Της Ειρήνης Κονγκίνη,
Καθημερινά στην επικαιρότητα διαβάζουμε, βλέπουμε και ακούμε πράγματα τα οποία σίγουρα θα εμπεριέχουν μέσα ένα κράτος των Βαλκανίων. Τα Βαλκάνια είναι περιοχή στην οποία είναι συγκεντρωμένες πολλές εθνότητες σε έναν γεωγραφικά περιορισμένο χώρο και γι’ αυτό λοιπόν οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες. Οι χώρες που απαρτίζουν την περιοχή των Βαλκανίων έχουν πάρα πολλά κοινά στοιχεία στην ιστορία τους καθώς και μια ενιαία θρησκευτική παράδοση.
Πρωταρχικός στόχος των Βαλκανίων ήταν η οικονομική ανάπτυξη με πρότυπο τα κράτη της Δύσης (και αυτός ήταν και ο στόχος της Ε.Ε, τα Βαλκανικά κράτη να ενσωματώνονται σιγά σιγά στα δυτικά πρότυπα και μετέπειτα να εισχωρήσουν κάποια από αυτά τόσο στην Ένωση όσο και στο Ν.Α.Τ.Ο). Δυστυχώς όμως ο στόχος αυτός δεν έχει επιτευχθεί για όλα τα Βαλκανικά κράτη καθώς οι κρίσεις και οι διαφορές που σημειώθηκαν ως και σήμερα στην περιοχή δεν βοήθησαν στο να πλησιάσουν τα δυτικά πρότυπα. Επομένως το χάσμα μεγάλωνε και διάφορα θέματα που έπρεπε να λυθούν παρέμεναν απλά στην άκρη με αποτέλεσμα να έρχονται τώρα ξανά στο προσκήνιο (όπως για παράδειγμα οι σχέσεις Κοσόβου και Σερβίας, η διευθέτηση των υδάτινων συνόρων ανάμεσά σε Ελλάδα και Αλβανία κ.α). 
Οι Δυτικές επιρροές παράλληλα στον χώρο των Βαλκανίων είναι πολλές και σίγουρα δεν θα πάψουν να υπάρχουν… Όπως για παράδειγμα το αίσθημα του εθνικισμού που είναι αρκετά αυξημένο στην περιοχή αυτή είναι μια δυτική προσθήκη που δύσκολα θα υποχωρήσει, καθώς ήδη έχει αφήσει πολλά κατακάθια πίσω (όπως είναι ο εμφύλιος πόλεμος που έγινε στην Γιουγκοσλαβία στα τέλη του 20ου αιώνα). Ακόμη και σήμερα τα κράτη των Βαλκανίων δεν παύουν να έχουν προβλήματα (οικονομικά-πολιτικά-κοινωνικά) και οι λύσεις δεν είναι εύκολο να βρεθούν αλλά και σε διάφορα ζητήματα οπού η λύση βρίσκεται και θεωρείται ένδειξη προόδου για τα Βαλκάνια, η κατακραυγή των ανθρώπων ακούγεται παράλληλα σε πολλά μέρη του κόσμου και παραμένει κεντρικό θέμα πολλών συζητήσεων (Συνθήκη Πρεσπών-μαζικές κινητοποιήσεις σχεδόν σε ολόκληρη την Ελλάδα). Επομένως, η τωρινή κατάσταση των Βαλκανίων θα λέγαμε ότι παραμένει μεταβατική και δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα για το μέλλον. Αυτή είναι μια απαισιόδοξη πτυχή όσο παρατηρούμε την Χερσόνησο του Αίμου. Τα κράτη αυτά καθημερινά γράφουν την δική τους ιστορία και είναι λογικό πως η περιοχή αυτή δεν θα πάψει ποτέ να πρωτεύον παράγοντας ενασχόλησης για τον «δυτικό κόσμο». 
Και εδώ πηγάζουν τα ερωτήματα: Η κατάσταση αυτά μπορεί να αλλάξει; Ως πότε τα Βαλκάνια θα είναι “υποχείρια της Δύσης”; Αυτά τα ερωτήματα λοιπόν ως τώρα παραμένουν αναπάντητα καθώς η καλή θέληση των Βαλκανικών κρατών για μια υποτιθέμενη ανεξαρτησία υπάρχει. Πως είναι δυνατόν όμως τα Βαλκάνια να ενωθούν και να γίνουν ενιαία δύναμη ενώ οι μεταξύ τους διαφορές παραμένουν άλυτες;
