Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Πέτρου Κόκκαλη με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στις προσεχείς ευρωεκλογές, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν πέρασε απαρατήρητη. Ούτε βεβαίως η εμπλοκή του στην κόντρα Μεγάρου Μαξίμου – Βαγγέλη Μαρινάκη, της οποίας το ερυθρόλευκο χρώμα ενίσχυσε.
Πολλοί καταρχάς στάθηκαν στην κραυγαλέα αντίφαση: Ένα κόμμα που τοποθετείται στο χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δέχεται στους κόλπους του έναν από τους γνωστότερους εκπροσώπους του Κεφαλαίου. Ένα κόμμα το οποίο ομνύει στο ηθικό του πλεονέκτημα σηκώνοντας, σε επίπεδο ρητορικής το λάβαρο της σταυροφορίας έναντι της διαπλοκής θεωρεί ‘’σύντροφο’’ τον γόνο της οικογενείας στην οποία έχει αποδοθεί ο χαρακτηρισμός του ‘’εθνικού εργολάβου’’.
Άλλοι προχώρησαν ένα βήμα πιο πέρα και είδαν την προσπάθεια εισχώρησης στη δεξαμενή των ερυθρόλευκων ψήφων: Απέναντι στον νυν Πρόεδρο του Ολυμπιακού ο οποίος βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε ανοιχτό πόλεμο με την κυβέρνηση, τοποθετείται ο υιός του τέως Προέδρου του Ολυμπιακού.
Οι πιο καλοπροαίρετοι από κοινού βέβαια με τους ταλιμπάν του Τσίπρα και τους πιο δουλικούς εκ των εκ των ‘’γεφυροποιών’’ απαντούν: Δεν έχει δικαίωμα ο Έλληνας πολίτης Πέτρος Κόκκαλης να κάνει χρήση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι; Υπάρχει άραγε οικογενειακή ευθύνη σύμφωνα με την οποία το τέκνο επωμίζεται αυτομάτως και όλες τις αμαρτίες των γονέων του;
Η απάντηση είναι πολύ πιο απλή και κυνική: Το χρήμα δεν έχει χρώμα. Το χρήμα του Κόκκαλη δεν είναι ροζ και παλιότερα πράσινο. Το χρήμα του Μαρινάκη δεν ήταν γαλάζιο, μετά έγινε ροζ (ξέρετε, την εποχή που ήταν κολλητός της Δούρου και ακόμα δεν είχαν ανακαλύψει οι ΣΥΡΙΖΑίοι πως ευθύνεται και για το προπατορικό αμάρτημα…) και τώρα ξαναβάφτηκε γαλάζιο κ.ο.κ. Οι σχέσεις ανάμεσα στις κυβερνήσεις και τα κόμματα αφενός και τα μεγάλα επιχειρηματικά τζάκια αφετέρου είναι κυρίως σχέσεις συμφέροντος. Αντιστοίχως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς εκεί που τον παίρνει πχ στην προώθηση κάθε απίθανης απαίτησης κάθε ακραίας μειοψηφίας σε βάρος της τεράστιας πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και κόντρα στα πρότυπα που εξασφαλίζουν τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας. Στο επίπεδο της οικονομίας από την άλλη, η Αριστερή του προσέγγιση μπορεί να εμφανίζεται στο πογκρόμ σε βάρος της μεσαίας τάξης δια της δυσβάστακτης φορολογίας και στον ”επιδοματισμό” πλην όμως πάει περίπατο όταν οι εταίροι και δανειστές μας τραβάνε το αυτί της κυβέρνησης, η οποία μετά χαράς υποθηκεύει τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια. Εν ολίγοις, η Αριστερή λογική του χαμαιλέοντα, προσομοιάζει σε αυτήν των μεγάλων του χρήματος. Ουδεμία, λοιπόν, έκπληξη δικαιούται να αισθάνεται κάποιος για τη συμπόρευση με τον υιό Κόκκαλη, για την αγαστή σχέση με τον Ιβάν Σαββίδη ή παλαιότερα για τα νταλαβέρια με τον υιό της Γιάννας Αγγελοπούλου.
Για να είμαστε ειλικρινείς βέβαια, ουδεμία κυβέρνηση υπήρξε η οποία να μη διαπλεκόταν λιγότερο ή περισσότερο με τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Η διαφορά είναι ότι για πρώτη φορά αυτό γίνεται τόσο απροκάλυπτα και η αίσθηση της ασυδοσίας των προνομιακών συνομιλητών του Μαξίμου είναι τόσο έντονη. Μπορεί και παλαιότερα διάφοροι υπουργοί να σύχναζαν στα κότερα – κάτι που συμβαίνει και τώρα μιας και ο Τσίπρας είναι γνωστό ότι κάνει διακοπές στο σκάφος του επιχειρηματία Γιώτη της DHI και μισθώνει για τις καλοκαιρινές του διακοπές τη βίλα ιδιοκτησίας του εφοπλιστή Μαρτίνου στο Σούνιο- ποτέ όμως ο πατριάρχης Κόκκαλης δε βγήκε να δηλώσει απροκάλυπτα ότι ο Καραμανλής δε θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός όπως έπραξε ο Ιβάν για τον Μητσοτάκη. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης δεν είχε το κουμπούρι σε κοινή θέα. Ούτε βέβαια ο διάδοχος Πέτρος είχε ανακαλύψει τις αριστερές του ευαισθησίες και είχε πολιτευθεί.
Από μία σκοπιά είναι ίσως και καλό που πέφτουν τα παραπετάσματα αυτών των σχέσεων ώστε ο ελληνικός λαός να γνωρίζει και ποιες προεκτάσεις έχουν οι αποφάσεις της Πολιτείας. Θετικό επίσης είναι και το γεγονός ότι τελειώνει και το παραμύθι του ‘’νέου’’ που ήρθε για να διώξει το ‘’παλιό’’. Η ψευδαίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει επανάσταση στην ελληνική κοινωνία ή ότι υπάρχει περίπτωση στο Δυτικό κόσμο να κυβερνηθεί χώρα με βάση τις αρχές των καθεστώτων της Κούβας, της Βενεζουέλας και λοιπόν εξωτικών προορισμών αφορά μόνο τους αφελείς ταλιμπάν και τους έμμισθους προπαγανδιστές.
Το θέμα βρίσκεται αλλού: Ουδέν πρόβλημα θα υφίστατο αν οι πολιτικές συνεργασίες ή κοσμικές συναναστροφές πολιτικών–επιχειρηματιών γίνονταν με την ταυτόχρονη ύπαρξη ενός θεσμικού πλαισίου, το οποίο θα εξασφάλιζε ότι δε θα οδηγούσαν σε αθέμιτη πριμοδότηση εκατέρωθεν, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες. Στην Ελλάδα όμως η κατάρρευση των θεσμών δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών για το αντίθετο, καταρρακώνοντας έτσι την εμπιστοσύνη των πολιτών έναντι της Πολιτείας και δίνοντας τροφή στους εχθρούς της Δημοκρατίας.
Γεννήθηκε το 1989 στη Λαμία και έζησε μέχρι τα 18 μου χρόνια στον Άγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Νομικά στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, εργαζόμενος παράλληλα τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, πάνω στα αντικείμενα των σπουδών του. Αρθρογραφεί για θέματα πολιτικής επικαιρότητας.
