Του Ραφαήλ – Νικόλαου Μπελενιώτη,
Ο Δημήτρης Καιρίδης παλεύει τον αριστερό αλλά και τον δεξιό λαϊκισμό. Όχι όψιμα και με ντιρεκτίβες από την Πειραιώς, αλλά από το 2013-14, τότε που λίγοι τολμούσαν να ορθώσουν ανάστημα λογικής απέναντι στις κατσαρόλες των πλατειών, στην πρόθεση για κάψιμο της βουλής και στις πολεμικές ιαχές. Δεν ξεκινάνε όλα πάντα με μια υποψηφιότητα. Μέσα από τις διαλέξεις του, μέσα από τον κύκλο συζητήσεων που ο ίδιος δημιούργησε τηλεοπτικά αλλά και ηλεκτρονικά, πάντα ασχολούνταν καυστικά με τα θέματα τις επικαιρότητας, πάντα κόσμια και με επιχειρήματα.
Είναι αναφανδόν κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Διατελεί όμως είκοσι και βάλε χρόνια υπηρέτη της επιστήμης του, ακούραστος δάσκαλος μέσα στα Ελληνικά αμφιθέατρα δεν φοβάται να θωπεύσει την ιστορία στα «μύχια» σημεία της με επιστημονικά νυστέρια και με χειρουργικές κινήσεις – κινήσεις που αδυνατεί να κάνει στο σώμα της συλλογικής ιστορίας μας η κοινή γνώμη. Κινείται στο χώρο των Διεθνών σχέσεων, με δημόσιους σχολιασμούς μέσα από έγκριτες εφημερίδες και περιοδικά, διαλέξεις και παρεμβάσεις, έχοντας μία σύνθετη και σύγχρονη άποψη επί μίας πληθώρας ζητημάτων.
«Τα σκυλιά του ίντερνετ» όπως χαρακτήρισε ο ίδιος τους καλοθελητές που έκοψαν και έραψαν τη βιντεοσκοπημένη διάλεξη στα μέτρα τους, ενήργησαν έτσι ώστε να δημιουργήσουν έναν αδύναμο κρίκο στα «εθνικά» της Ν.Δ. και να τον προβάλουν ως αντίστιξη στην απαξιωμένη κοινωνικά εθνική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως άντε, οι μονταζιέρες πάνε και έρχονται, ο ντόρος ξεφουσκώνει μπροστά στην πραγματικότητα και στην αποκατάσταση της. Ο Καιρίδης δεν κρύφτηκε, δεν ζήτησε άσυλο από τον αρχηγό του κόμματος, παρά μετά μανίας θέλησε να βγει μπροστά και να ανακατασκευάσει δημόσια μόνο και μόνο για να δηλώσει όσα πραγματικά ειπώθηκαν από το στόμα του. Αν αυτό δεν είναι μια αντικειμενική γελοιογραφία του σύγχρονου εγχώριου δημόσιο διαλόγου, τότε τι είναι;
Αλλά τουλάχιστον αυτό δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Κατά την διάρκεια της καυτής περιόδου πριν το δημοψήφισμα της Αγγλίας, το Λονδίνο, οι Αγγλικές επαρχίες, τα προάστια, έβραζαν. Ένα βουητό είχε ξεχυθεί από άκρη σε άκρη στην Ευρώπη και ερχόταν από την άλλοτε παραδοσιακά συντηρητική Αγγλία, με το βαθιά στέρεο πολιτικό σύστημα, με την λίγο πολύ παγιωμένη κοινωνική τάξη πραγμάτων. Μέχρι το BREXIT είχε απελευθερωθεί ένας τεράστιος τοξικός πολιτικός λόγος, το νευρικό σύστημα της Αγγλικής πολιτικής τάξης κλονίσθηκε, οι σταθερές μεταβλήθηκαν και τώρα παραλύει μπροστά στην πραγματικότητα. Νοσεί.
Εν όψει των Ευρωεκλογών ξεδιπλώνεται μια εθνική πρόκληση. Η αντιμετώπιση της πραγματικότητας, όπως αυτή υψώνεται ορμητικά σαν παραθαλάσσιο τσουνάμι στην θαλασσόβρεχτη μεσογειακή μας χώρα. Ο Καιρίδης στην τελευταία του συνέντευξη «έδειξε» την κατάσταση στην Αγγλία. Ένα ολόκληρο έθνος κοιτάει μουδιασμένο τις ίδιες τις επιλογές του.
Η μάχη της Ελλάδας στο προσεχές διάστημα θα δοθεί στην Αρένα της Ευρώπης. Στην Ευρώπη των συντηρητικών ιδρυτών της Αντενάουερ και Γ. Μπεγιέν. Από το Μακεδονικό μέχρι και την επόμενη μέρα από το τέλος της δημοσιονομικής προσαρμογής, οι παλαίστρες στην Ευρώπη θα είναι πιασμένες. Τι «μαχητές» θα στείλουμε;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσα από αυτό οφείλει να αλλάξει και θα αλλάξει, η πολιτική ένωση θα τεθεί επί τάπητος, η Γερμανία θα σταματήσει να κωφεύει, ο Ευρωπαϊκός Νότος αργά η γρήγορα θα λάβει τη θέση που του αξίζει και η Ελλάδα θα βρει και πάλι τη φωνή της. Είμαστε όμως πραγματικά έτοιμοι για κάτι τέτοιο;
Όταν πιστεύουμε πως το σημερινό Ελληνικό κράτος είναι η αναπόφευκτη κατάληξη του ηρωικού και ευλογημένου μας έθνους; Τίποτα το αναπόφευκτο δεν υπήρξε στην Ιστορία. Τα έθνη, επεσήμανε ο Καιρίδης, στη πολιτική τους διάσταση, δηλαδή στη πρόθεση τους να αποκτήσουν κράτος, νομική υπόσταση, δεινοπάθησαν. Και το Ελληνικό έθνος δεινοπάθησε μέσα από την Ελληνική επανάσταση και κόντεψε να χάσει μια για πάντα την ιστορική ευκαιρία του και θα την έχανε ακολουθώντας τη μοίρα άλλων βαλκανικών εθνών, αν δεν προχωρούσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής στην νίκη στο Ναβαρίνο.
Έχουμε αναμετρηθεί με τα φαντάσματα του εθνικού παρελθόντος; Γιατί ο Καιρίδης και ο κάθε Καιρίδης, μας υπενθυμίζουν μέσα από τη δημόσια γραφή τους ή και ιδροκοπώντας στις διαλέξεις των αμφιθεάτρων ότι η Ευρωπαϊκή υπόθεση είναι ουσιαστικά υπερεθνική. Και ως τέτοια το κάθε έθνος προτού ανοίξει τη μπαλκονόπορτα για να αντικρίσει το γείτονα, πρέπει να αντικρίσει το είδωλο του στον καθρέπτη. Με κλειστές τις κουρτίνες αν χρειαστεί – μην μας περάσουν για τρελούς. Και με ειλικρίνεια να συζητήσει.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, με κατεύθυνση στην Ιστορία. Αρέσκεται στο να αποκωδικοποιεί την τρέχουσα επικαιρότητα μέσω της αρθρογραφίας.
