Της Ευτυχίας Αλικάκου,
Άλλη μια επέτειος της 25ης Μαρτίου γιορτάστηκε με τις δέουσες τιμές από τη πολιτεία. Παρελάσεις, καταθέσεις στεφάνων, συνθήματα για… τη Μακεδονία! Ένας εορτασμός που μας γεμίζει περηφάνια για τους προγόνους μας και τους αγώνες που έδωσαν, αλλά και απορία για τα γεγονότα που πλαισιώνουν αυτό το μεγαλειώδες ιστορικό γεγονός.
Είναι μύθος το κρυφό σχολειό; Ευλόγησε πραγματικά το λάβαρο της Επανάστασης ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και ποιος ήταν τελικά ο ρόλος της εκκλησίας; Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ξεσήκωσε τους Μανιάτες, γιατί το ήθελε ή γιατί αναγκάστηκε; Πολλά ερωτήματα στα οποία καλούνται να δώσουν απαντήσεις οι ιστορικοί. Απαντήσεις όμως που κάποιους τους «ξεβολεύουν», διαλύοντας τις αυταπάτες τους.
Η αλήθεια παίρνει τη θέση του ψέματος και όμως κάποιοι αρνούνται να την δεχτούν. Τους αρκεί που γιορτάζουμε την επανάσταση του γένους τρώγοντας μπακαλιάρο σκορδαλιά, για ποιο λόγο να σκαλίσουμε την ιστορία για να εντοπίσουμε λάθη και παρανοήσεις;
Γιατί όπως κάποτε έγραψε ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, «εθνικόν είναι το Αληθές». Η ιστορία δηλαδή ενός έθνους δε μπορεί να χτίζεται και να συντηρείται με ψέματα, καθώς κάτι τέτοιο υποβιβάζει όχι μόνο τη παιδεία των πολιτών, αλλά και την αρετή τους.
Ένας πολίτης που αρνείται να δει την αλήθεια, ενώ την έχει ενώπιόν του μόνο και μόνο γιατί το ψέμα ικανοποιεί καλύτερα το πατριωτικό ή θρησκευτικό του αίσθημα θυμίζει το δεσμώτη του πλατωνικού σπηλαίου: είναι καταδικασμένος να μην αντικρίσει ποτέ το αγαθό, δηλαδή την αρετή.
Αν όλοι ή οι περισσότεροι πολίτες υιοθετήσουν την ίδια στάση ζωής, η πολιτεία ξεπέφτει και γίνεται φαύλη, δίχως καμία πιθανότητα εξέλιξης στο μέλλον. Σε αυτή την διαλεκτική σχέση αλήθειας- αρετής έγκειται η γνωστή άποψη σύμφωνα με την οποία η καλή γνώση του παρελθόντος αποτελεί σημαντικό εχέγγυο για την οικοδόμηση ενός αισιόδοξου μέλλοντος για ένα κράτος.
Εν κατακλείδι, όσο απότομα ή απροετοίμαστα κι αν έρχεται, όσο μεγάλο κι αν είναι το βάρος και η υποχρέωση να τη μεταδώσεις, η αλήθεια πάντα λυτρώνει. Η δε γνώση της, ούσα η πεμπτουσία της αρετής, οδηγεί σε πιο σοφές επιλογές τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα.
Για αυτό πρέπει όχι μόνο να την δεχόμαστε καλοπροαίρετα, όταν μας την αποδεικνύουν, αλλά και να επιδιώκουμε να την ανακαλύψουμε.
Θα συντηρούσες ποτέ ένα ψέμα σχετικά με τη προσωπική σου ζωή αν έβλεπες ότι βλάπτει εσένα ή τα αγαπημένα σου πρόσωπα; Πιθανότατα όχι. Γιατί λοιπόν κάνεις το ίδιο και με την ιστορία της χώρας σου;!
Γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1993. Έχει σπουδάσει Πολιτική Επιστήμη και Δημόσια Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ενώ είναι απόφοιτος νομικών σπουδών στη Γαλλία και κάνει μεταπτυχιακές σπουδές εξ αποστάσεως στο Δίκαιο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η αρθρογραφία είναι για εκείνη εκτόνωση και ένας τρόπος να εκφράσει αυτά που τη προβληματίζουν τα βράδια που πέφτει για ύπνο. Χαρακτηρίζει τη γραφή της άμεση, ελαφρώς καυστική αλλά όχι απόλυτη και κάνει ότι μπορεί για να αποφύγει το α’ ενικό πρόσωπο στα άρθρα, καθ’ υπόδειξη του πατέρα της τον οποίο θεωρεί τον πιο αυστηρό κριτή της (δημοσιογράφος γαρ).
