Του Διονύσιου Λοβέρδου,
Δυο λέξεις που ακούγονται με διαφορετική χροιά στα αυτιά αυτού που λέει πως τα έχει νιώσει. Αλήθεια, όμως, υπάρχει έρωτας κι αγάπη ή είναι ένα αυτοκαταστροφικό παιχνίδι των ανθρώπων που δεν μπορούν να αποκτήσουν το «γνώθι σαυτόν» ή έστω να το πλησιάσουν και να ορίσουν την αυτοδυναμία τους;
Αρχικά θα ήθελα να θέσω, πιστεύω μια αποδεκτή άποψη, την σημασία αυτών των λέξεων βάση συναισθήματος, κυρίως, και πράξεων. Ορισμός τους, για μένα, δεν υπάρχει. Κι αν υπήρχε, θα ήταν πολύ άψυχος μπρος την βαρύτητα αυτών των λέξεων.
Έρωτας, ένα σφίξιμο στην καρδιά που μαλακώνει μόνο όταν σε κοιτάξει στα μάτια το ήμισυ σου. Η νοσταλγία που νοιώθεις για το άγγιγμα του, το χάδι του. Το μυαλό σου δεν κατέχει τον έλεγχο των κινήσεων σου, το πηδάλιο το έχει αρπάξει η καρδιά σου και το μυαλό απλώς ακολουθεί. Η εθελοτυφλία αρχίζει να σε κυριεύει. Ξαφνικά νοιώθεις αδύναμος, λες και σου λείπει κάτι που ποτέ πριν δεν είχες. Αυτά νοιώθει κανείς όταν ομολογεί πως είναι ερωτευμένος.
Η αγάπη όμως είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Είναι η σπίθα του έρωτα μαζί με τις πράξεις και την κατανόηση. Το ποσό μακρυά σκοπεύεις να φτάσεις για τον άνθρωπο αυτόν και τώρα και στο βάθος του χρόνου. Ένας πόλεμος να κρατήσεις, με νύχια και με δόντια, αυτό που έχεις κάνοντας ό,τι είναι απαραίτητο και ό,τι χρειαστεί. Τέτοια πράγματα είναι οι υποχωρήσεις, να ρίξεις την αξιοπρέπεια σου, να γίνεις ο πνευματικός, και ο σωματικός, ιατρός του, να γίνετε ένα. Στο διάβα σου, οι ατέλειες του θα φαντάζουν χρυσός. Τα λόγια δεν αντιλαλλούν στην αγάπη, δεν έχουν νόημα. Αγάπη είναι αυτό το βλέμμα που όσοι έχουν δει με τα μάτια της καρδιάς τους, ξέρουν.
Όλα αυτά ακούγονται εξαίσια, έστω και λιγάκι δραματικά αλλά ένα ταξίδι που θα ήθελε να κάνει κάθε άνθρωπος. Τί γίνεται όμως εάν σου πω, αγαπητέ αναγνώστη, πως όλα αυτά είναι στο μυαλό σου και πουθενά αλλού; Αλήθεια, το να ερωτεύεσαι και να αγαπάς είναι κάτι αληθινό ή κάτι που θέλει το «εγώ» σου ως ανάγκη για να νιώσει μια ψεύτικη ζεστασιά την οποία έχεις δημιουργήσει εσύ ή είχες την προδιάθεση να δημιουργήσεις;
Όλοι ξεκινούν έχοντας την προδιάθεση να ερωτευθούν, όταν λένε: «Είμαι έτοιμος για σχέση», «Πρέπει να σοβαρευτώ λίγο». Το άτομο το οποίο θα συναντήσουν δεν είναι συγκεκριμένο αλλά εντελώς τυχαίο. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε, αλλά το ερωτεύονται. Το αγαπάνε. Κι ας είναι τελείως διαφορετικοί. Κάτι που θα προκαλέσει την εθελοτυφλία προκειμένου να υπάρξει η σχέση. Αλλά άπαξ κι αρχίσει με ψέμα, τελειώνει με ψέμα και η αγάπη που επέρχεται δεν είναι αληθινή και αυτό δεν κρατάει. Οι πράξεις είναι επιφανειακές, είναι κούφιες.
Υπάρχει τελικά έρωτας και αγάπη; Αν και απατηλό, μερικές φορές αναζωογονημένο από τις δικές σου ανάγκες, αλλά και αληθινό, βέβαια υπάρχει. Μην βιάζεσαι. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει…
