Της Ρένας Δανατζή,
Στη χώρα του μεσογειακού ταμπεραμέντου, της πολυτάραχης ιστορίας και της ιδιότροπης γέννας της δημοκρατίας, δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει ένας Ρουβίκωνας. Άκουγα για χρόνια για τον Ρουβίκωνα, όμως, ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να ψάξω το τι πραγματικά είναι αυτή η ομάδα. Μου αρκούσε να θεωρώ, ότι μιλάμε για μία ομάδα αντιεξουσιαστών που αρέσκονται να μπαχαλεύουν ότι μυρίζει σύστημα και διαφθορά. Ένα κλασσικό story δηλαδή, που συναντάμε κυρίως σε επετείους, όπως το πολυτεχνείο, πορείες κλπ.
Η φωτογραφία του Κουφοντίνα στο κέντρο της Αθήνας παρέα με μέλη της οργάνωσης, μου τράβηξε την προσοχή και με έκανε να θέλω να μάθω καλύτερα, τι θα πει Ρουβίκωνας. Ψάχνοντας, λοιπόν προσεκτικότερα, συνειδητοποίησα ότι τελικά δεν μιλάμε απλά για ακόμα οργάνωση «κουκουλοφόρων». Τα μέλη του Ρουβίκωνα, ή τουλάχιστον τα περισσότερα από αυτά, δηλώνουν ανοιχτά στα social media ότι είναι μέλη, καλούν τον κόσμο να συμμετάσχει στις διαδικασίες που οργανώνουν και παίρνουν ανοιχτά θέση για ό,τι συμβαίνει γύρω τους.
Συνεχίζοντας να ψάχνω, συνειδητοποίησα ακόμα, ότι μάλλον, ο στόχος τους είναι να «χτυπήσουν» τη διαφθορά, την αδικία και οτιδήποτε άλλο μπορεί να θίγει την ευταξία, όπως οι ίδιοι την ορίζουν. Φαινομενικά, είναι ένα καλό εγχείρημα. Πρακτικά, όμως;
Η Ελλάδα στην παρούσα φάση, είναι αντιμέτωπη με πολλά λάθη και συγκυρίες που την χτυπούν από κάθε πλευρά. Ένα καζάνι που βράζει και ευθύνες, οι οποίες ακόμα δεν έχουν βρει για τα καλά τους αποδέκτες του. Ίσως, οργανωμένες ομάδες ανθρώπων που επιδιώκουν το κοινό καλό, μας χρειάζονται. Πέραν όμως, από το στόχο, τεράστια σημασία έχει και ο τρόπος με τον οποίο τον επιδιώκεις.
Είναι έξυπνο να καταδεικνύεις δημόσια τη διαφθορά με αποδείξεις. Είναι όμως, λάθος, να χρήζεις τον εαυτό σου δικαστή και να λειτουργείς αυτόνομα, επιδιώκοντας να επιβάλεις το δικό σου δίκαιο.
Ο Ρουβίκωνας, θεωρώ πως έχει έναν πολύ καλό στόχο, αλλά χρησιμοποιεί μία πολύ κακή τακτική. Τόσο κακή, που εν τέλει παρεκτρέπεται της πορείας του.
Η δημοκρατία, στηρίζεται σε λεπτές γραμμές. Είναι πολύ δύσκολο, να καταφέρουμε μην τις υπερβαίνουμε, όσο και αν φαντάζει παιχνίδι! Σε μία χώρα όπου τα πάντα καταρρέουν καθημερινά, χρειάζεται τεράστιο εσωτερικό αγώνα για να ξεφύγεις από τη μάζα. Για να βλέπεις το τέρας καθημερινά και να καταφέρεις να μην του μοιάσεις.
