξί και να τους υπόσχονται μονοπώλιο στον κλάδο τους. Βλέπει κανείς κομμουνιστές να δέχονται χορηγίες από τεράστιες πολυεθνικές εταιρείες που ρουφούν το αίμα των εργαζομένων (sic). Έτσι, βλέπει κανείς αριστερούς που ήταν στα μαχαίρια με την εκκλησία να έρχονται από καρδιάς… «Καλό Πάσχα».
Η πολιτική σε αλλάζει. Θυμάμαι ένας καλός φίλος πολιτικός μου είχε «παραπονεθεί» πως έχει βαρεθεί το «διετές παρακάλι για ψήφους. Πρέπει να ξεκινήσουμε έργα, να στείλουμε μηνύματα με ευχές στις επόμενες γιορτές». Δεν σοκαρίστηκα ιδιαίτερα διότι γνώριζα πως απαιτείται γερό στομάχι για να «παρακαλάς» κάθε τέσσερα χρόνια να σε ξαναεπιλέξει ο λαός. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, όμως, είναι η κυνικότητα με την οποία τα άτομα αυτά όντως αλλάζουν τις πεποιθήσεις τους, και σε προέκταση τον εαυτό τους, για να συνεχίσουν να είναι προσκολλημένοι στα ηνία των κοινών της χώρας.
Η πολιτική όντως σε αλλάζει. Για παράδειγμα, τον πρωθυπουργό, η πολιτική, τον έβαλε στο μονοπάτι της Χριστιανικής Πίστεως. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα είναι το επόμενο που θα δουν τα μάτια σου. Ειδικά τώρα που έρχονται και εκλογές.
Χρόνια πολλά!
Γεννήθηκε το 1998 στο Ρέθυμνο, Κρήτης. Είναι προπτυχιακός φοιτητής του Τμήματος Ιστορίας & Φιλοσοφίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Διευθυντής Αττικής του Think Tank ΚΕΑΣΜ και Γενικός Γραμματέας της νεολαίας Rotary Αθηνών. Επίσης ασχολείται ενεργά με τον αθλητισμό και τον εθελοντισμό.
