Του Βασίλη Κουτσούμπα,
Η τελευταία αυτή ενότητα ομολογώ ήταν η πιο δύσκολη από όλες. Προσπάθησα η τριλογία αυτή των κειμένων να αναφέρεται στη νεανική δραστηριοποίηση, να αποτελέσει μια πρόσκληση για ακόμη περισσότερη δράση και να προσπαθήσω να εκφράσω ποια ήταν τα κίνητρα που οδήγησαν στη δική μας νεανική πρωτοβουλία. Ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι δεν είναι η παροχή κινήτρου, ούτε και οι ίδιες οι πράξεις που μπορούν να οδηγήσουν σε κινητοποίηση, αλλά η ουσία πίσω από το όλο εγχείρημα, το να καταλάβει δηλαδή κανείς γιατί οφείλουμε να βγούμε μπροστά, να διεκδικήσουμε βήμα.
Η αλήθεια είναι όμως πως στην αρχή υπήρχε ο φόβος, ο φόβος της έκθεσης που συνεπάγεται με την προάσπιση προσωπικών ιδεών και απόψεων, η έκθεση που έρχεται, όταν προσπαθείς να κάνεις κάτι που πιστεύεις. Αυτός είναι τις περισσότερες φορές και ο λόγος που διστάζουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να πάρουμε θέση, η ανασφάλεια του να δεχθούμε κριτική και ίσως η ανασφάλεια του να είμαστε ο εαυτός μας. Είναι βέβαια, λογικό. Ποιος θα ήθελε να στέκεται στο κέντρο ενός φωταγωγημένου δωματίου, οπού ο καθένας θα μπορούσε να του ασκεί κριτική για αυτά που λέει και πιστεύει; Αυτό είναι όμως το στοίχημα, να σταθείς μπροστά στο φωταγωγημένο δωμάτιο, με τρεμάμενα γόνατα και ισχνή φωνή και να διαλέξεις την έκθεση. Αν όλα πάνε καλά, τότε θα έχεις πετύχει, αν όχι, θα έχεις μάθει..
Λίγες φορές στη ζωή σου καταλαβαίνεις ότι παίρνεις μέρος σε κάτι σημαντικό, ακόμη λιγότερες η έννοια του σημαντικού για εσένα ταυτίζεται με αυτή περισσοτέρων ατόμων, ελάχιστες πετυχαίνεται κάτι ουσιαστικό. Δεν ήταν ποτέ κάτι συγκεκριμένο. Η απάθεια, η αδράνεια, η νεανική αίσθηση απογοήτευσης που έβλεπα γύρω μου ή ακόμη και η αποστροφή από την ενασχόληση με οτιδήποτε φάνταζε ή πλησίαζε εννοιολογικά την σημασία της ενασχόλησης με τα κοινά δεν ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στην κινητοποίηση, στην προσπάθεια να κάνουμε, να γίνουμε ή να πετύχουμε κάτι παραπάνω. Ήταν, ίσως, μια αντίδραση σε μια νοοτροπία που άθελα, θεωρώ, μεταφέρεται, αναπαράγεται και υιοθετείται, από γενιά σε γενιά, από μεγάλους σε μικρούς και πάει λέγοντας. «Ένας άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία του κόσμου» σου είπε κάποτε, κάποιος συγγενής, φίλος, γνωστός, καθηγητής ή συνάδελφος. Αν όμως εκείνη τη στιγμή δε νοιώσουμε την άγρια απελπισία που εξεγείρεται, εναντίον αυτής της αλήθειας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να κάνουμε εκείνο το απειροελάχιστο, ασήμαντο, μάταιο, ατελέσφορο καλό που είμαστε σε θέση να κάνουμε.
Δεν είμαι αφελής, γνωρίζω πως το έργο που προσπαθούμε να φέρουμε εις πέρας είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Νεανικές πρωτοβουλίες σε όλη την Ελλάδα εμφανίζονται μέρα με τη μέρα, η επιθυμία για δραστηριοποίηση αυξάνεται και ο ένας άνθρωπος που θέλει να αλλάξει τον κόσμο, μάλλον δεν είναι ένας.
Η πρόσκληση έγινε για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στην πράξη, πρώτα βέβαια πρέπει να καταλάβουμε την ουσία πίσω από την πράξη, για να μπορέσουμε να κάνουμε εκείνο το ασήμαντο πράγμα που εν τέλει ίσως είναι σημαντικό.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λιβαδειά. Είναι δευτεροετής φοιτητής στο τμήμα Νομικής του ΔΠΘ και συν-ιδρυτής του Δικτύου Νέων Βοιωτίας. Μία πρωτοβουλία που έχει ως στόχο τη δικτύωση, ενημέρωση και δραστηριοποίηση των νέων μέσα από διάφορες δράσεις και εκδηλώσεις. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες προσομοιώσεις πολιτικού και νομικού περιεχομένου ενώ μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά. Μεγαλύτερη αδυναμία του, η τζάζ.
