Της Δήμητρας Φιλιππακοπούλου,
Με μια ματιά στο διεθνές πολιτικό σκηνικό, δεν είναι δύσκολο κανείς να αντιληφθεί την “μυρωδιά μπαρουτιού” από χιλιόμετρα με φόντο τα Ρωσικά μαχητικά S-400 και τα αμερικανικά F-35. Εξετάζοντας το θέμα διεισδυτικότερα, θα τολμούσα να χαρακτηρίσω αυτή την αντίθεση ως “μετωπική σύγκρουση” με αμιγώς διπολικό χαρακτήρα.
Η συμπλήρωση 70 ετών από την δημιουργία του ΝΑΤΟ επισφραγίστηκε τραυματικά με περίσσεια ένταση να ξεχειλίζει μεταξύ των ΗΠΑ και της Τουρκίας. Η ανταλλαγή απειλών περί αμυντικού εμπάργκο προς την Τουρκία και ο φόβος μιας ρωσικής εισβολής στα Νατοϊκά άδυτα, έχουν μετατρέψει τις ΗΠΑ σε “αδιαπραγμάτευτο δικαστή”. Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Μάικ Πενς τόνισε ότι η γείτονα χώρα πρέπει να επιλέξει μεταξύ της συμφωνίας με την Ρωσία, αποκαλώντας προκλητικά την συμφωνία της Άγκυρας με την “κόκκινη αρκούδα” “απερίσκεπτη απόφαση“. Χαρακτηριστικά δήλωσε: “Δε θα παραμείνουμε, ενώ σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ αγοράζουν όπλα από τους αντιπάλους μας, όπλα που απειλούν την ίδια τη συνοχή αυτής της συμμαχίας”.
Οι βαρύγδουπες αυτές δηλώσεις φαντάζουν γραφικές δεδομένης της επίσκεψης του Ταγίπ Ερντογάν την Δευτέρα στην Ρωσία με τον Ρώσο ομόλογό του, Βλαντιμίρ Πούτιν, με στόχο να εξετασθούν από κοινού τόσο η παράδοση των μαχητικών S-400 όσο και των επιθέσεων στην Συρία. Τα θεμέλια του ΝΑΤΟ φαίνεται να κλονίζονται, καθώς εκτιμούν πως μέσω των S-400 οι Ρώσοι θα αποκτήσουν τεχνικές γνώσεις για την αντιμετώπιση και στοχοποίηση των αεροσκαφών F-35, καθιστώντας τα έτσι ευάλωτα προς τα ρωσικά οπλικά συστήματα.
Στην ρώσικη αυτή ρουλέτα φαίνεται πως την σκανδάλη κατέχει η Ρωσία, καθώς σε συνεργασία με την Τουρκία και το Ιράν στηρίζουν τους Σύριους ‘’Αντικαθεστωτικούς’’, ενώ οι YPG πρόσκεινται φιλικά προς τις ΗΠΑ. Άραγε, κάνουμε λόγο για αμυντικά συμφέροντα ή έναν πόλεμο δια αντιπροσώπων; Η απάντηση μπορεί να χαρακτηριστεί ως θετική, καθώς οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να επιβάλλουν τεχνοοικονομικό εμπάργκο στην Τουρκία, χαρίζοντας την οριστική βολή στην αμυντική της βιομηχανία. Ο ψυχικός πειθαναγκασμός αποτελεί αδιάψευστο εργαλείο της εξωτερικής πολιτικής, ειδικότερα αν λάβουμε υπόψη πως η Τουρκία είχε ήδη συμβάσεις έργου αξίας 300 εκατ. δολαρίων και με την παραλαβή των F -35 θα εκτοξεύονταν στο 1 δισεκατομμύριο.
Στο οικονομικό και στρατηγικό αυτό υπερατλαντικό παιχνίδι εμπλέκονται συμφέροντα οικονομικής πρωτοκαθεδρίας των χωρών Ιταλία και Βρετανία, καθώς διεκδικούν την θέση του γενικού επισκευαστικού κέντρου των κινητήρων F-35 για την Ευρώπη. Με το βλέμμα καρφωμένο στις εξελίξεις, η Τουρκία έχει απόλυτη γνώση των ηγεμονικών τάσεων των ΗΠΑ και του Νατοϊκού τους “προτεκτοράτου”, καθώς σε ανάλογη θέση είχαν βρεθεί Αυστραλία και Καναδάς υπό το πρίσμα του θύτη και όχι του θύματος.
Για πρώτη φορά, χώρα που επιθυμεί και έχει συμφωνήσει να συμμετάσχει στην παραγωγή των F -35, ενός παγκόσμιου οράματος της αεράμυνας, εξορίζεται ακούσια. Ο Ερντογάν, με προφίλ “στιβαρού ηγέτη”, αναμένει την παράδοση των S-400, βάζοντας με τον Ρώσο πρόεδρο, Βλαντιμίρ Πούτιν, την δική τους σφραγίδα στην ιστορία της αμυντικής ισχύος.
Για πόσο το διεθνές περιβάλλον θα φλέγεται; Η απάντηση δε θα μπορούσε να είναι οριστική. Αναμένουμε τις αποφάσεις των διεθνών δρώντων μέχρι νεωτέρας όσο η Ελλάδα αγνοεί τις ζωτικές αμυντικές της ελλείψεις.
