Του Έκτορα Σακάλογλου,
Θυμάμαι την πρώτη μέρα στην σχολή κινηματογράφου. Μας ρωτούσαν ποια είναι η αγαπημένη μας ταινία. Ήμουν φρεσκοξυρισμένος, αδύνατος και φοβισμένα ενθουσιασμένος για ό,τι θα ακολουθούσε. Όταν έφτασε η σειρά μου είπα το ‘’Όσα παίρνει ο άνεμος’’ και όλοι όσοι ήταν στην αίθουσα άρχισαν να γελάνε.
Ονομάζομαι Έκτωρ Σακαλόγλου, είμαι 27 φορές φιναλίστ και 6 φορές βραβευμένος σε φεστιβάλ σε όλες τις γωνιές του κόσμου. Είμαι 21 ετών, πριν 3 χρόνια έγινα ο νεότερος βραβευμένος σκηνοθέτης στην Ελλάδα σύμφωνα με την λίστα της Ακαδημίας Κινηματογράφου και έκτοτε έχω συνεργαστεί με την ΕΡΤ και την ΕΕ. Στα μουσικά βίντεο που αναλαμβάνω υπογράφω ως dirhektor που είναι συνθετικό των λέξεων Director (Σκηνοθέτης) και Hektor (Έκτωρ).
Μεγαλωμένος στην τελευταία γενιά χωρίς οικιακή σύνδεση στο διαδίκτυο η εύρεση ταινιών, εκπομπών και κάθε οπτικοακουστικού μέσου ήταν ένα κυνήγι που περιοριζόταν στην τηλεόραση, τις προσφορές των εφημερίδων, και τα ψυχρά φωτισμένα video club. Η σκηνοθεσία αποτελεί μια τέχνη συντονισμού. Πρέπει να στήσεις και να επιβάλλεις την άποψη σου σε ένα πολυάριθμο καλλιτεχνικό συνεργείο σύμφωνα με την εξέλιξη του σεναρίου. Το άτομο που αναλαμβάνει όλη την ευθύνη ολοκλήρωσης ενός οπτικοακουστικού μέσου.
Η ζωή μας αποτελεί ένα διαρκές μονοπλάνο, υπό αυτήν την έννοια όλοι είμαστε σκηνοθέτες.
Προέρχομαι από οικογένεια δικηγόρων. Ήταν βράδυ, είχε καλοκαιρινή δροσιά, ήταν αργά το βράδυ, ο πατέρας μου κάπνιζε κουβανέζικα πούρα στο μπαλκόνι. Με περίμενε γιατί ήξερε. Έπειτα από την αποτυχία μου στις πανελλήνιες ήθελε να μου προτείνει να δώσω μια δεύτερη φορά εξετάσεις για να πιάσω τις βάσεις της Νομικής. Δεν μπορώ να πω ότι είχα καταλήξει στην Σκηνοθεσία. Δειλά είπα πως δεν επρόκειτο να χαραμίσω έναν χρόνο της ζωής μου για το όνειρο ενός άλλου. Εγώ ήθελα να γίνω σκηνοθέτης. Δεν έχω σκοπό να σας πω κάποιο αμερικάνικο όνειρο, θα σας μιλήσω ωμά. Με κοίταξε απαξιωτικά με ένα βλέμμα που θα έριχνε κατά τη διάρκεια μιας ανάκρισης ενός εγκληματία.
‘’Αν θες να γίνεις σκηνοθέτης, εμένα να με ξεχάσεις, αυτήν την θέα από το μπαλκόνι δεν θα την έχεις ποτέ και θα είσαι πάντα ο Εκτοράκος της παρέας, δεν είσαι γιός μου.’’
Ήταν αργά το βράδυ καθώς δακρυσμένα έτρεχα στους δρόμους. Ως παιδί πήγαινα στα καλύτερα ιδιωτικά, ντυνόμουν όμορφα και όλα τα είχα έτοιμα. Ξαφνικά έμεινα γυμνός. Αυτή η πρόταση αρκούσε για να ξυπνήσει το ένστικτο επιβίωσης μέσα μου.
Από τα μεγάλα σαλόνια ξαφνικά έτρεχα σε αποθήκες σουπερμάρκετ, βρώμικες κουζίνες και ξένα σοκάκια μοιράζοντας φυλλάδια. Έβλεπα τους φίλους μου να πηγαίνουν διακοπές και να κάνουν σπάταλη ζωή όσο εγώ έκανα υπομονή. Περνούσα εβδομάδες τρώγοντας μακαρόνια και διευρύνοντας το σαμπουάν με νερό. Τα βράδια με έπαιρνε ο ύπνος με ξερά δάκρυα στα μάγουλα και στεγνό στομάχι από τους εμετούς. Δεν είχα επιλογή να μην ξεφύγω .
Η σκηνοθεσία είναι ένας μοναχικός δρόμος. Τα περισσότερα βράδια τα περνάω κλεισμένος στο γραφείο μου γράφοντας, βλέποντας και ανταλλάσσοντας email. Οι συμφοιτητές μου δεν με συμπαθούσαν λόγω της αφοσίωσης μου και όποτε οι σχολικοί μου φίλοι με καλούσαν στα πανεπιστημιακά τους πάρτι θόλωνα από τα νιάτα που χάνω.
Δεν κατηγορώ τον πατέρα μου και δεν μετανιώνω για τίποτα. Είχε δίκαιο, κρίνοντας από τα άτομα που έβλεπα στις ανύπαρκτες ελληνικές κινηματογραφικές σχολές οι περισσότεροι εκεί μέσα δεν έγιναν ούτε θα γίνουν. Δεν αρκεί να είσαι σκηνοθέτης επειδή σου αρέσει το cinema αλλά επειδή πρέπει να βγάλεις κάτι από μέσα σου. Άμα μπορούσα να εκφραστώ σωστά δεν θα είχα απωθημένα.
Η σχολή μας έβαζε ανά εξάμηνο ασκήσεις, εγώ φρόντιζα να μην ήταν ασκήσεις αλλά ολοκληρωμένες ταινίες μικρού μήκους για να δοκιμάσω την φεστιβαλική μου τύχη. Η πρώτη ταινία μου, 15 Φεβρουαρίου αφορά δύο νέους που κάθε μέρα μπαίνουν στο ίδιο βαγόνι τρένου, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου κοιτάζονται και ερωτεύονται αλλά την επόμενη, 15 Φεβρουαρίου είναι ξανά δύο ξένοι. Έμπνευση αποτελεί μια μεγάλη ερωτική απογοήτευση που πέρασα κατά την διάρκεια του πρώτου εξαμήνου Σκηνοθεσίας. Έστειλα την ταινία στο νεοσύστατο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Αλεξάνδρειας, το διοργάνωνε ο τοπικός κινηματογραφικός σύλλογος, η ταινία κέρδισε το βραβείο κοινού. Ήταν επισήμως η πρώτη μου βράβευση. Λίγους μήνες αργότερα η ΕΡΤ θα αποκτήσει τα δικαιώματα του Φεστιβάλ και μαζί των ταινιών. Με αυτόν τον τρόπο έγινε το πρώτο πάντρεμα μαζί τους.
Παρακολουθώντας την πρόοδο μου μου έστειλαν 1 χρόνο αργότερα ανάθεση σκηνοθεσίας ντοκιμαντέρ στην Αυστραλία. Έπειτα από τις καλές επιδόσεις ο δρόμος άνοιξε και για το Μεσογειακό Ινστιτούτο Κινηματογράφου όπου έγινα ο μοναδικός φοιτητής δεκτός για πρακτική. Όντας το παιδί για τα θελήματα δουλειά μου ήταν να παραλαμβάνω τους κινηματογραφιστές από το Λιμάνι της μικρής Νισύρου και να τους οδηγώ στα ξενοδοχεία τους. Καθώς περπατούσα μαζί τους, κουβαλώντας τις βαλίτσες τους, τους έκανα μια εισαγωγή για το νησί, την Ελλάδα και το πρόγραμμα.
Ένας ρώτησε και για εμένα, όταν φτάσαμε στο χώρο διαμονής του με την σύζυγο του μου έδωσε μια κάρτα του, ήταν ο Daniel Attias ο σκηνοθέτης των Lost,The Walking Dead, House, True Detective, The Wire και άλλων. Ήμουν ο μόνος που έλαβε κάρτα του.
Τα γυρίσματα είναι σαν την πρώτη φορά που κάνεις έρωτα. Ένας συνδυασμός φόβου, ενθουσιασμού και περιέργειας.
Εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους που είσαι μαζί αλλά πάντα έχεις μια επιφύλαξη. Εν τέλει όταν η κάμερα αρχίζει να γράφει, ξέρεις πως όλα θα πάνε καλά.
Ο κινηματογράφος σε όλο τον κόσμο όπως και στην Ελλάδα έχει γιγάντιο μέλλον με απίστευτες οικονομικές προοπτικές. Η Ελλάδα αποτελεί μία από τις 10 χώρες με την μεγαλύτερη παραγωγή ταινιών τον χρόνο απλώς με πολύ μικρότερα budget. Δικαιολογημένα με την απαράδεκτη ποιότητα ελληνικών ταινιών ο ενθουσιασμός για κάθε νέα παραγωγή είναι μηδενικός. Ο στόχος μου είναι μέσα σε δέκα χρόνια με τα σενάρια που έχω στα χέρια μου, από συγγραφείς και δικά μου, να κάνω τους νέους να γεμίζουν και να αναμένουν κάθε νέα ταινία σαν να πρόκειται για νέα υπερηρωική ταινία της Μarvel και τους ενήλικες να συγκινούνται σαν να βλέπουν μαγεία για πρώτη φορά.
Δεν θυμάμαι ποτέ το ρολόι να κάνει τόση φασαρία.
