Του Πάνου Ιορδανίδη,
Ένα κλίμα ανακατατάξεων, με το βλέμμα στραμμένο στις ευρωεκλογές, κυριαρχεί στις τάξεις των ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων. Η ιστορία του ουγγρικού κόμματος Fidesz όμως δεν είναι καινούρια. Η παντοκρατορία του Βίκτορ Ορμπάν εντός της χώρας του, κρατώντας επίσης μια εξέχουσα θέση στο κλαμπ των «ανελεύθερων ηγετών», μας έχει απασχολήσει αρκετές φορές στο παρελθόν, ειδικά την περίοδο της έξαρσης της μεταναστευτικής κρίσης στη Γηραιά Ήπειρο.
Η προσωρινή αναστολή συμμετοχής του αντι-μεταναστευτικού κόμματος από την χριστιανοδημοκρατική οικογένεια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος θα μπορούσε να πει κανείς πως άργησε να έρθει. Και αυτό, γιατί ουκ ολίγες φορές ο Ορμπάν διολίσθαινε με τις πολιτικές του την Ουγγαρία και το Fidesz στην «ανελευθερία». Όμως, οι σχέσεις του Ούγγρου πρωθυπουργού με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα άρχισαν να δυσχεραίνουν όταν «χτυπήθηκε» έντονα από την ουγγρική κυβέρνηση ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ τον περασμένο μήνα.
Η «απονομή δικαιοσύνης» για τον Ούγγρο πρωθυπουργό, που «απέχει από τις χριστιανοδημοκρατικές αξίες», δεν επήλθε ποτέ όταν καταπατούσε κατάφωρα θεμελιώδεις ευρωπαϊκές αρχές, φιμώνοντας τον τύπο και καταβαραθρώνοντας την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Προφανώς, αυτό συνέβη γιατί το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα έπαιζε με τους καθιερωμένους κανόνες του πολιτικού αγώνα και οι έδρες του Fidesz συνέφεραν. Τι μήνυμα στέλνει όμως αυτή η αποπομπή, πέρα από αυτό, για το οποίο πολύ σωστά έκανε λόγο ο Μακρόν, της «λογικής της φατρίας»;
Ταυτόχρονα, ο τραγέλαφος του Brexit συνεχίζεται. Μια ακόμη περίτρανη ιστορία πολιτικού χάους και διχασμού, από αυτές που τείνουμε να συνηθίσουμε τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Μια «αρχή του τέλους» για πολλούς, που δεν θέλει όμως με τίποτα να συναντήσει αυτόν τον τελικό προορισμό και πάλλεται ανάμεσα σε αριβίστες πολιτικούς και αδύναμους ηγέτες.
Η παράταση στη διορία της 29ης Μαρτίου για δύο μήνες έχει προκαλέσει σωρεία εξελίξεων στους κόλπους των «διαχειριστών» του Brexit. Η πλειονότητα των αναλυτών και ορισμένοι υπουργοί της βρετανικής κυβέρνησης προεξοφλούν το πολιτικό τέλος της Τερέζα Μέι. Την ίδια στιγμή, εκατομμύρια Βρετανών πολιτών έχουν ξεχυθεί στο Λονδίνο με αίτημα την ανάκληση της εξόδου της χώρας από την ΕΕ μέσω ενός δεύτερου δημοψηφίσματος.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η κατάσταση αναφορικά με το Brexit έχει επέλθει σε ένα τέλμα. Εφόσον το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει δείξει -τουλάχιστον- αδυναμία να επιληφθεί της καταστάσεως καθ’ όλο το προηγούμενο διάστημα, ο βρετανικός λαός καθίσταται ο μοναδικός αρμόδιος για να αποφασίσει -όπως αποφάσισε και στις 23 Ιουνίου 2016- για το μέλλον και την πορεία της χώρας. Αν αυτό θα γίνει με εκλογές ή με το νέο πολυπόθητο δημοψήφισμα είναι δευτερευούσης σημασίας. Ούτως ή άλλως, το άναρχο περιβάλλον στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι το αποτέλεσμα που έχει επέλθει μέσα από την πολυπλοκότητα των υφισταμένων πολιτικών συσχετισμών.
Η Ευρώπη των δύο μέτρων και δύο σταθμών πρέπει να εκλείψει. Δεν γίνεται ένας «ανελεύθερος ηγέτης» να είναι καλός όταν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί το πολιτικό του εκτόπισμα αλλά κακός όταν συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται πάντα και απλά τυχαίνει να παίρνει η μπάλα κάποιον «δικό μας».
Η Ευρώπη των ηγετών που επικαλούνται τους λαούς μόνο όταν τους συμφέρει πρέπει να εκλείψει. Δεν γίνεται ένας λαός να είναι κυρίαρχος όταν αποφασίζει για ένα κρίσιμο ζήτημα αλλά αφημένος στο έλεος ενός κυκεώνα πολιτικής ανυπαρξίας όταν το ίδιο ζήτημα έρχεται σε αδιέξοδο.
Σίγουρα αυτή δεν είναι η Ευρώπη που θέλουμε.
Απόφοιτος του Τμήματος Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Είναι λάτρης της διεθνούς πολιτικής τόσο σαν ακαδημαϊκό, όσο και σαν δημοσιογραφικό αντικείμενο. Έχει ασκηθεί σε πολιτικές διευθύνσεις του ΥΠΕΞ και δραστηριοποιείται ενεργά στον χώρο του εθελοντισμού σε ΜΚΟ, ακαδημαϊκά συνέδρια και εκπαιδευτικές προσομοιώσεις.
