Της Νάσιας Τάσσου,
Όλοι οι άνθρωποι σαν ζωντανοί οργανισμοί χρειαζόμαστε ενέργεια για να μπορούμε να λειτουργούμε σωστά και πάνω από όλα να επιβιώνουμε. Αυτό,ως γνωστών, επιτυγχάνεται με την πρόσληψη τροφής. Με κύριο δείκτη το αίσθημα της πείνας σηματοδοτείταιη ανάγκη του οργανισμού να τραφεί. Επίσης η λέξη πείνα πολλές φορές χρησιμοποιείται για να περιγράψει την στέρηση ή την φτώχεια. Με βιολογικούς όρους η πείνα αρχίζει όταν ορισμένες θρεπτικές ουσίες αρχίζουν να εκλείπουν από το σώμα. Ως κοινωνικό φαινόμενο με παγκόσμιες διαστάσεις το συναντάμε σε δύο μορφές οι οποίες έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους, παρόλα αυτά έχουν ένα κοινό αποτέλεσμα.
Στις χώρες του τρίτου κόσμου συναντάμε την πείνα από φτώχεια.. Στις ανεπτυγμένες όμως δυτικές ως επι το πλείστον κοινωνίες είναι συχνότερο, φαινόμενα έλλειψης πρόσληψης τροφής να τα συναντάμε στο χώρο της μόδας με την μορφή της νευρικής ανορεξίας. Πρόκειται για μία αυτοπροβαλλόμενη ασιτία. Η ασθένεια αυτή κυρίως, γιατί για ασθένεια πρόκειται, μαστίζει περισσότερο το γυναικείο φύλο. Αποτελεί συνέπεια των προτύπων που προωθεί η μόδα και αυτό που επηρεάζει περισσότερο είναι ο διαρκής συσχετισμός του «λεπτού» με το «ωραίο». Τα μοντέλα είναι εκείνα που υποτίθεται ότι αποτελούν το πρότυπο ομορφιάς γίνονται όλο και πιο λεπτά, έτσι ώστε να φθάνουμε στο σημείο να χαρακτηρίζεται κανείς όμορφος μόνο όταν είναι λεπτός. Ίσως πρόκειται για μια ψυχογενετική κατάσταση, όπου ο ασθενής προσπαθεί να τιμωρήσει τον εαυτό του γιατί δεν έχει την ιδανική εικόνα για εκείνον.
Η νευρική ανορεξία αναμφίβολα σε μεγάλο βαθμό επέρχεται εξαιτίας των προτύπων που προβάλλουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Μέσω του τύπου, της τηλεόρασης και κυρίως του διαδικτύου εισβάλουν στο σπίτι μας εικόνες υπερβολικά αδύνατων μοντέλων. Η προβολή του αδύνατου σώματος όλο και περισσότερο, προτάσσεσαι όχι μόνο σαν πρότυπο ομορφιάς αλλά και σαν προϋπόθεση για αυτοεκτίμηση , επιτυχία και ευτυχία. Αυτό έχει επιρροή σε άτομα εφηβικής και μεταγενέστερης ηλικίας θεωρώντας ένα τέτοιο μοτίβο ζωής απολύτως σωστό και άξιο αντιγραφής, χωρίς περεταίρω φιλτράρισμα και αναπροσαρμογή. Έτσι με την προβολή τέτοιων προτύπων τα περιστατικά νευρικής ανορεξίας οδηγούνται στην αύξηση.
Τα προβαλλόμενα κοινωνικά πρότυπα σε συνδυασμό με προσωπικά κωλύματα του κάθε ατόμου, όπως για παράδειγμα μια προσβολή ή μια απογοήτευση, αποτελούν μια πιο εύκολη αφετηρία για την διαδρομή προς τις διατροφικές διαταραχές. Τα άτομα αυτά που γίνονται θύματά της νευρικής ανορεξίας, χαρακτηρίζονται από χαμηλή αυτοεκτίμηση και μία διαρκή ανάγκη για έλεγχο των καταστάσεων και του εαυτού τους. Όσο περισσότερο αδυνατούν να ελέγξουν τις καταστάσεις γύρω τους τόσο πιο πολύ θέλουν να ελέγξουν το σώμα τους μέσα από την δίαιτα και την άσκηση. Βρίσκονται σε μια διαρκή κατάσταση φόβου και άγχους.
Ωστόσο από την άλλη πλευρά η βιομηχανία της μόδας ενώ έχει θρηνήσει θύματα και είναι ορατό ότι πολλά μοντέλα ακόμα δίνουν δείγματα νευρικής ανορεξίας, εξακολουθεί να στέλνει λάθος μηνύματα. Πολλοί σχεδιαστές χρησιμοποιούν σκελετωμένα μοντέλα για να παρουσιάσουν τα ρούχα τους και πολλά νέα κορίτσια προσπαθούν να τα μιμηθούν. Στα ήδη επιτυχημένα μοντέλα πολλές φορές δεν τους κάνει το νούμερο των ρούχων των σχεδιαστών που προορίζονται για επιδείξεις. Επομένως είναι αναμενόμενο να διερωτηθούμε πως θα αισθάνεται μία γυναίκα, η οποία δεν είναι μοντέλο, που θα πάει να δοκιμάσει ένα ρούχο που δεν της κάνει.
Είναι προφανές πως τέτοια πρότυπα προκαλούν βλάβη και δυσλειτουργία στο ανθρώπινο σώμα, χρήζουν απομάκρυνσης από την προβολή τους και επακόλουθη την υιοθέτησή τους. Η νευρική ανορεξία είναι μια ασθένεια, της οποίας τα συμπτώματα φθείρουν καθημερινά τον οργανισμό του ατόμου αλλά και την ψυχολογία του. Ο καθένας από εμάς θεωρεί πως γνωρίζει το σώμα του καλύτερα από τον οποιοδήποτε, οπότε η επίθεση, οι φωνές και η επιβολή του περιβάλλοντος του ατόμου που νοσεί, με σχόλια για την έλλειψη βάρους δεν βοηθούν, καθώς εκείνο υποστηρίζει ότι πράττει τα δέοντα για τον εαυτό του. Το φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον θα πρέπει να σταθεί σύμμαχος και όχι απέναντι, δηλαδή να το βοηθήσει ώστε να ανακαλύψουν ποιές σκέψεις το οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα ώστε να της εξαλείψουν. Θα πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως οποιαδήποτε άλλη ασθένεια με επίμονη και υπομονή. Το άτομο κάποια στιγμή θα φτάσει στην συνειδητοποίηση και θα αποκτήσει ξανά το κουράγιο και την ψυχική δύναμη να μετατρέψει την ενδεχόμενη αδυναμία που το οδήγησε στην κατάσταση αυτή σε δύναμη. Το μήνυμα είναι να μην λησμονείται πως κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, έχει το δικό του μοναδικό σώμα, το οποίο πρέπει να εκτιμά και να αγαπάει και να αποφεύγεται η ταύτιση με οποιαδήποτε πρότυπα.
