Του Νικόλα Δελαγραμμάτικα,
Γεννήθηκα το 1998 και ασχολούμαι με την υδατοσφαίριση. Πάντοτε, ο πατέρας μου έπαιζε πόλο (σ. υδατοσφαίριση) τα καλοκαίρια έχοντάς με κοντά του και σε διαρκή επαφή με το νερό δίνοντας έτσι την δυνατότητα σε μένα να δοκιμάζω νέα αθλήματα. Όταν ήμουν Τρίτη Δημοτικού, κι ενώ είχα δοκιμάσει ανεπιτυχώς να παίξω τα κλασσικά αθλήματα όπως μπάσκετ και ποδόσφαιρο, ένας φίλος πρότεινε να ξεκινήσω πόλο στον Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης. Η αδιαφορία μου για τα υπόλοιπα αθλήματα, η επαφή μου με το πόλο ήδη απ’τον πατέρα μου και η μεγάλη μου όρεξη για αθλητισμό με έκανε να ακούσω τον φίλο μου και να γραφτώ.
Ήδη τα πρώτα χρόνια μου, στον Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης, συνοδεύονται από επιτυχίες. Είχα την τύχη να είναι μια χρονιά όπου ο Όμιλος είχε στην διάθεσή του πολλά αναδυόμενα αστέρια στις ακαδημίες του. Έτσι, ξεκίνησε μια διαδικασία «Πρωταθλητισμού» κι, ενώ εγώ ακόμη δεν είχα τελειώσει το δημοτικό, η χρονιά μου απαρτιζόταν από πολλά ταξίδια στο εξωτερικό για φιλικούς αγώνες και τουρνουά, διεθνής διοργανώσεις, διακρίσεις πανελλαδικά, καθημερινές σκληρές προπονήσεις κ.λπ.
Χρονιά σταθμός για την καριέρα μου στο πόλο είναι ταυτόχρονα η σημαντικότερη μου αλλά και η σκληρότερη χρόνια που χρειάστηκε να περάσω. Το 2013 καλέστηκα στις προπονήσεις της Εθνικής Ομάδος των γεννηθέντων το ‘96+ (στο χρόνια μεγαλύτερων μου) ενώ ταυτόχρονα εξελισσόντουσαν και οι ίδιες προπονήσεις της Εθνικής Ομάδος των παιδιών της ηλικίας μου (‘98+). Ανταποκρίθηκα καλά στις σκληρές απαιτήσεις και στους πρώτους αλλά και στους δεύτερους. Κόπηκα και στα δύο… Αυτό το γεγονός ήταν το χειρότερο, και ταυτόχρονα καλύτερο, σημείο της σταδιοδρομίας μου.
Ήταν κακό διότι απογοητεύτηκα και ένιωσα πως δεν ανταμοίφθηκαν οι κόποι μου. Εκτός αυτών, υπήρχαν πολλά άτομα τα οποία, μετά την αποτυχία μου, με πίεζαν να σταματήσω τον αθλητισμό και να επικεντρωθώ στο διάβασμα μου καθώς διάβαζα προκειμένου να κάνω τις σπουδές μου στο εξωτερικό. Ωστόσο, ήταν ταυτόχρονα καλό διότι υπήρξε το γεγονός που με πείσμωσε και με έκανε να «σφίξω τα δόντια μου» και να μην τα παρατήσω αλλά να συνεχίσω ακόμη πιο συγκεντρωμένα την πορεία που είχα διαλέξει.
Μετά από πολύ σκληρή δουλειά, δικαιώθηκα δύο χρόνια αργότερα με την συμμετοχή, και την απόκτηση του χάλκινου μεταλλίου, στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διεξήχθη στο Μπακού, Αζερμπαϊτζάν. Αυτή ήταν η αρχή μιας σειρά από διακρίσεις μου φορώντας το εθνόσημο όπως στα πρωταθλήματα του 2015 και 2016 όπου κατακτήσαμε την 5η και την 6η θέση. Το αποκορύφωμα αυτής της διαδρομής υπήρξε η κατάκτηση του παγκόσμιου πρωταθλήματος το 2017 στο οποίο κερδίσαμε την Σερβία εντός της Σερβίας στα ημιτελικά και αμέσως μετά την Κροατία στον τελικό. Η στιγμή αυτή ίσως να είναι η μεγαλύτερη και εντονότερη στιγμή της ζωής μου. Ενα μεγαλο ταξίδι διακρίσεων, κούρασης και πολλών εμπειριών έφθασε σε έναν ακόμη σταθμό. Αφού συνέβη αυτό, αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν εξίσου σημαντικό για την ζωή μου καθώς , σύντομα, θα ταξίδευα στην απέναντι όχθη του Ειρηνικού.
Η μετακίνηση μου στην Αμερική ήταν ταυτόχρονα σημαντική και, εν μέρει, απρόσμενη. Ανέκαθεν είχα σκοπό να φύγω εκτός Ελλάδος για τις σπουδές μου αλλά η Αμερική εμφανίσθηκε στο προσκήνιο με την υποτροφία που μου δόθηκε από το UC Berkeley. Αφότου έφτασα στην Αμερική έπαθα ένα πολιτισμικό, αλλά και ένα «αθλητικό», σοκ. Κατ’αρχάς, οι πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών είναι η ενσάρκωση εκείνου που προβάλει στο εξωτερικό. Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα ανθρώπων, πολιτισμών και παραδόσεων το οποίο συνυπάρχει αρμονικά. Όσον αφορά το «αθλητικό» σοκ, παρατήρησα πως στην Αμερική γίνεται αμέσως διακριτή η διαφορά στην οργάνωση. Όλα «κυλούν ρολόι» και το πρόγραμμα είναι πάντοτε απαιτητικό.
Αντιθέτως, η κατάσταση της υδατοσφαίρισης στην Ελλάδα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί, το λιγότερο, παραμελημένη. Ενώ αποτελεί το μοναδικό άθλημα στην Ελλάδα που έχει προσφέρει μια τόση μεγάλη σειρά επιτυχιών και διακρίσεων δεν κατέχει αντίστοιχη αναγνώριση. Ίσως φταίει το μονοπώλιο του μάρκετινγκ του ποδοσφαίρου με συνέπεια την έλλειψη ενδιαφέροντος των Ελλήνων, ίσως η μη χορήγηση κονδυλίων απ’την πολιτεία για την ανάδειξη του αθλήματος και τον εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων. Τα δεδομένα ωστόσο μένουν ίδια. Πάραυτα, η ελληνικές ομάδες αλλά και η εθνική ομάδα, έστω και με λιγότερα μέσα, συνεχίζει να προσφέρει ένα σωρό διακρίσεις και αναδείξεις στην Ελλάδα.
Ο αθλητισμός γενικότερα παρέχει στο άτομο πολλά εφόδια για την ζωή του. Μαθαίνει κανείς να είναι πειθαρχημένος, με ομαδικότητα, ταπεινός και διαμορφώνει έναν χαρακτήρα αδελφικό και έμπιστο. Είναι, αναμφίβολα, ένα «σχολείο» ζωής. Η συμβουλή μου για κάποιον νέο που επιθυμεί να ασχοληθεί με τον αθλητισμό είναι λιγάκι κλισέ αλλά παραμένει απ’τις σημαντικότερες συμβουλές: Μην τα παρατάς. Ο αθλητισμός είναι μια ενασχόληση γεμάτη εντάσεις, λύπες, χαρές, νίκες, ήττες και, πάνω απ’όλα, πολλές αξέχαστες εμπειρίες.
