Του Δημήτρη Τόλια,
Στη χώρα μας οι αγώνες για την επίτευξη της ισότητας των φύλων υπήρξαν δυναμικοί. Από την Καλιρρόη Παρρέν στην Αύρα Θεοδωροπούλου, σε μια μακρά ιστορική περίοδο, οι γυναίκες κατόρθωσαν να πετύχουν εν αρχή την συνείδηση και τη διαμόρφωση της ταυτότητας τους κερδίζοντας σταδιακά μάχες, κατοχυρώνοντας τα θεμελιώδη – αυτονόητα σήμερα- δικαιώματα τους.
Και όμως! Στην Ελλάδα του 2019 υφίστανται φωνές που υπονομεύουν τον αγώνα για την περάτωση της ουσιαστικής ισότητας. Πολίτες που μάλιστα έχουν και την δυνατότητα να εκδίδουν εφημερίδες και να κατέχουν μερίδιο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης επιχειρούν να μας γυρίσουν πίσω στο σκοτάδι, να μας υπενθυμίσουν την παρουσία τους προς τέρψη επικίνδυνων και ακραίων συνειδήσεων που βλάπτουν την δημοκρατία, την ελευθερία, τον δημόσιο λόγο και το σημαντικότερο, την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση.
Αναφέρομαι στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Μακελειό» που εξευτέλισε το όποιο κύρος της ελληνικής δημοσιογραφίας. Το χυδαίο έντυπο κρεμάστηκε σε περίπτερα και καταστήματα σε δημόσιους χώρους. Συμπολίτες μας και ιδίως μικρά παιδιά αντίκρισαν την υβριστική υπονόμευση ενός φύλου στο βωμό του δήθεν αντιπολιτευτικού λόγου.
Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, η κυβέρνηση και τα κόμματα όπως ήταν αυτονόητο καταδίκασαν το χυδαίο πρωτοσέλιδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ επεσήμανε ότι «το Μακελειό είναι σύμπτωμα του εκχυδαϊσμού της δημοσιογραφίας και της πολιτικής αντιπαράθεσης» ενώ ανέφερε πώς «Θα κάνουμε ο,τι περνάει από το χέρι μας, ώστε να μην συνεχιστεί αυτό το αίσχος». Μάλιστα ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης διεθνοποίησε το ζήτημα με επιστολές προς τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς ώστε να αναλάβει άμεσα δράση ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός ECRI (European Commission against Racism and Intolerance). Τη χυδαιότητα του πρωτοσέλιδου καταδίκασαν και πηγές της ΝΔ, ενώ το ΚΙΝΑΛ το καταδίκασε με επίσημη ανακοίνωση στην οποία μεταξύ άλλων τόνισε ότι «Η μηδενική ανοχή σε φασιστικές συμπεριφορές είναι για μας αδιαπραγμάτευτη αρχή».
Σε αντιπαραβολή με το πρωτοσέλιδο, η κοινωνία δεν εκπορνεύεται από καμία γυναίκα που ασκεί διοικητικά καθήκοντα. Την κοινωνία εκπορνεύουν και διαστρέφουν αντιλήψεις σαν και αυτές που νοσταλγούν κοινωνίες ανισότητας, κοινωνίες στις οποίες η γυναίκα δεν είχε δικαιώματα και υποβιβαζόταν σε διακοσμητικούς ρόλους ‘’παρασιτώντας’’ εντός του σπιτιού, όπως αναφέρει η Ελένη Βαρίκα (2011).
Και δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν το εν λόγω πρωτοσέλιδο με το επιχείρημα της ελευθεροτυπίας και της ελευθερίας έκφρασης. Ωστόσο, όταν την επομένη της παγκόσμιας ημέρας της γυναίκας στοχευμένα επιλέγεται το χυδαίο αυτό πρωτοσέλιδο που απεικόνιζε γυναίκες που βρίσκονται σε θέσης εξουσίας υπονοώντας ότι οι γυναίκες δεν είναι ικανές και υπεύθυνες αλλά απλώς είναι ένα «ΠΟΥΤ…ΡΙΟ» όπως γράφεται, αυτό δεν είναι άποψη.
Δεν είναι άποψη το μίσος. Άποψη είναι μια ιδέα, μια τεκμηριωμένη οπτική, ένα επιχείρημα, όχι το μίσος και ο ρατσισμός.
Ο πολιτικός κόσμος οφείλει έμπρακτα να καταδικάσει αυτές τις φωνές που διαιρούν και διακρίνουν, που παραπέμπουν στην προκατάληψη, στον ρατσισμό, στους αποκλεισμούς και στη βία. Και εμείς ως πολίτες, γυναίκες και άντρες που οραματιζόμαστε μια Ελλάδα απαγκιστρωμένη από συνειδήσεις μίσους έχουμε χρέος να καταδικάζουμε κάθε μέρα το κάθε «Μακελειό» που θα αποτελεί τροχοπέδη στην πορεία προς μια κοινωνία των ίσων ευκαιριών, της ελευθερίας και της ειρήνης. Όλοι μας οφείλουμε να μεταλαμπαδεύσουμε το μήνυμα για την εκπλήρωση της πραγματικής ισότητας των φύλων σε όλο τον κόσμο!
Γεννήθηκε το 1998 και μεγάλωσε στον Ωρωπό Αττικής. Είναι προπτυχιακός φοιτητής του τμήματος Πολιτικών Επιστημών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ενώ έχει φοιτήσει και για ένα έτος στο ίδιο τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Είναι λάτρης της πολιτικής ιστορικής ανάλυσης και έρευνας. Ασχολείται με την ανίχνευση της διαδικασίας διάδοσης και τις επιδράσεις των πολιτικών ιδεών στην κοινωνία τόσο στο παρελθόν όσο και φυσικά στο σήμερα.
