Του Άγγελου Μαρίνου,
Η οικονομία έχει υπάρξει ένα τόσο βαρύ ζήτημα τη τελευταία δεκαετία, που πλέον ζούμε σε κλίμα ήπιας αποδοχής. Είναι η σταθερή μας βάση, σαν να λέμε. Που και που κάποιες θετικές εξελίξεις απασχολούν λίγο τα πνεύματα, ωστόσο σύντομα η μόδα περνά και επιστρέφουμε πίσω στην παρακμιακή μας αντίληψη της κανονικότητας.
Όπως είναι λοιπόν αναμενόμενο με βάση την εποχή, η είδηση της παγκόσμιας οικονομικής επιβράδυνσης δεν έκανε κάποιο… μπαμ.
Από τη μία, η οικονομική συμφωνία μεταξύ Ιαπωνίας και Ε.Ε. κράτησε τους πάντες σε κλίμα θετικής προσμονής. Έπειτα, το κυβερνητικό shutdown των ΗΠΑ έχει αποτρέψει οποιονδήποτε επιπλέον κλυδωνισμό από την τουλάχιστον σπασμωδική Αμερικάνικη πολιτική σκηνή. Και κυρίως, ίσως και πιο ουσιωδώς, οι βασικοί μας ταραξίες, οι τρεις μεγάλοι (Ε.Ε., ΗΠΑ, Κίνα), αντιλαμβάνονται ότι δεν είμαστε εκτός προγράμματος.
Τι εννοώ;
Η αλλαγή διεθνούς οικονομικής πολιτικής των ΗΠΑ, ήταν βέβαιο ότι θα επιφέρει μεταβολές και κυματισμούς δραστηριότητας. Άλλωστε, σε αυτή την αλλαγή οφείλεται και η αντιμετώπιση του προβλήματος του ριψοκίνδυνου χρέους της Κίνας, καθώς και η επίσπευση της συμφωνίας ΕΕ-Ιαπωνίας. Επιπλέον, μπορεί τα τελευταία 2 τρίμηνα του 2018 να χαρακτηρίζονται από μετριασμένη ανάπτυξη σε σχέση με τις προσδοκίες που γέννησε το πρώτο εξάμηνο, ωστόσο η συνολική εικόνα του 2018 παραμένει θετική. Επομένως, από την ένταση που προκαλεί η οικονομική στασιμότητα λόγω αμφιβολίας στη Κίνα, μέχρι τις αλλαγές εμπορικού καθεστώτος στο παγκόσμιο χάρτη, όλα είναι, από την οπτική γωνία των τριών μεγάλων, αναμενόμενα.
Όμως και οι αγορές γνωρίζουν τι να περιμένουν. Η αλλαγή φορολογικού καθεστώτος στις ΗΠΑ, οδήγησε σε δριμεία αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος. Όπως συχνά συμβαίνει με πολιτικές αποφάσεις από τις οποίες κρίνονται εκλογές, αυτή η απόφαση οδήγησε σε μία αίσθηση σιγουριάς. Ακριβώς λοιπόν λόγω αυτού που όλοι γνωρίζουμε, ήτοι ότι ο Τραμπ σκοπεύει να χρησιμοποιήσει το αφήγημα της οικονομίας για την επανεκλογή του, γνωρίζουμε ότι οι φοροαπαλλαγές ήρθαν για να μείνουν για τα επόμενα 3,5 χρόνια τουλάχιστον. Αυτή η αίσθηση σιγουριάς, ανάμεσα σε άλλες θετικές εξελίξεις για τις ΗΠΑ, οδήγησε στην αύξηση της κατανάλωσης πέραν από την αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος, με αποτέλεσμα την μείωση των αποταμιεύσεων. Μετά το πολύ ζεστό 2ο τρίμηνο του 2018, η κατανάλωση υποχώρησε ομαλά, βλέποντας τις αποταμιεύσεις να επανέρχονται προς το αρχικό τους ποσοστό. Πρακτικά λοιπόν, η υποχώρηση της κατανάλωσης φαίνεται να είναι ένα προσωρινό φαινόμενο εξισορρόπησης. Αν αναλογιστούμε αυτό, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη που χάνουμε λόγω των διεθνών κινήσεων και μεταβολών, το 2018 παραμένει μία ικανοποιητική χρονιά, εάν όχι κάτι παραπάνω.
Ένα από τα αφηγήματα που εμφανίστηκαν, είναι ότι η οικονομική δυσκαμψία του τελευταίου εξαμήνου αποτελεί επιστροφή στην κανονικότητα μετά τον υπερβολικό ζήλο των εταιριών να επωμιστούν τα θετικά των φοροαπαλλαγών των ΗΠΑ, και την αναμενόμενη αύξηση διαθέσιμου εισοδήματος. Παρότι αυτή η θέση σίγουρα φέρει μία δόση αλήθειας, η συνολική εικόνα δηλώνει μεικτές επιρροές. Εξάλλου, είναι εμφανές ότι οι πολυεθνικές εταιρίες, που επηρεάζουν υποχθόνια όλες αυτές τις συζητήσεις, έχουν να αντιδράσουν σε πιο ουσιώδεις αλλαγές από το αυξημένο διαθέσιμο εισόδημα των ΗΠΑ. Οι αλλαγές στα δασμολόγια, επηρεάζουν ολάκαιρη την γραμμή παραγωγής, καθώς εγκυμονούν επαναπροσδιορισμό (κυρίως) των οριζόντιων επενδύσεων. Όλα ωστόσο θα ξεκαθαριστούν πριν από τον Αύγουστο του 2019, όταν τα δεδομένα βγουν από το ομιχλώδες τοπίο στο οποίο βρίσκεται η παγκόσμια οικονομία σήμερα, και όλοι έχουν αναλάβει τους ρόλους τους.
Γεννηθείς το 1996 στη Κομοτηνή, είναι φοιτητής του Οικονομικού Τμήματος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, με κατεύθυνση στην οικονομική ανάλυση. Διαθέτοντας ακόρεστο ενδιαφέρον για τα πολιτικά, αρθρογραφεί στην κατηγορία των Οικονομικών του OffLine Post.
