Της Σοφίας Σιδερίδου,
Οικογένεια! Δεν θα πω γονείς, ούτε αδέρφια και παππούδες. Καθένας είναι ελεύθερος να γεμίσει την λέξη με τα δικά του βιώματα και τα δικά του αγαπημένα πρόσωπα. Με έναν ή πολλούς ανθρώπους, το βάρος της λέξης παραμένει μεγάλο!
Αν ρωτήσει κανείς 10 ανθρώπους να του πουν τι σημαίνει για αυτούς οικογένεια, θα πάρει 10 διαφορετικές απαντήσεις, γιατί η οικογένεια «είναι ένα πολύ δυναμικό και μεταβαλλόμενο σχήμα ανθρώπων».
Άλλοι θα σου μιλήσουν για αγάπη και ασφάλεια, άλλοι για τρυφερότητα και στήριξη, άλλοι θα ανατρέξουν σε στιγμές καλοκαιριού και διακοπών, άλλοι σε απλές καθημερινές, άλλοι θα αναπολήσουν πολλά άτομα και άλλοι θα αγκαλιάσουν ζεστά την ανάμνηση ενός μόνο ανθρώπου, που όμως μπορεί να ισοδυναμεί με τον κόσμο όλο γι’ αυτούς. Κάποιοι θα θυμηθούν αδέρφια, ξαδέρφια, γονείς και θείους να μαζεύονται γύρω από το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι παλεύοντας πάνω από τις πιατέλες, και κάποιοι θα σου περιγράψουν τους παιδικούς φίλους που με τα χρόνια έγιναν αδερφικοί φίλοι, και μετά κουμπάροι, και πλέον πηγαίνουν τα δικά τους παιδιά στο νηπιαγωγείο, όπου γνωρίστηκαν και αυτοί. Άλλοι θα σου εξιστορήσουν με δάκρια την στιγμή της γέννησης του γιου τους, και άλλοι θα σου καταθέσουν την ψυχή τους μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες για την υιοθεσία της κόρης τους. Κάποιος θα θυμηθεί τις σοκολάτες στο συρτάρι του παππού, και κάποιος άλλος το παστίτσιο της γιαγιάς, που είναι πάντα τόσο νόστιμο, γιατί βάζει μέσα τη δική της σοφία και αγάπη! Άλλοι θα δακρύσουν, και άλλοι θα χαμογελάσουν.
Μια λέξη, λοιπόν, που μπορεί να συνοδευτεί από χιλιάδες. Αγάπη, ανιδιοτέλεια, ασφάλεια… Θα σταθώ σε μία, για μένα βαριά και πιο δύσκολη από όλες τις άλλες, που ξεχωρίζει τον δεσμό της οικογένειας από τους άλλους, και αυτή είναι η «αποδοχή».
Να αποδεχτείς την διαφορετικότητα των επιμέρους μελών, που πάνω της όμως θα χτιστεί ένα «σώμα» οικογένειας. Να αποδεχτείς ότι παρά το σταθερό σημείο αναφοράς, ο καθένας πετάει και μόνος. Να αποδεχτείς τα όνειρα των παιδιών σου, ακόμα και αν δεν σου αρέσουν. Να αποδεχτείς ότι οι γονείς σου επέλεξαν διαφορετικούς δρόμους πλέον και ότι στην ζωή του πατέρα σου έχει μπει μια νέα γυναίκα. Να αποδεχτείς ότι η αδελφική σου φίλη από αύριο θα ζει πολλά χιλιόμετρα μακριά, γιατί έφυγε να κυνηγήσει το όνειρο. Ότι η αδερφή σου παντρεύεται και από αύριο δεν θα μοιράζεστε το ίδιο δωμάτιο. Να αποδεχτείς ότι η δική σου μαμά δεν θα καταφέρει να έρθει στην αποφοίτηση σου, και αντίστροφα, ότι θα λείπεις από τον πρώτο ποδοσφαιρικό αγώνα του γιου σου, ή ότι θα τον αφήσεις πάλι ξημέρωμα στη γιαγιά του, για να πας στη δουλειά.
Να αποδεχτείς ότι η μαμά σου θα φωνάζει πάντα όταν βρίσκει τα μαχαιροπίρουνα διαφορετικά τοποθετημένα, και ο μπαμπάς σου θα είναι πάντα πιο σκληρός και αυστηρός από τους άλλους μπαμπάδες, θα είναι αυτός που θα πει δύσκολα «σ’ αγαπώ» και ακόμη πιο δύσκολα «μπράβο». Να αποδεχτείς ότι η κόρη σου θα είναι πάντα πιο αργή από τα άλλα παιδάκια της τάξης, και ότι ο γιος σου είναι ομοφυλόφιλος. Να αποδεχτείς ότι το παιδί σου είναι άρρωστο, ή ότι είναι αυτό που χτύπησε τον συμμαθητή του στο διάλειμμα, και επομένως πρέπει να δράσεις. Να αποδεχτείς ότι η δική σου μαμά παλεύει να διαχειριστεί τα οικονομικά του σπιτιού, ότι δεν μπορεί να πληρώσει πλέον το μπαλέτο σου, ότι θα λείπει και φέτος τα Χριστούγεννα γιατί έχει εφημερία και ότι θα σου πει πιο πολλά «όχι» από ότι οι γονείς των συμμαθητών σου, οι οποίοι θα γυρίσουν στις 2, ενώ εσύ στις 12. Να αποδεχτείς ότι ο ξάδερφός σου έμπλεξε με ουσίες, ότι ο παππούς σου από δω και πέρα χρειάζεται περισσότερη φροντίδα και ότι κάποιος έφυγε…
Και μέσα σε όλες αυτές τις αποδοχές να καταφέρεις να κρατήσεις ό,τι σημαίνει «οικογένεια», με όλες τις λέξεις, τα βιώματα και τα συναισθήματα που την γεμίσουν. Να μην την αφήσεις να σκορπίσει μέσα στις δυσκολίες και να μετατρέψεις την αποδοχή σε πιο δυνατή αγάπη. Να μην γυρίσεις την πλάτη και να συνεχίσεις να αγαπάς. Σίγουρα δεν είναι εύκολο. Ποιος γονιός δεν έκλαψε κρυφά την ημέρα που χαιρέτησε το παιδί του για τα ξένα, και ποιο παιδί δεν ένιωσε μια γροθιά στο στομάχι όταν κοίταξε το κοινό λίγο πριν βγει στην σκηνή, και η άδεια καρέκλα μπροστά -μπροστά του υπενθύμισε ότι ο δικός του μπαμπάς δεν μπόρεσε να πάρει άδεια;
Μπορεί, λοιπόν, να μαθαίνουμε να αλλάζουμε ότι δεν μας αρέσει στη δουλειά μας, να φέρνουμε στα μέτρα μας παλιά ρούχα ή να αγοράζουμε καινούρια, έτσι απλά γιατί δεν μας αρέσουν τα παλιά, και να ανανεώνουμε ότι παλιώνει στο σπίτι και στο γραφείο και πλέον δεν καλύπτει τα γούστα μας, όμως η οικογένεια δεν λειτουργεί έτσι. Η οικογένεια μας δείχνει πως να αποδεχόμαστε ακόμα και αυτά που μας πονάν και να αγαπάμε χωρίς να απαιτούμε αλλαγές. Θα κλείσω με κάτι που είχε πει ο παιδοψυχίατρος Edward M.Hallowell για την αγάπη του γονιού, θεωρώντας ότι αρμόζει γενικά για την αγάπη προς την οικογένεια, όπως την έχει καθένας στο μυαλό του.
«Η αγάπη ενός γονιού είναι σαν το αγαπημένο λούτρινο ζωάκι που κουβαλάνε παντού μαζί τους τα παιδιά όταν είναι μικρά. Καθώς περνάνε τα χρόνια, χάνει ένα αυτί ή και ένα μάτι, τραυματίζεται πού και πού και επιδιορθώνεται με μερικά χανζαπλάστ ή κολλητική ταινία, ξεθωριάζει και χαλαρώνει, γίνεται πολύ εύκαμπτο, παρ΄ όλα αυτά όμως γίνεται όλο και πιο δυνατή η θέση που κατέχει στην καρδιά μας».
