Της Κλειούς Κατσιμίχα,
Κοιτώντας το ημερολόγιο, μπορεί κανείς να παρατηρήσει πως σε λίγες μέρες έρχεται η ημέρα μνήμης για την Γενοκτονία της Ρουάντα, ένα ιστορικό γεγονός που μεταξύ των πολλών σημαντικών και καταλυτικών επιπτώσεων που είχε για την σύγχρονη ιστορία, ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του φαινομένου της στρατιωτικής εκμετάλλευσης των παιδιών. Η εν λόγω πρακτική αποτελεί ένα είδος κακοποίησης ανηλίκων που υπάρχει εδώ και πολλούς αιώνες στον κόσμο μας. Ενώ θα μπορούσε κανείς να περιμένει πως σε μια αρκετά προηγμένη κοινωνία όπως αυτή του 2019, τέτοιες τακτικές θα είχαν ελαττωθεί –αν όχι εκλείψει- με αρκετή απογοήτευση μπορεί να ανακαλύψει πως τέτοια φαινόμενα ακόμα καλά κρατούν.
Στον πρόσφατο πόλεμο που γνώρισε η ανθρωπότητα, αυτόν κατά της τρομοκρατίας, και κατά συγκεκριμένων τρομοκρατικών οργανώσεων, όπως το ISIS/ISIL και η Al Qaeda, φυσικά τα μεγαλύτερα θύματα ήταν τα παιδιά, και όχι μόνο τα παιδιά που τραυματίσθηκαν, κακοποιήθηκαν ή έχασαν τη ζωή τους, αλλά κυρίως τα παιδιά που υποχρεώθηκαν να παίξουν τον ρόλο του θύτη. Οι εν λόγω τρομοκρατικές οργανώσεις, ακολουθώντας τακτικές παιδομαζώματος, έπαιρναν ανήλικα παιδιά από τα σπίτια τους, με σκοπό την στρατιωτική τους εκμετάλλευση, είτε άμεσα στα ανοιχτά πεδία μαχών, είτε έμμεσα ως αχθοφόρους, μάγειρες και οδηγούς. Εκείνα σε αρκετές περιπτώσεις, χρησιμοποιούμενα ως κάτι το αναλώσιμο, βρέθηκαν στην θέση εκτελεστών, βασανιστών και μαχητών, με το τέλος της αποστολής τους να βρίσκει και τα ίδια νεκρά κατόπιν εντολής των ανωτέρων τους. 
Μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΟΗΕ και τα όργανα του, η UNICEF αλλά και μη κυβερνητικές οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία, το Human Rights Watch και η οργάνωση Child Soldiers International έχουν προσπαθήσει να συμβάλλουν με όποιον τρόπο μπορούν για την αντιμετώπιση του χρόνιου αυτού προβλήματος. Η ίδια η Διεθνής Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού του ΟΗΕ κάνει λόγο για την υποχρέωση στην προστασία του παιδιού από κάθε μορφή εκμετάλλευσης και κακοποίησης. Δεδομένης όμως της διαστρεβλωμένης οπτικής του παιδιού, ως κάτι το αναλώσιμο και εύκολο να βρεθεί, οι απαρχαιωμένες αυτές τακτικές καλά κρατούν ακόμη. Ο επιθυμητός πάντως στόχος είναι να ελευθερωθούν τα νεαρά άτομα από τον δυσοίωνο ρόλο που άθελα τους επωμίζονται. Τι γίνεται όμως τότε;
Πρόσφατα ήρθαν στο φως νεότερες μαρτυρίες παιδιών, μερικά μόνο από τα οποία υπήρξαν τέως στρατιώτες του ISIS, τα οποία τέθηκαν υπό κράτηση και βασανίστηκαν στο βόρειο Ιράκ. Εκατοντάδες παιδιά εκεί προφυλακίστηκαν, χωρίς να έχουν καμία επικοινωνία με κάποιον νομικό εκπρόσωπο ή καν την οικογένεια τους και υπέστησαν μια σειρά βασανιστηρίων, ώστε να ομολογήσουν την επαφή τους με την τρομοκρατική οργάνωση. Η συντριπτική πλειοψηφία τους, ομολόγησε πράγματι αυτή την επαφή. Φυσικά κάτι τέτοιο ήταν σε ελάχιστες περιπτώσεις αληθινό, αφού ο οποιοσδήποτε θα συμφωνούσε σε οτιδήποτε υπό το κράτος σωματικής απειλής, ιδίως δε τα ανήλικα παιδιά. Οι αρχές της περιοχής αδιαφορώντας πλήρως για την επαλήθευση των λεγομένων των ανηλίκων, σε αρκετές περιπτώσεις τους δήλωσαν πως δεν τους νοιάζει για την πραγματικότητα και θέλουν απλά και μόνο μια ομολογία. Μερικά από αυτά, μεγάλωσαν σε οικογένεια που είχε σχέσεις με την τρομοκρατική οργάνωση, όμως τα ίδια ήταν αποστασιοποιημένα από αυτή. Προκειμένου να σταματήσουν τον πόνο των βασανιστηρίων, υπέγραψαν σε ό,τι τους δόθηκε και με βάση αυτές τις δηλώσεις δικάστηκαν και καταδικάστηκαν. 
Ενώ λοιπόν σε πολλές χώρες του κόσμου, η προστασία της αθωότητας είναι κάτι το αδιαπραγμάτευτο, λίγες χώρες πιο πέρα, τα παιδιά στερούνται βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως της καλής υγείας και της αξιοπρέπειας. Φυσικά, οι δράσεις προς αντιμετώπιση του ζητήματος σε διεθνές επίπεδο είναι υπαρκτές, όμως σε ένα ακόμα πρόβλημα κρίνονται τουλάχιστον ανεπαρκείς. Χώρες όπως η Μιανμάρ, το Αφγανιστάν, η Ινδία, το Ιράκ και το Πακιστάν, εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν την παιδική ηλικία, ως μία ευκαιρία για φθηνό πολεμικό υλικό. Είναι λοιπόν αδιαμφισβήτητη υποχρέωση της διεθνούς κοινότητας να δράσει όπως αρμόζει, για τα παιδιά της, για το ίδιο της το μέλλον, δηλαδή.
