Της Στεργιανής Μπιλιάλη,
Απάντηση στις βολές του Αναπληρωτή Υπουργό Παιδείας έδωσε ο υποψήφιος Ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, μιλώντας την Τρίτη στον ραδιοφωνικό σταθμό ‘’Παραπολιτικά 90.1’’.
Συγκεκριμένα μίλησε για την διαδικασία πρόσληψής του στο ΕΣΥ, αναφέροντας τα εξής: «Είναι μικρότητα να ανεβεί το ΦΕΚ. Ακολούθησα μια νόμιμη διαδικασία που υπήρχε κρίση, αξιολόγηση και σε αυτή τη θέση που βρίσκομαι εγώ, βρίσκομαι κάτω από μια διαδικασία υπό κρίση. Δεν είμαι μόνιμος επιμελητής, για πέντε χρόνια κρίνομαι για το αν η εργασία μου μπορεί να ανταποκριθεί στις λειτουργίες ενός νοσοκομείου, άρα έχω περάσει από μια επιτροπή, η επιτροπή με αξιολόγησε πέρασα από μια διαδικασία 7-8 μηνών μέχρι να γίνει ο διορισμός μου. Δεν είναι μια μέρα σηκώθηκε ένα τηλέφωνο, χρησιμοποίησα ένα νόμο και την επόμενη μέρα μπήκα».
Παράλληλα, έκανε λόγο για την προσβασιμότητα, αναφέροντας, ότι δεν είναι απλώς μια θέση σε ένα νοσοκομείο, αλλά η προσβασιμότητα είναι ανάγκη να βρίσκεται παντού, αυτό όμως δεν γίνεται. Εξέφρασε επιπλέον την γνώμη του για την ανάγκη εκσυγχρονισμού των υποδομών της χώρας, με βάση τα σύγχρονα ευρωπαϊκά πλαίσια. Στο πνεύμα αυτό συνεχίστηκε η συζήτηση με τον κ. Κυμπουρόπουλο να τονίζει την αναγκαιότητα βελτίωσης των υποδομών στην χώρα προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι καθημερινές ανάγκες των πολιτών, καθώς άλλωστε η εύκολη, ανεμπόδιστη μετακίνηση αποτελεί δικαίωμα και όχι πολυτέλεια.
Με την αφορμή αυτή, κάνει λόγο για τον δικό του προσωπικό αγώνα στον τομέα αυτό: «Όταν πέρασα στην Ιατρική Σχολή η προσβασιμότητα των κτηρίων ήταν ένα 15%, έτρεχα σε τεχνικές υπηρεσίες, στον πρόεδρο της σχολής για να μπορέσω να κάνω πιο προσβάσιμη τη σχολή. Όταν έφυγα από τη σχολή, η σχολή είχε γίνει με δικιά μου παρέμβαση ένα 85% προσβάσιμη. Αυτό θέλει κόπο, χρόνο και ξόδεμα του δικού μου ελεύθερου χρόνου για να κάνω κάτι το οποίο είναι απαραίτητο. Αυτά δεν τα ξέρει κανένας, τα λέω γιατί είναι μια πορεία η οποία είναι πολύ μικρή σταγόνα. Το ΦΕΚ που ανέβηκε είναι ντροπή, είναι άδικο γιατί χάνουμε την ουσία. Η ουσία είναι αλλαγή και η ουσία είναι να φτιάξουμε τα πράγματα έτσι ώστε να είναι λειτουργικά και προσβάσιμα».
Ο κ. Κυμπουρόπουλος έθιξε αυτή την φορά ένα κοινωνικό ζήτημα, το οποίο αφήνει αδιάφορη την μεγάλη πλειοψηφία αλλά ο αντίκτυπός του καθιστά την καθημερινή μετακίνηση, αγώνα για τους εμπλεκόμενους. Η αναπηρία, όπως ο ίδιος είχε αναφέρει δεν είναι συνώνυμο της ‘’κακομοιριάς’’. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες αποτελούν ένα ενεργό ποσοστό της κοινωνίας, συμβάλλουν σημαντικά στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα αλλά ωστόσο δεν χαίρουν των ίδιων ‘’προνομίων’’ στην ανεμπόδιστη και αυτόνομη μετακίνηση τους.
Αν και τις τελευταίες δεκαετίες έχουν πραγματοποιηθεί ορισμένα βήματα προς την βελτίωση των υποδομών στην χώρα, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι συνέβαλαν στο να καταστήσει αυτόνομη και ανεξάρτητη την μετακίνηση των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες. Είτε σε δημόσια κτήρια είτε στους δρόμους παρατηρούμε συνεχώς τις ελλείψεις: ανύπαρκτες ειδικοί είσοδοι, σπασμένες πλάκες στα πεζοδρόμια ενώ πολλές φορές η ειδική ράμπα για την μετακίνηση των ατόμων με Ειδικές Ανάγκες παρεμποδίζεται από κάδους απορριμμάτων η παρκαρισμένα αμάξια. Η χρήση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς ή η πρόσβαση σε κοινόχρηστους χώρους είναι σχεδόν αδύνατη χωρίς συνοδεία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, γεννήθηκε η ερώτηση: άτομα με αναπηρία ή κοινωνία με αναπηρία; Οι άνθρωποι αυτοί βιώνουν συνεχώς τον κοινωνικό αποκλεισμό όχι διότι δεν μπορούν να ενταχθούν στα κοινωνικά πλαίσια αλλά γιατί δυστυχώς η ίδια η κοινωνία είναι έτσι διαμορφωμένη, ώστε αδυνατεί να τους εντάξει.
Η αναπηρία είναι μία κοινωνική πραγματικότητα όπου κάτω από την ομπρέλα της λέξης αυτής, κρύβουμε την άγνοιά μας για την πραγματική διάσταση του θέματος. Πόσο ενημερωμένοι είμαστε για θέματα που αφορούν την αναπηρία και πόσο άνετα νιώθουμε να συζητάμε για αυτά χωρίς να τα εντάσσουμε σε κατηγορία ‘’ταμπού’’; Σίγουρα είναι πιο εύκολο να αποποιούμαστε της ευθύνης ότι η ζωή των ανθρώπων αυτών δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη ποιότητα λόγω της κατάστασης της υγείας τους, αλλά στην πραγματικότητα προστατεύουμε την αδράνεια μας και την ασφάλεια των κλειστών προνομίων που ως πλειοψηφία απολαμβάνουμε. Γιατί, το αντίθετο θα απαιτούσε αυτογνωσία, υπευθυνότητα και πολλή προσπάθεια για αλλαγή και ριζική αναδόμηση τόσο πολεοδομική όσο και κοινωνική.
Γεννημένη το 1999 στα Τρίκαλα, σπουδάζει στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Πάντειου Πανεπιστημίου. Η κύρια ενασχόλησή της εντοπίζεται στην εκμάθηση ξένων γλωσσών (αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά). Στον ελεύθερο της χρόνο παρακολουθεί ταινίες στον κινηματογράφο και πραγματοποιεί ταξίδια, που τόσο αγαπάει.
