Του Μιχάλη Γιαννακίδη,
Θα διαβάσεις αυτό το άρθρο ένα απόγευμα, πίνοντας καφέ καθισμένος στον καναπέ σου. Έπειτα, ίσως αρνηθείς στον εαυτό σου ένα απογευματινό σνακ, λόγου χάρη, ένα γευστικό twix (συγγνώμη αν σε έκανα να πεινάσεις, σίγουρα δεν είχα αυτή τη πρόθεση) και μετά θα συνεχίσεις να περιπλανιέσαι στο διαδίκτυο. Το βράδυ ίσως βγεις ή θα δεις μια ταινία (το Pulp Fiction είναι πάντα μια καλή επιλογή) και μετά θα κοιμηθείς. Το επόμενο πρωί θα ξυπνήσεις, θα φας τα δημητριακά σου με βρώμη και θα κάτσεις να πιεις τον καφέ σου, πάλι, στον υπολογιστή, η κλασσική σου ρουτίνα, τίποτα σημαντικό δεν θα έχει αλλάξει. Στο ίδιο χρονικό διάστημα 12 Βρετανοί άντρες θα έχουν αυτοκτονήσει. Το μόνο θετικό με αυτό το νούμερο είναι ότι θα μπορούν να κατεβάσουν εντεκάδα στο ποδοσφαιρικό τουρνουά της μεταθανάτιας ζωής και σαν σωστοί Βρετανοί, θα χάσουν στα πέναλτι.
Σε περίπτωση που το 12 δεν σου φαίνεται αρκετά «μεγάλος» αριθμός, μάθε ότι η αυτοκτονία είναι η νούμερο 1 αιτία θανάτου στο Ηνωμένο Βασίλειο για τους άντρες κάτω των 45 ετών. Αν δεν σε έχουν κουράσει τα στατιστικά, κάθε 12 λεπτά ένας άνθρωπος αφαιρεί τη ζωή του και στο 75% των περιπτώσεων αυτός ο άνθρωπος ήταν άνδρας. Δεν νομίζω ότι έχει νόημα να συνεχίσω με τα στατιστικά, είναι ξεκάθαρο πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε χρόνο και στη συντριπτική πλειοψηφία τους ανήκουν στο ανδρικό φύλλο· γιατί;
Προφανώς, ένα τόσο περίπλοκο θέμα δεν θα είχε μία μονοδιάστατη απάντηση, υπάρχουν πολλοί παράγοντες που ωθούν κάποιον να πατήσει τη σκανδάλη, παρότι ο πυροβολισμός είναι τόσο απλός σαν κίνηση. Πιστεύω πως η βάση του προβλήματος δεν έχει να κάνει με τους άντρες, αλλά με τα αγόρια. Σίγουρα θα έχετε ακούσει, μπορεί να το έχετε πει και σε κάποιο ανιψάκι σας το «οι άντρες δεν κλαίνε», ίσως το έχετε τραγουδήσει κίολας, κοιτάω έσενα Γιώργο Μαζωνάκη. Φυσικά, δεν σας προσάπτω ότι οδηγήσατε το ανιψάκι σας στην αυτοχειρία, απλά χρησιμοποιώ την φράση σαν παράδειγμα για να δείξω το πνεύμα με το οποίο κάποια μικρά αγόρια μεγαλώνουν. Οι άντρες πρέπει να είναι μεγάλοι και δυνατοί, να τα έχουν όλα υπό έλεγχο να μην νοιώθουν πόνο και φυσικά, να μην είναι αδερφές( ο Έλληνας θείος προτιμά αντί για τη λέξη αδελφή μια άλλη που αρχίζει από Π και γλιστράει πιο ωραία στη γλώσσα). Παρόμοιο είναι και το στερεότυπο που προβάλλανε οι μεγάλοι movie stars, Σταλόνε, Σβαρτζενέγκερ, Βαν Νταμ, το επίπεδα τεστοστερόνης στο σώμα μου αυξήθηκαν μόνο που έγραψα αυτά τα ονόματα.
Έτσι λοιπόν, πολλά αγόρια μεγαλώνουν έχοντας στο μυαλό τους μια κάπως αόριστη ιδέα για το πως είναι ο σωστός ο άντρας, αλλά σίγουρα ξέρουν πως δεν είναι συναισθηματικός και δεν μιλάει για τα προβλήματα του, απλώς, τα λύνει.
Είναι γεγονός ότι σημαντικό ποσοστό των αντρών διστάζει να μιλήσει για τα προβλήματα του, όχι μόνο γιατί ντρέπεται, αλλά επειδή φοβάται, τόσο τον πιθανό χλευασμό όσο και την επόμενη μέρα. Το να μιλήσεις για κάτι που σε απασχολεί σημαίνει ότι θα πρέπει πραγματικά να κάνεις κάτι για αυτό, κάτι που πολλοί άνθρωποι δεν έχουν το κουράγιο να κάνουν. Αντί να εξωτερικεύουν τις έγνοιες τους, τις κρατάνε στο εσωτερικό του κεφαλιού τους, μέχρι κάποια μέρα αυτό να εκραγεί και να γίνει χίλια κομμάτια–κυριολεκτικά.
Μην ανησυχείτε, όμως, δεν είναι όλα τόσο άσχημα. Έχουμε τη τύχη να ζούμε σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται από πρόοδο στον ανθρωπιστικό τομέα, όπως αποδεικνύει και η επιτυχία κινημάτων σαν το #metoo. Χρειάζεται προσπάθεια, αλλά τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν με μικρά βήματα, όπως η καθιέρωση σχολικών ψυχολόγων και διδάσκοντας τα παιδιά μας να εκφράζουν τα συναισθήματα τους, όχι να τα καταπιέζουν.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά μένει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι τριτοετής φοιτητής Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και πιο συγκεκριμένα στον χώρο τον media, ενώ στον ελεύθερο του χρόνο, ασχολείται με την τέχνη και την άθληση.
