Του Ραφαήλ Νικόλαου Μπελενιώτη,
Oι σκηνές που διαδραματίστηκαν κατά την προσπάθεια διεξαγωγής του 37ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ στην Καλαμάτα αλλά και όσες έλαβαν χώρα στο κτήριο της ΓΣΕΕ στη Πατησίων, είναι παροιμιώδεις για την τακτική του ΠΑΜΕ και την αντίληψη που υπάρχει στους κόλπους του για την εργατική δημοκρατία.
Σε καμία περίπτωση δεν τιμούν την αριστερά και τους αγώνες της για κοινωνική προκοπή και δημοκρατία. Πενήντα συνδικαλιστικές αντιπροσωπείες από την Ευρώπη έγιναν μάρτυρες των εκφυλιστικών στιγμών, πρωτόγνωρων για τον Ευρωπαϊκό εργατικό πολιτισμό. Σε καμία των περιπτώσεων πάλι, οι ενέργειες αυτές, δεν υπερασπίζονται τον απλό εργαζόμενο και την ανασφάλιστη εργαζόμενη. Υπονομεύουν τα επίσημα μαζικά συνδικαλιστικά όργανα, εμποδίζοντας τις δημοκρατικές διαδικασίες τους και αναιρούν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι σε αυτά. Εν τέλει, τα απονεκρώνουν.
Οι «ταξικές δυνάμεις» του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ εισέβαλαν με πανό και ντουντούκες στον χώρο διεξαγωγής του συνεδρίου της ΓΣΕΕ, διακόπτοντας τις διαδικασίες του συνεδρίου και αποδιώχνοντας τον εκλεγμένο πρόεδρο Παναγόπουλο. Με καδρόνια, ξύλα, ρόπαλα και κοντάρια σαν άλλοι κοκκινοφρουροί εισέβαλαν μέχρι και στο Μέγαρο Χορού της Καλαμάτας, στο οποίο γινόταν μουσική – πολιτιστική εκδήλωση προς τιμήν των συνεδριακών διαδικασιών της ΓΣΕΕ. Γυναίκες και ηλικιωμένοι σπρώχνονταν και προπηλακίζονταν με μανία, ενώ αφηνιασμένοι τα μέλη του ΠΑΜΕ δε σταμάτησαν την ακατάσχετη συνθηματολογία.
Εν τέλει, κατάφεραν να διαλύσουν τις διαδικασίες και να στείλουν τους συνέδρους εργάτες στα σπίτια τους. Το επαναστατικό καθήκον τους εκπληρώθηκε με το να ματαιωθούν οι διαδικασίες της ΓΣΕΕ, που με τις κινητοποιήσεις της έχει καταφέρει να σταθεί εμπόδιο στα ψέματα της κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με πολλές μαζικές κινητοποιήσεις και ενδιαφέρον περιεχόμενο αιτημάτων, αλλά και στην ψευτοκοινωνική πολιτική της. Οι αγώνες των συνδικάτων, τον τελευταίο καιρό μάλιστα και ειδικά οι απαντήσεις στα ψέματα περί αυξήσεις του κατώτατου μισθού, έχουν εμφανώς ενοχλήσει τη κυβέρνηση του κυρίου Τσίπρα. Ο τελευταίος έχει την ανάγκη να εμφανίζεται ως άλλος ιθαγενής Λατινοαμερικάνος ηγέτης του κόσμου της εργασίας.
Σε αυτή ακριβώς τη συγκυρία είναι που το ΠΑΜΕ επιλέγει για πρώτη φορά να προβεί σε μια τέτοια αδιανόητη για τον κόσμο της εργασίας και διαλυτική ενέργεια στη καρδιά της ΓΣΕΕ. Είναι «πολύ καλό» για να είναι σύμπτωση.
Ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος σε συνέντευξή του στον Τάσο Ευαγγελίου για την εφημερίδα «Φιλελεύθερος», σημειώνει, πως με αφορμή κιόλας τη στάση της πολιτείας εγείρονται σημαντικά ερωτήματα για τον ενδεχόμενο «βρώμικο ρόλο» που έχει δεχθεί να παίξει το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, χτυπώντας το τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο. Αν μη τι άλλο οι επιδιώξεις των ανθρώπων του ΠΑΜΕ ταυτίζονται με εκείνες τις προεκλογικές ευχές της κυβέρνησης, για μηδαμινή οργανωμένη κοινωνική αντίδραση του κόσμου. Πρέπει να σημειωθεί δε, πως υπήρχαν έντονοι φόβοι πολύ πριν τη διεξαγωγή του συνεδρίου για ενέργειες εκφοβισμού και τραμπουκισμού και για αυτόν τον λόγο είχε ενημερωθεί η ΕΛ.ΑΣ.,ώστε να εξασφαλισθεί η απρόσκοπτη λειτουργία του συνεδρίου και η ακεραιότητα των συνέδρων. Παρόλα αυτά, η αστυνομική παρουσία ήταν μηδαμινή και οι άνθρωποι του ΠΑΜΕ «παρέλασαν» ανενόχλητοι.
Το ίδιο το ΠΑΜΕ, βέβαια, φαίνεται να κρατά μια στάση απέναντι στα όργανα της ΓΣΕΕ που θυμίζει χρησμό της Πυθίας. Η τακτική του κρατάει χρόνια και κατάγεται από τις επαναστατικές υγρές ονειρώξεις του κομμουνιστικού κινήματος. Από την μια, τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΜΕ επιθυμούν τα συνδικαλιστικά οφέλη, τις διοικητικές θέσεις και τις καλύψεις που η ΓΣΣΕ παρέχει στους συνδικαλιστές του Μετώπου, από την άλλη όμως επιθυμούν να εμφανίζονται και «απέναντι» στη ΓΣΕΕ και την ηγεσία της, για δικούς τους μικροπολιτικούς σκοπούς και επιδιώξεις. Ακόμα και στις απεργίες, χωροταξικά διαφέρουν, επιλέγοντας σημεία συγκέντρωσης μακριά από τους εργάτες. Το «δίπορτο» λοιπόν, φαντάζει αναγκαίο για τη κομματική γραφειοκρατία. Για τους εργάτες όμως;
Δεν περιμένουμε κάτι διαφορετικό από τους εχθρούς της δημοκρατίας. Η αριστερά όμως μια εποχή είχε καταφέρει να ταυτίσει εαυτό με την κοινωνική προκοπή και τους αγώνες για καλύτερες συνθήκες εργασίας, για σεβασμό και δικαιώματα στους χώρους της δουλειάς. Είχε πρωτοστατήσει το ΣΕΚΕ στον Μεσοπόλεμο (πρόδρομος του ΚΚΕ), στην συγκρότηση της ΓΣΣΕ. Η ΓΣΕΕ στη συγκρότησή της το 1918 είχε καταφέρει να συσπειρώσει έναν πρωτόγνωρο αριθμό εργατών, οι οποίοι πρωτύτερα δεν είχαν λάβει μέρος σε παρόμοιες και τόσο μαζικές συνδικαλιστικές διαδικασίες. Υπολογίζονται γύρω στους 65.000 εργάτες. Τη ΓΣΣΕ ιστορικά, ότι συσχετισμοί και αν επικρατούσαν στο εσωτερικό της, τόλμησε να την υπονομεύσει μόνο ο Μεταξάς και η Χούντα. Αυτοί δηλαδή που την έβλεπαν ως εμπόδιο στα σχέδιά τους. Άραγε το ΚΚΕ βλέπει στη ΓΣΕΕ τον ταξικό εχθρό του;
Όπως και να έχει το ΠΑΜΕ δρα πάγια με ένα συγκεκριμένο τρόπο, καλώς ή κακώς. Όσο πάει ξευτιλίζεται όλο και περισσότερο. Και μέχρι τη κεντρική κάλπη έχουμε μπροστά μας αρκετό δρόμο ασυδοσίας και κυνισμού. Η «παιδική αρρώστια» του αριστερισμού δεν φαίνεται να επιδέχεται θεραπείας. Σε μια ευνομούμενη όμως -φευ- δημοκρατική πολιτεία το συνδικαλιστικό δικαίωμα είναι αναφαίρετο του εργαζόμενο πληθυσμού, των πολιτών – παραγωγών του πλούτου και ουδείς δύναται να το καταπατήσει δίχως επιπτώσεις. Συγκεκριμένα, στο Μέρος Δεύτερο του Συντάγματος (Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα) και άρθρο 23 (Συνδικαλιστική Ελευθερία), προβλέπεται ότι το κράτος «λαμβάνει τα προσήκοντα μέτρα για τη διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεμπόδιστη άσκηση των συναφών μ’ αυτή δικαιωμάτων εναντίον κάθε προσβολής τους, μέσα στα όρια του νόμου».
Οι εσωτερικές διαδικασίες των συνδικαλιστικών οργάνων οφείλουν να περιφρουρηθούν από το κράτος δικαίου. Ας πράξουν οι αρμόδιοι τα ανάλογα. Η εθελοτυφλία απαγορεύεται. Ας αναλάβει η ηγεσία της ΓΣΕΕ τις ευθύνες της απέναντι στην ιστορική κληρονομιά που κουβαλάει μα κυρίως απέναντι στους εργαζόμενους και απέναντι στους θεσμούς αυτορρύθμισης του συνδικαλιστικού κινήματος. Θετικό βήμα προς αυτή τη κατεύθυνση είναι η ανοιχτή επιστολή του πρόεδρου Παναγόπουλου προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, προς τον πρόεδρο της Βουλής, αλλά και προς τα κόμμα του κοινοβουλίου, στην οποία ζητάει συνάντηση με τον Προκόπη Παυλόπουλου, επισημαίνοντας το πλήγμα που συνιστούν οι ενέργειες του ΠΑΜΕ «στο πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματος».
Πιο σημαντική βέβαια είναι η στάση της εργαζόμενης κοινωνίας. Η κοινωνία οφείλει να καταδικάσει ηθικά και να απομονώσει δυνάμεις που δρουν με πρακτικές εγκληματικών οργανώσεων. Όσο για το ΠΑΜΕ, είτε του αρέσει είτε όχι, θα λάβει την ανάλογη αντιμετώπιση τόσο από τη κρίση της εργαζόμενης κοινωνίας όσο και από το νόμο.
Δημοκρατικός, σύννομος και υπεύθυνος συνδικαλισμός, ο οποίος και ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες του εργαζόμενου πληθυσμού πραγματοποιείται με επιχειρήματα και όχι με ρόπαλα. Πέρασε ο καιρός που την Ελλάδα κυβερνούσαν τα ρόπαλα, οι ντουντούκες και οι καριερίστες ντουντουκοφόροι. Στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, που λέτε και εσείς σύντροφοι.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, με κατεύθυνση στην Ιστορία. Αρέσκεται στο να αποκωδικοποιεί την τρέχουσα επικαιρότητα μέσω της αρθρογραφίας.
