Του Μανώλη Στυλιανάκη
Δυστυχώς η γενιά μας έζησε για να αντικρίσει το αποκρουστικό θέαμα της παμμέγιστης Παναγίας των Παρισίων τυλιγμένης στις φλόγες, του επιβλητικού αυτού ναού που άντεξε στο διάβα των αιώνων σεισμούς, καταποντισμούς, ορδές βαρβάρων, δύο παγκόσμιους πολέμους μόνο για να γίνει παρανάλωμα του πυρός, μόλις το κράτος ενδιαφέρθηκε για την συντήρησή του (!). Το χειρότερο όμως δεν είναι τόσο το φριχτό τούτο θέαμα καθ’ εαυτό, αλλά το κύμα γκρίνιας και μιζέριας που απλώθηκε σαν πλημμυρίδα κάποιου βαλτότοπου, μόλις ανακοινώθηκε η συγκέντρωση 1 δις €, ας σημειωθεί όχι από έκτακτα τέλη ή εξαναγκαστικούς φόρους, αλλά από εθελουσίως διδόμενες ιδιωτικές δωρεές ιδρυμάτων και φιλότεχνων εύπορων πολιτών.
«Αν είναι ικανοί να δώσουν δεκάδες εκατομμύρια για να ανοικοδομηθεί η Notre Dame, ας πάψουν να μας λένε πως δεν υπάρχουν χρήματα για να ικανοποιηθεί η επείγουσα κοινωνική ανάγκη», δήλωσε ο γενικός γραμματέας της CGT, ενός από τα κύρια γαλλικά συνδικάτα και συμμετέχων στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων. «Παιδιά λιμοκτονούν κι εσείς δίνετε χρήματα για πέτρες και ξύλα», ήταν ένα από πολλά οργισμένα σχόλια ενός ευαισθητούλη που δεν αντέχει να βλέπει τη διάσωση ενός μνημείου ανθρώπινου πολιτισμού, ανεκτίμητης πολιτισμικής αξίας για τη Γαλλία και την οικουμένη όλη, θεωρώντας τη σπατάλη και αναπαράγοντας το χιλιομηρυκασμένο κλισέ «Μα ο κόσμος πεινάει».
Επί της ουσίας τώρα, για εσάς που θέλετε να εξαφανίσετε την παγκόσμια πείνα με το εφάπαξ ποσό του 1 δις € που θα διατεθεί για τη συντήρηση ενός θρυλικού μνημείου κόσμημα του ανθρώπινου πολιτισμού, καλό είναι να έχετε μια αίσθηση των μεγεθών. Στην χειμαζόμενη μνημονιοδαρμένη Ελλάδα του σήμερα, η μέση μηνιαία συνταξιοδοτική δαπάνη ανέρχεται στα 2,3 δις €. Ακόμη, η μέση ετήσια καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών για τρόφιμα στην Αιθιοπία είναι 20 δις $(1). Συγχαρητήρια, θυσιάσατε την Παναγία των Παρισίων για να εξασφαλίσετε στους φτωχούς του τρίτου κόσμου ένα Big Mac ή έστω θα δώσετε ένα έκτακτο επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης στους φτωχούς συνταξιούχους που θα κρατήσει δύο βδομάδες! Φοβερή ιδέα, ειλικρινά πώς φαίνεται ο τύπος που έχει όλες τις λύσεις για όλα τα προβλήματα! Επίσης σίγουρα θα ήταν καλύτερο αντί φιλοδωρημάτων, να μεταλαμπαδεύσουμε στις υπανάπτυκτες αυτές χώρες τεχνογνωσία ώστε να παράγουν τον δικό τους πλούτο κατά το ρητό «Είναι ωφελιμότερο να διδάξεις σ’ έναν άνθρωπο πώς να ψαρεύει παρά να του χαρίσεις ένα ψάρι»! Η φτώχεια που μαστίζει αυτές τις χώρες του τρίτου κόσμου δεν είναι θέμα έλλειψης φιλευσπλαχνίας από πλευράς των δυτικών εθνών, αλλά είναι ζήτημα δομικό και απαιτεί εκ βάθρων τεκτονικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με σκοπό την εκρίζωση του υφιστάμενου παρωχημένου «σοσιαλίζοντος» μοντέλου και την αλλαγή πλεύσης προς μία φιλικότερη προς τις αγορές κατεύθυνση. Ενδεικτικά αναφέρω τα εξής παραδείγματα γειτονευουσών χωρών που όμως διαφέρουν όπως η μέρα με τη νύχτα. Από τη μία οι ευημερούσες δυτικότροπες χώρες της Μποτσουάνας, Χιλής και της Νοτίου Κορέας, και από την αντίπερα όχθη οι σοσιαλπαγιδευμένες στην φτώχεια χώρες της Ζιμπάμπουε, Βενεζουέλας και Βόρειας Κορέας. Δεν είναι θέμα φιλανθρωπίας, αλλά αναπτυξιακής πολιτικής και οικονομικού μοντέλου.
Επίσης, τι θα πει «σπατάλη χρημάτων»; Δηλαδή τι νομίζουν ότι θα απογίνουν αυτά τα χρήματα που θα δαπανηθούν για την αναστύλωση ενός ιστορικού μνημείου απαράμιλλης αίγλης και ανεκτίμητης ιστορικής αξίας; Θα γίνουν ξαφνικά καπνός ή μήπως θα μπουν στις τσέπες των μέχρι πρότινος άνεργων εργατών που τώρα όμως θα βρουν δουλειά στην επισκευή ενός κτιρίου; Οι εργάτες που υπομονετικά ψάχνουν δουλειά και τώρα θα προσληφθούν άμα τη ενάρξει αυτού του μεγαλεπήβολου κατασκευαστικού project, δεν έχουν οικογένεια και παιδιά να θρέψουν; Τι είναι αυτά τα χρήματα, αν όχι μία δημόσια επένδυση στον μουσειακό και μνημειακό πολιτισμό;
Με ποια λογική λοιπόν νομίζουν ότι τα χρήματα αυτά δεν θα ξοδευτούν στο τέλος για τροφή, ένδυση και φάρμακα; Άλλωστε γι’ αυτό δεν δουλεύουμε όλοι, ώστε στο τέλος της ημέρας να βάλουμε κάτι στο τραπέζι μας; Όντως, θα μπορούσαμε να τα χαρίσουμε αυτά τα χρήματα στους φτωχούς, όμως τώρα μπορούμε να τους προσφέρουμε εργασία να ανακατασκευάσουν έναν ιστορικό ναό, να πληρωθούν για τον κόπο τους κι έτσι τα χρήματα αυτά να αποτελέσουν καρπό ατομικής εργασίας και όχι ελεημοσύνης, εξασφαλίζοντας έτσι και τη πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο! Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια!
Για να αποφλοιώσουμε και το τελευταίο στρώμα λογικοφάνειας από το κάλπικο επιχείρημα περί δήθεν σπατάλης χρημάτων, ας υποθέσουμε τώρα ότι, ο μη γένοιτο, γίνεται σεισμός και γκρεμίζεται ο Παρθενώνας και για να μην γίνει εντελώς χαλίκια πρέπει να βρούμε 10 δις ευρώ για την συντήρηση και ανακατασκευή του. Σ’ αυτό το σενάριο, θα τα δίναμε αυτά τα χρήματα ή θα αναμασούσαμε τις ίδιες υδαρές χιπστερογλυκανάλατες μπουρδολογίες; Θα ήταν ορθολογικό να δαπανήσουμε αυτά τα χρήματα υπέρ άψυχων μνημείων όταν παιδάκια τρώνε από τους κάδους; Ναι θα ήταν! Η Ελλάδα είναι μια χώρα που ζει που εμπορεύεται τον πολιτισμό της. Δεν έχουμε βαριά βιομηχανία, δεν έχουμε τράπεζες, δεν έχουμε πολυεθνικές, το μόνο που μας προστατεύει από το να γίνουμε τρίτος κόσμος είναι η τουριστική εμπορευματοποίηση της μνημειακής κληρονομιάς των προγόνων μας. Ο μέσος τουρίστας έρχεται στην Ελλάδα για να βγάλει selfie με φόντο τον Παρθενώνα και χωρίς τον Παρθενώνα δεν έχει λόγο να σείρει το κορμί του από την Κίνα μέχρι την Ελλάδα! Τον ήλιο μπορούν να τον βρουν και στην Ισπανία και σ’ όλα τα μέρη που βρίσκονται στην εύκρατη ζώνη. Ο πολιτιστικός τουρισμός φέρνει στη χώρα μας 15 δις € ετησίως, δηλαδή για κάθε 1€ που θα εξοικονομούσες για να τα δώσεις στους φτωχούς ανθρώπους θα έχανες στο βάθος του χρόνου (1,5 x έτη) € κάθε χρόνο που θα κέρδιζες αν δεν ήσουν ένας κοντόθωρος ιδεοληπτικός μισότεχνος. Το ίδιο ισχύει και για τη Notre Dame, η οποία ελκύει τουρίστες που πρωτοάκουσαν για τη Γαλλία χάρη στη πασίγνωστη ομώνυμη παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney, οι οποίοι θέλουν να βγάλουν φωτογραφία μπροστά στην αληθινή εκκλησία-ορόσημο που γνώρισαν σαν παιδιά μέσα από τα cartoon. Με άλλα λόγια λειτουργεί ως παράγοντας προστιθέμενης οικονομικής αξίας, ανεβάζει την αξία των ακινήτων πέριξ της περιοχής, δίνει χρήματα στους ιδιοκτήτες ακινήτων μέσω airbnb, στέλνει πελάτες στα κοντινά μαγαζιά και εν γένει φέρνει τουριστικό συνάλλαγμα στη χώρα. Αν πεις, η Notre Dame και τα πολιτιστικά μνημεία δεν αξίζουν 1 δις €, ετοιμάσου να χάσεις πολλά περισσότερα από τον συνεπακόλουθο μαρασμό της τουριστικής βιομηχανίας και την απομείωση της αξίας της περιοχής, καταδικάζοντας μακροπρόθεσμα περισσότερους ανθρώπους στην φτώχεια και στην ανεργία, απ’ αυτούς που τάχα θα βοηθούσες. Οποία τύφλωσις. Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι!
Εγώ προσωπικά αδυνατώ να κατανοήσω το σκεπτικό. Ποιος μάς έβαλε μπροστά σ’ αυτό το ψευδοδίλλημα; Δηλαδή, είτε θα έχουμε φλεγόμενα μνημεία είτε παιδιά που θα πεινάνε; Εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε στην Ελλάδα και έπαιρνε φωτιά ο Παρθενώνας θα συζητούσαμε για τον αν θα έπρεπε να προστατεύσουμε τον Παρθενώνα ή να κόψουμε τις συντάξεις; Προφάσεις εν αμαρτίαις, απλά κάποιοι ευκαίρως ακαίρως προβάλλουν το αντικληρικαλιστικό τους μένος πασπαλισμένο με γλυκαντικά φιλοπτωχίας, όπως ακριβώς έκανε και ο δυσσεβής Ιούδας όταν κάκισε τη κλαίουσα Μαγδαληνή που άλειψε με πανάκριβο μύρο τα πόδια του Ιησού, το οποίο κατά τον Ιούδα θα μπορούσε να πωληθεί και το αντίτιμο να δοθεί στους φτωχούς. Εν τέλει μόνο ένα πράγμα μπορώ να πω προϊούσης της Μεγάλης Εβδομάδος. Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις, ανέκαθεν υπήρχαν πτωχοί των πνεύματι άνοες! Άλλωστε αυτούς προόρισε ο Υιός σου για τη Βασιλεία των Ουρανών!
Γεννήθηκε στην Κρήτη και είναι τελειόφοιτος φοιτητής Φαρμακευτικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις πολιτικές υγείας και φαρμακευτικής περίθαλψης. Ακραιφνής Φιλελεύθερος και υπέρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Στον ελεύθερο χρόνο του ασχολείται με το Debate και το MUN, έχοντας συμμετάσχει σε σχετικούς διαγωνισμούς και προσομοιώσεις. Αγαπημένο ρητό: «Όσο αξίζει ένα άτομο, δεν αξίζει ο κόσμος όλος!»
