Της Άννας Κομπόγιανου,
Αφορμόμενη από τις πρόσφατες δηλώσεις του βουλευτή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α κ. Γιώργου Κυρίτση, εντείνεται η ανησυχία μου για την πολιτική αυθάδεια που υπάρχει στην μικρή μας χώρα. Συνδυάζοντας μάλιστα την συγκεκριμένη δήλωση με τα εκατοντάδες θλιβερά επεισόδια με την χρήση μολότοφ και τις ολέθριες συνέπειες που αποφέρουν, ενισχύεται ακόμη περισσότερο ο προβληματισμός μου.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένη προσφάτως ο κ. Κυρίτσης, ερωτώμενος από δημοσιογράφο της ΕΡΤ να σχολιάσει τις αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα σχετικά με την μείωση των ποινών τόσο για την σύσταση εγκληματικών οργανώσεων, όσο και για την κατασκευή και κατοχή μολότοφ, απάντησε πως « Δε θυμάται να έχει σκοτωθεί κανείς από μολότοφ ή από κάτι αντίστοιχο». Όπως είναι φυσικό, οι ισχυρισμοί αυτοί προκάλεσαν τεράστιο κύμα αντιδράσεων και δεν υποστηρίχθηκαν ούτε από ίδιο το κόμμα του κ. Κυρίτση, αφού τα ίδια τα γεγονότα τους διαψεύδουν.
Αν ανατρέξουμε στο κοντινό παρελθόν και συγκεκριμένα στο 2010, θα αναβιώσουν μνήμες από την δολοφονική επίθεση κουκουλοφόρων στην τράπεζα MARFIN. Εκεί είχαν χάσει την ζωή τους τέσσερις υπάλληλοι, μία εκ των οποίων κυοφορούσε. Η δήλωση, άρα, του βουλευτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άτοπη και απερίσκεπτη, αφού αποδεικνύεται πως όντως υπήρξαν νεκροί από μολότοφ στην Ελλάδα. Ο κ. Κυρίτσης, αντιλήφθηκε γρήγορα το σάλο των προκλητικών δηλώσεών του και έσπευσε να απολογηθεί και να επισημάνει ότι λανθασμένα λησμόνησε τους νεκρούς της MARFIN. Μπορεί η ένδειξη μεταμέλειας του βουλευτή να κατεύνασε τα πνεύματα και να αποκατέστησε την εικόνα του, όσο είναι δυνατόν, ωστόσο θα έπρεπε να μας προβληματίζει το γεγονός ότι ένας εκλεγμένος βουλευτής μιλάει τόσο απροκάλυπτα για ένα τέτοιο σοβαρό θέμα, απλοποιώντας την σοβαρότητα των συνεπειών της χρήσης της μολότοφ, ακόμη κι αν αυτές δεν οδηγούν στο θάνατο.
Αναλυτικότερα, είναι γνωστά τα επεισόδια που λαμβάνουν χώρα κατά καιρούς στην Αθήνα και ειδικότερα στα Εξάρχεια, αλλά και στο κέντρο της συμπρωτεύουσας, με αφορμή γνωστές επετείους μνήμης. Οι κουκουλοφόροι σπέρνουν τον πανικό, πετώντας μολότοφ, καίγοντας κάδους και καταστρέφοντας ιδιωτική και δημόσια περιουσία. Στον αντίποδα των ενεργειών αυτών, οι αστυνομικοί σχηματίζουν τείχη ασφαλείας κλείνοντας δρόμους και «απαντούν» με δακρυγόνα, προσπαθώντας να διαλύσουν και να απομακρύνουν τις ομάδες των καταστροφέων.
Συχνά, οι «μπαχαλάκηδες» στοχεύουν με τις μολότοφ τους αστυνομικούς με σκοπό να τους τραυματίσουν ή και να τους σκοτώσουν, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να μεταφέρονται στο νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα ή αναπνευστικά προβλήματα. Πώς περιμένουμε, λοιπόν, άνθρωποι που έχουν υποστεί σωματικές, υλικές και ψυχολογικές φθορές, καθώς τους έχει δημιουργηθεί έντονα το αίσθημα του φόβου, να αποδεχτούν τέτοιου είδους δηλώσεις, που υποβαθμίζουν την ουσία των θλιβερών αυτών περιστατικών;
Ακόμη, ανεξάρτητα από τα λεγόμενα του κ. Κυρίτση, η διαβούλευση της τροπολογίας του Ποινικού Κώδικα για την μετατροπή της ποινής για κατοχή και χρήση μολότοφ από κακούργημα σε πλημμέλημα, μπορεί να αποτελέσει από μόνο του έναυσμα για ξεσηκωμό αντιδράσεων καθώς με αυτόν τον τρόπο προτρέπονται εμμέσως οι κουκουλοφόροι να συνεχίσουν το «έργο» τους, αυτή τη φορά, όμως, με ελαφρύτερη ποινή. Το πιο οξύμωρο στοιχείο αυτών των γεγονότων είναι ότι, συνήθως, τα γεγονότα αυτά συμβαίνουν με αφορμή και κατά τη διάρκεια επαιτειών μνήμης θυμάτων που υπέστησαν βία και θα έπρεπε να υπενθυμίζεται και να υπερτονίζεται πως η βία και η αυθαίρετη χρήση της πολιτικής βίας θα πρέπει να αποφεύγονται εντελώς, ώστε να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα. Η συνέχιση και η ένταση των επεισοδίων με κουκουλοφόρους είναι σίγουρο πως μόνο αυτό το μήνυμα δε μπορεί να περάσει.
Σίγουρα, οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν μικρή μερίδα της κοινωνίας μας, που όμως αποδεδειγμένα δημιουργούν προβλήματα μεγάλης έκτασης τα οποία αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας μας. Δεν πρέπει, λοιπόν, να υπάρχει καμία ανοχή σε οποιονδήποτε καταστρέφει και βεβηλώνει μνήμες, αξίες και επετείους, κρυπτόμενοι πίσω από αυτές ώστε να στραφούν ενάντια στο κράτους δικαίου και να σπιλώσουν το δικαίωμα των ειρηνικών διαδηλώσεων των πολιτών. Θα ήταν λοιπόν συνετό οι εκλεγμένοι βουλευτές που χρησιμοποιούν τον δημόσιο λόγο να μην θίγουν με τις δηλώσεις τους την αξιοπρέπεια και τη μνήμη ζωντανών και νεκρών θυμάτων, αντίστοιχα.
