Του Ραφαήλ-Νικόλαου Μπελενιώτη,
Πρόσφατα διάβασα την εισαγγελική έρευνα και τα ανάλογα συμπεράσματα για τις επιρρίψεις ευθυνών σχετικά με τη καταστροφή στο Μάτι. Θυμήθηκα σένα άρθρο φιλοκυβερνητικής εφημερίδας, η οποία την επομένη της καταστροφής εκθείαζε την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης με την οποία θα υλοποιήσει το σχέδιο κατεδάφισης των αυθαιρέτων- με αυτή την περιβόητη και κωμική(;), για ακόμα μια φορά, διάθεση «σύγκρουσης».
Θα μπορούσε κάποιος αναγνώστης, διόλου φίλα προσκείμενος προς τον ΣΥΡΙΖΑ -όπως ο γράφων- να το προσπεράσει με την νωχελική αντιμετώπιση μιας ακόμα φανφάρικης εξαγγελίας στον απόηχο μιας ακόμα καταστροφής. Η συνηθισμένη εγχώρια πολιτική ιλαροτραγωδίας μας. Και θα ήταν, αν αυτή η δημόσια κομματική ρητορική και θεωρητικοκοποίηση των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ δεν εντάσσονταν σε ένα ενδιαφέρον παίγνιο. Ας μην το προσπεράσουμε.
Το παίγνιο αυτό δεν έχει καθόλου πρωτοτυπία και πλάκα. Η επικοινωνιακή αντιμετώπιση της καταστροφής στην Μάνδρα, η έξοδος από το καθεστώς της επιτροπείας, ο δωράκι μειωμένος ΦΠΑ στα νησιά, ο δικαιωματισμός, η «υπέρ-απόδοση», η σταυροφορία για την πάταξη της αυθαίρετης δόμησης και τώρα το «Προοδευτικό Μέτωπο» – άλωσης της κεντροαριστεράς, είναι η εφαρμογή και η συνέχεια ενός σχεδίου επικοινωνίας και θεάματος, με στόχο την τόσο αναγκαία πολιτική και ιδεολογική επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ με ζωοδόχο πηγή την μη κυβερνητική «από τα κάτω» κομματική γραφειοκρατία.
Για να γίνω σαφής, οφείλουμε να κατανοήσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ένα κόμμα προερχόμενο από τον ευρύ οικογενειακό χώρο της Αριστεράς, λειτουργεί ως ένα κόμμα της αριστεράς- ο κομματικός βραχίονας δηλαδή είναι σημαντικός για τον κυβερνητικό, για να επιτελεί μια και βασική λειτουργία: την θεωρητικοποίηση των κυβερνητικών ενεργειών και την κεφαλαιοποίηση τους. Έστω και χαμηλόφωνα, σπαρακτικά, και αδύνατα. Έπειτα να τα πλασάρει τρανταχτά με έντυπα και δημοσιογραφικά μέσα-δορυφόρους. Ο κομματικός βραχίονας του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που «έχτισε» σαν άλλος οικοδόμος, τη «Γέφυρα» που τόσο έχει ανάγκη ο Τσίπρας.
Ας μην ξεχνάμε πως σε αντίθεση με τις υπόλοιπες κυβερνήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ λογοδοτούσε τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης του σε ένα ευρύ «αντιμνημονιακό αριστερό κίνημα». Μετέπειτα στην λαοθάλασσα του ΟΧΙ έως ότου κινηματικά άρχισε να «χάνει» την φλέβα με τον κόσμο της αριστεράς, με αποκορύφωμα την μετατροπή του δημοψηφίσματος. Ήλιου φανερότερο, πως η επαφή με τα κινήματα είναι ακόμα ζητούμενο.
«Η δουλειά μας σε επίπεδο κόμματος πρέπει να είναι αυτή (..) Το κόμμα αυτό που έχει να κάνει είναι να θεωρητικοποιούμε, να αναλύουμε αυτό το πλαίσιο συνέχεια (σ.σ. του κυβερνητικού έργου και των «συνθηκών») και να δίνουμε τις κατευθυντήριες γραμμές προς αυτήν την κατεύθυνση».
Όπως περιγράφετε παραπάνω σε ένα άρθρο της εφημερίδας «Εποχή», αυτή ακριβώς είναι η δουλεία του «κομματικού σχολείου», του συλλογικού οργάνου πολιτικής και θεωρητικής δουλειάς του ΣΥΡΙΖΑ. Αν όλα αυτά σας θυμίζουν ΚΚΕ και Λενινιστικό κόμμα «Νέου Τύπου», είναι γιατί όντως διατηρούν κάτι από το άρωμα της Λενινιστικής λειτουργίας του κόμματος. Άλλωστε αυτή η κυβέρνηση θυμίζει, ένα ιδεολογικοπολιτικά ελαττωματικό εξαγώγιμο προϊόν του ΚΚΕ: Ν.Κοτζιάς, Τσίπρας, Π. Πολάκης , Κατρούγκαλος και άλλοι φυσικά, πρώην παιδιά της ΚΝΕ.
Ο κομματικός βραχίονας του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποδυναμώθηκε, να αδυνάτισε ως και να σκελετώθηκε, να στέρεψε από αίμα και στελέχη, έχουμε κάθε λόγο όμως να πιστεύουμε πως η κομματική γραφειοκρατία του δουλεύει ακατάπαυστα και στήνει στόλους και αρμάδες ώστε να μπορεί να αντεπεξέλθει μέσα στην αριστερή πάλη των ιδεών. Είναι ζήτημα πολιτικής επιβίωσης και διαιώνισης. Δεν είναι κάτι το ξένο.
Ας θυμηθούμε τώρα το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ, ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και στην Χιτλερική Γερμανία, το οποίο και υπογράφηκε με απίστευτη ταχύτητα. Συγκεκριμένα η προσωπική επιστολή του Χίτλερ, στην οποία εξέφραζε το ενδιαφέρον του για την σύναψη συμφώνου μη επίθεσης, στάλθηκε στον Στάλιν στις 21 Αυγούστου του 1939. Την ίδια μέρα συμφωνήθηκε η σύναψη. Στο μεταξύ θα υπήρχαν διπλωματικές κοπτοραπτικές συζητήσεις.
Το σύμφωνο αυτό, αντικειμενικά, είναι γνωστό τι όριζε-τεμαχισμός της Πολωνίας, ενώ άνοιγε το πεδίο για την ΕΣΣΔ της προσάρτησης της Βεσσαραβίας, της Ουκρανίας, της Εσθονίας κτλ. Μα πάνω από όλα εξασφάλιζε πως η Γερμανία του Χίτλερ δεν θα κινηθεί εχθρικά κατά της ΕΣΣΔ, αντίστοιχα και η ΕΣΣΔ στον Χίτλερ. Ήταν ένα σύμφωνο φιλίας.
Εν μέσω όλων αυτών έχει σημασία η στάση των φυλακισμένων εκείνη την εποχή, Γερμανών Κομμουνιστών, από το Χιτλερικό καθεστώς. Παράδοξο, αλλά την στήριξαν και την αποδέχτηκαν, όπως συμφώνησαν πλήρως με το ΚΚΣΕ, που ήταν σημείο αναφοράς και συμμόρφωσης των όπου γης κομμουνιστών. Η χώρα της επανάστασης τους, γινόταν φίλη με το πρώτο Ναζιστικό κράτος στην Ιστορία, με το ίδιο κράτος που τους δίωξε, τους φυλάκισε και τους απειλούσε με εξόντωση! Επίσης, οι δύο «φίλοι» θα καταλάμβαναν σύντομα την Πολωνία . ‘Άλλωστε από τον Αύγουστο του 1939 ως την επίθεση του Χίτλερ, ο αντιχιτλερισμός στην ΕΣΣΔ ήταν απαγορευμένος.
Ο Κον Μπετίτ, στο βιβλίο του «Το Μεγάλο Παζάρι» επιτιθέμενος στην Σταλινική αριστερά του 68 και στη μαμά Ρωσία, εξηγεί πως ασελγούσε η κομματική γραφειοκρατία στην ψυχολογία του ατόμου-κομμουνιστή της δεκαετίας του 30. Ακόμα και αν χρειαζόταν να καταπιεί την οργή του, τη διαφωνία του, όφειλε να συμμορφωθεί με τις παράλογες αποφάσεις. Γιατί πολύ απλά εκείνα τα χρόνια το κόμμα προσέφερε μια ύπαρξη. Ήταν μια συλλογική οντότητα που είχε άποψη για όλα δίνοντας νόημα και άποψη σε κάθε μέλος κομουνιστή. Έξω από το κόμμα δεν υπήρχε ζωή. Δεν είναι λίγοι στην ιστορία αυτοί που αυτοκτόνησαν, επειδή διαγράφηκαν. Από την άλλη με μακιαβελικά τεχνάσματα το κόμμα είχε πάντα δίκαιο. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις στην κομματική γραφειοκρατία τόσο περισσότερο μαθαίνεις την αλήθεια για το κόμμα και άλλο τόσο την παίρνεις πάνω σου. Μπορεί να έκανε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών σε ένα βράδυ, μπορεί η παγκόσμια επανάσταση να αντικαταστάθηκε στην υπεράσπιση της ΕΣΣΔ, όμως με έναν διαστροφικό τρόπο, στο τέλος ήταν σωστό.
Αυτή ήταν η πολιτική ομηρία και η ιδεολογική τύφλωση που προξενούσε η κομματική γραφειοκρατία και ο κομματικός μηχανισμός των Κ.Κ στις δεκαετίες εκείνες. Τόσο μεγάλη ήταν η ψυχολογική χειραγώγηση όπου πολλές φορές έφτανε στην φυσική εξόντωση των διαφωνούντων. Άτομα ολότελα δοσμένα στην μια και μοναδική αλήθεια του κόμματος, ήταν δεμένα με το κόμμα. Μια καφκική λογοτεχνική περιγραφή της παραπάνω ατομικής αλλοτρίωσης , έδωσε και ο Κάισλερ στο «Μηδέν και το άπειρο».
Οι παραπάνω πυκνώδεις και αλματώδης σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό πρόσφατα. Ένεκα μια κουβέντα με καφέ που έκανα με έναν ΣΥΡΙΖΑΙΟ φίλο μου, από την σχολή. Ευθυγραμμισμένος με το κομματικό τροπάρι την είχε δει Ζορό της Προόδου: «Δηλαδή ποια είναι η αντιπολίτευση από τα αριστερά μας, για τη διαχείριση της φωτιάς και το μετά, στο τι πρέπει να γίνει; Τι θα μπορούσε να κάνει δηλαδή η Δούρου; Με τα μνημόνια κάναμε ότι γινότανε..Αν και δεν πιστεύω πως υπάρχει κάτι εξ αριστερών μας..»
Θα μπορούσα να αντιτάξω εκείνη την στιγμή τόμους. Αντί αυτού σιώπησα, με ένα ισχνό χαμόγελο απογοήτευσης-θυμήθηκα εκείνους τους πειθήνιους Γερμανούς φυλακισμένους κομμουνιστές.
Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται στην ίδια θέση με τους Γερμανούς κομμουνιστές. Το ίδιο τυφλοί και όμηροι. Δέχονται, αναμασάν, κακοχωνεύουν και αναπαράγουν στην κοινωνία όλο τον κιμά της κομματικής φιλολογίας. Όσο θα αλλάζει προσωπεία ο Τσίπρας, θα αλλάζει και ο ΣΥΡΙΖΑ, θα αλλάζουν και αυτοί. Όταν θα απογοητευτούν θα νιώθουν κουρασμένοι, στεγνοί, θα είναι κενοί.
Στης ιστορίας τον χοντρό τον κινητή η πολιτική ομηρία και η ιδεολογική τύφλωση είναι βαλτώδες πράγμα. Κάποια στιγμή όμως η ιστορία βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Όμως όπως έλεγε και ο Κάισλερ με το στόμα του ήρωα Ρουμπάσοφ: «Δεν υπήρχε βεβαιότητα. Υπήρχε μόνο η προσφυγή σε αυτό το μαντείο, που σαρκάζει και αποκαλείται Ιστορία, του οποίου η ετυμηγορία έρχεται μόνο όταν οι σάρκες εκείνου που επικαλείται την κρίση του έχουν γίνει προ πολλού σκόνη». Ή στάχτη και θάνατοι.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, με κατεύθυνση στην Ιστορία. Αρέσκεται στο να αποκωδικοποιεί την τρέχουσα επικαιρότητα μέσω της αρθρογραφίας.
